3quest: Lucky Berlage

Mijn naam “Lucky” is er gekomen als ode aan mijn overleden mama

1. Velen kennen je van Strava waar je alle trainingen deelt en altijd anderen met raad en daad bijstaat. Vanwaar komt jouw gedrevenheid, motivatie en passie? Is het jouw opvoeding? Was je altijd al zo?

[dropcap]L[/dropcap]aat mij maar eerst beginnen met dank u te zeggen aan Ruben De Gendt om mij het stokje door te geven en zeker als het van een sympathieke topper komt die ik enorm apprecieer 😉

Ik ben inderdaad van nature een zeer gedreven jongen en als ik iets doe wil ik het met volle overtuiging doen en er volledig voor gaan. Het komt niet echt van mijn opvoeding, mijn ouders of familie hebben geen sportief verleden. Mijn mama en papa waren eigenlijk gewoon hardwerkende mensen en we woonden in Boortmeerbeek op het platteland. Het is allemaal begonnen toen ik wat vrienden leerde kennen die BMX deden. Ik heb dan van mijn mama een BMX gekregen en van die dag heeft mijn achterwerk alleen nog maar een zadel gezien hahaha.

Toen mijn ouders uit elkaar gingen en ik moest verhuizen naar Brussel had ik geen keus en fietste ik elke zaterdag en zondag met mijn BMX’je van Brussel naar Mechelen en terug om daar te BMX’en met mijn vrienden. Ook heb ik in het geniep met de hulp van een vriend en zijn ouders BMX wedstrijden meegedaan waar ik podiums behaalde. De bekers kon ik niet houden dus liet ik die daar gewoon staan hahaha. Mijn ouders wouden niet dat ik competitie deed in de sport, maar eerst een top diploma behaalde op school, dat laatste is mij nooit gelukt LoL.

Na het BMX’en ben ik in de moto wereld gesukkeld waar ik wedstrijden op circuit deed in het EK en BK in de 250cc PROTO categorie. Daar kon je mijn gedrevenheid al heel goed merken. Ik deed het op een heel professionele manier met een heel Team en eenop en top verzorgde moto en stand. Om u maar te zeggen, de moto Honda RS koste een slordige 30.000 euro. Het was wel een super leuke ervaring en heb heel Europa afgereisd met mijn Team vrienden. Ik werd 5 keer vice-Belgisch Kampioen maar brak ook 5 keer mijn sleutelbeen, 2 keer mijn voet en 2 keer mijn hand. Mijn zwaarste crash was aan een snelheid van 220km/u en ik ben dus blij dat ik jullie dit allemaal nog kan vertellen.

Na een mini tussenstop in het Mountainbike wereldje kwam ik via vrienden terecht in de Triathlon wereld. Het ging zeker geen easy job worden, want mijn enige zwemslag die ik kon, was de baksteenslag hahaha. Op mijn eigen houtje en na weken in het klein badje was ik klaar voor de grote stap en kon ik beginnen zwemmen in het grote bad. Ik kende niks van triathlon maar had wel al gehoord en gelezen van een man waar ik enorm naar opkijk: Jean Moureau. Ik zei toen tegen mijn vriend: “Hey volgend jaar ga ik naar Hawaii, ziet er wel een leuke wedstrijd uit.” Natuurlijk begonnen ze allemaal met mij te lachen en ook hier kwam mijn gedrevenheid weer naar boven want ben beginnen trainen als een bezetene en 1 jaar later in mijn 3de triathlon wedstrijd Ironman Brazilië werd ik 29ste in een tijd van 9u15 en 3de in mijn age-group en jajajajaja mocht ik naar de Ironman van Hawaii, wie lacht er nu Hahaha. In Hawaii werd ik 66ste en 3de Belg. Heb nu 16 Ironman afstand wedstrijden in de benen, 5 top 10 plaatsen en 2 overwinningen met het wedstrijdrecord van de Elbaman waar ik (sorry) wel fier op ben.

Inderdaad Ruben ik zet al mijn trainingen op Strava en ook mijn zwemtrainingen, ik heb geen geheimen, iedereen mag weten wat ik doe en hoe ik het doe en ik probeer het allemaal op een leuke manier te verspreiden en kan alleen maar hopen dat mijn volgers er van genieten en misschien iets van opsteken. Ik volg ook iedereen die mij volgt want voor mij is iedereen gelijk en ik kijk met evenveel bewondering  naar de trainingen en prestaties van iedereen. Strava is een leuke tool maar vooral een manier waarop ik veel mensen heb leren kennen en heb er super leuke nieuwe vrienden aan overgehouden. Iedereen weet ook dat je mij alles mag vragen, ik zal altijd antwoorden. Het is wel leuk dat ik mails krijg van over heel de wereld met vragen over training, voeding, materiaal enz.. Ik geef die sporters allemaal met veel plezier een antwoord.

En ja Ruben je hebt gelijk dat ik bij iedereen wel eens een motiverend berichtje achterlaat en dat komt altijd uit het hart. Het is niet altijd “De Beste” zijn maar door Strava ben ik er mij meer bewust van geworden dat iedereen er veel voor doet en ook hun prestaties op basis hiervan fenomenaal sterke prestaties zijn en dat mag ook wel eens gezegd worden vind ik. Ik ben ook bijlange na geen supertalent maar probeer gewoon het maximum uit mijn lichaam te halen en met de kennis van de man achter mijn resultaten Marc Lamberts lukt mij dit nog steeds goed hoop ik 😉

Via Rudi Stroobants van Sports2 heb ik Marc Lamberts leren kennen en zonder Marc was ik nooit de atleet die ik nu ben! Ik heb ook enorm veel te danken aan mijn mentor en laat hem mij maar mijn Triathlon Papa noemen Jean Pierre Leduc, hij heeft mij alles geleerd en voor de nodige steun gezorgd. Dus bij deze lang leve STRAVA want geloof mij het doet mij wel echt iets als ik regelmatig een berichtje krijg met: “Lucky je bent een motivator voor ons”, thanks daarvoor :-))

2. Je bent er enkele jaren tussenuit geweest. Hoe voelde het om geen atleet meer te zijn? Deed je dan werkelijk niets van sport meer? Ga je nu door en waar zie je jezelf over 10 jaar?

[dropcap]I[/dropcap]k ben er inderdaad 7 jaar tussen uit geweest Ruben. Ik leerde mijn fantastische vrouw Vanessa Leemans kennen waar ik enorm veel van hou en waarmee ik twee fantastische kindjes op de wereld heb gebracht: Kilyan en Lyam. Iedereen weet dat triathlon een peperdure hobby is en het zal er spijtig genoeg niet op verbeteren. Ik wou een huisje met een tuintje en een toekomst voor mijn gezin, dat was mijn keuze en dat was de weg waar mijn hart naartoe wou. Hierdoor moest triathlon gewoon effe in de kluis op dubbel slot. Ik ben dan beginnen werken als een bezetene gedurende 4 jaar en sliep maar 3 à 4 uur gemiddeld per nacht met maar één missie “Huisje”.

We hebben toen in Mechelen een huisje met een tuin gekocht en dat heb ik samen met de papa van mijn vrouw volledig verbouwd. Ik ben mijn schoonvader daar enorm dankbaar voor. Ik was blij, want missie geslaagd, toekomst voor mijn gezin verzekerd. Mijn goeie vriend Johan Engels was begonnen met triathlon en zei altijd tegen mij: “Komaan Lucky, doe nog eens een triathlon”. Na lang zoeken de sleutel van de safe terug gevonden en met 15kg extra mocht de triathlon-safe terug open. Dus hoe het voelde om geen sporter meer te zijn, is moeilijk te zeggen want door andere doelen vloog de tijd voorbij en sta je er niet direct bij stil en draai je gewoon mee in deze zotte wereld.

De come back is gekend maar geloof mij, het was niet altijd even gemakkelijk maar vandaag kan ik wel zeggen “mission accomplished”.  Ook weet iedereen via Strava dat ik probeer om mijn sport te doen zodat mijn gezin er minimaal last van ondervindt en dat wil dus zeggen: elke morgen om 4u uit bed en trainen wanneer het gezin nog slaapt, hierdoor ben ik met enkele uitzonderingen elke avond thuis en kan ik samen met mijn gezin van het leven profiteren. Hierdoor moet ik wel inboeten op de nodige recuperatie maar dat geeft mij des te meer voldoening als ik een mooi resultaat kan neerzetten.

Binnen 10 jaar zit ik samen met jou op een terrasje Ruben, en gaan we nocheens hartig lachen met alles dat we hier neerpennen en kunnen we terugkijken op een mooi gevulde triathlon carriere. Ik ben fan van u dat weet je en jij gaat nog mooie dingen laten zien, ik ben 43 jaar nu Ruben, en alles verloopt niet meer zoals ik het wil maar ik ga nog niet klagen ook al zegt het lichaam meer en meer: “Lucky stop eens met te denken dat je nog maar 25 jaar bent” Hahaha…

3. Waar komt eigenlijk jouw voornaam vandaan? En helpt die naam ook om zowel aan Vlaamse als aan franstalige kant fans te hebben?

[dropcap]B[/dropcap]en blij met je laatste vraag Ruben. Waarom is mijn sportnaam “Lucky” en niet gewoon “Luc”. De naam “Lucky” is er gekomen omdat mijn Mama mij zo altijd noemde. Spijtig genoeg ben ik mijn Mama op 22 jarige leeftijd verloren. Mijn Mama kreeg op 47 jarige leeftijd te horen dat ze kanker (hersentumor) had. De kanker was al enorm uitgezaaid en na een zware operatie was de levensverwachting nog maximum 6 maand. Het was de zwaarste periode uit mijn leven, zij was het die mij gemaakt heeft zoals ik ben en we gingen nog zoveel zaken samen realiseren maar dat verhaal werd gewoon op een laffe manier afgebroken, het is een wedstrijd die je nooit kan winnen.

Dan sta je daar als 22 jarige knaap, elke dag naar het hospitaal, je sterk houden en dan al wenend terug naar huis. Ben wel fier dat ik de laatste wens van Mama heb kunnen vervullen, ze wou thuis sterven en dus heb ik haar de laatste 2 weken thuis verzorgd samen met haar Mama. De laatste gesprekken met mijn Mama hebben mij gemaakt wie ik nu ben. Toch was het hartverscheurend dat een persoon met zo een goed hart op zo een laffe manier wordt gestraft door Moeder Natuur, dat accepteer je nooit. Elke dag denk ik nog aan haar. Dus Ruben daarom ga ik als “Lucky” door de wereld, een ode aan mijn Mama, Yvonne De Leus.

Wie wordt het volgende slachtoffer voor de 3quest?

Ik geef de stok door aan de man, mens, atleet waar ik vanaf mijn start in de triathlon altijd enorm naar opkeek en enorm veel bewondering voor had en heb. Hij gaat door de wereld met de naam Jean Moureau. Iedereen die Jean kent, weet dat zo een fenomeen maar om de 100 jaar terug komt, een palmares om U tegen te zeggen en een man met het hart op de juiste plaats.

1. Jean jij werd triathleet in de beginjaren van de triathlon. Als je er nu op terugkijkt ben je dan tevreden met wat je allemaal hebt bereikt en volg je nog steeds de triathlon op de voet en zijn er atleten waarvan je zegt “wouw, straffe gast”?

2. Ik kwam je ooit tegen op training in Overijse en je vroeg mij meteen hoe laat het was, want je had geen kilometerteller op je fiets en ook geen horloge aan. Is dat dan het grote verschil met vroeger en zijn we veel te veel bezig met selfies, cijfertjes en social media en is hierdoor de echte spirit van vroeger verdwenen waar er meer getraind werd op het gevoel en mensen met elkaar spraken via de mond en niet via sms?

3. Doet het iets met jou als mens te weten dat veel mensen naar je opkijken en je ook op en top appreciëren als mens terwijl ik vind dat je nooit de verdiende aandacht hebt gekregen? En wat was jou mooiste moment in jouw carrière ?