Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
“Dansen, springen en zingen” – De Rit van Sofie Goos
De Rit

“Dansen, springen en zingen” – De Rit van Sofie Goos

Sofie Goos (18)

Calpe, Alicante… Ik neem mijn gps bij de hand en tik de locatie in. 1821 kilometer om precies te zijn ben ik verwijderd van het starpunt van mijn volgende rit. Die 16uur 31minuten rijafstand gaat snel aan mijn blik voorbij wanneer ik besef dat het vliegtuig mij tot de gewenste locatie brengt. Of ik het plots groots zie? Niet bepaald, maar dat deze Zuiderse locatie mooi meegenomen is zal ik zeker niet ontkennen. Het is nu eenmaal het verhaal van de dame waar ik naartoe trek die me richting de Spaanse Costa Blanca brengt. De rit die ik er zal aandoen gaat doorheen dorpen met klinkende namen als Benissa, Senija en Tarbena. Ik stap het vliegtuig op met opnieuw dezelfde missie: een blik werpen over het leven van niemand minder dan Sofie Goos

 

 We zijn een aantal uren later. Mijn koffer inmiddels gedumpt in de hoek van de hotelkamer, het beste bed ingepalmd en mijn gloednieuwe bolide pal in het midden van de ruimte geposteerd. Ondertussen bevind ik mij honderd meter verderop aan de bar vergezeld van een heerlijke koffie, een tiental tweewielers rondom mij en een gastvrouw waarvan het enthousiasme een perfecte weerspiegeling is van de vrolijkheid die de zaak uitstraalt. Vuelta Turistica van Inge en Jurgen zal de centrale locatie worden voor komende dagen en ook de plaats waar ik afgesproken heb met Sofie. Niet veel later komt ze binnen en daarmee kent dat aanwezige vrouwelijk levendigheid meteen een verdubbeling.

 

Sofie Goos:  Welkom in Calpe zou ik zeggen maar een uitgebreid ontvangst zal je van Inge wellicht al gehad hebben.

3athlon.be: Dat is zo en die taak heeft ze met verve vervuld. Laat me maar meteen beginnen met te vragen wanneer wij er zullen invliegen.

 Wanneer we zeker geen regenbui over ons heen krijgen. Ik kan je onmogelijk in Spanje ontvangen in een typisch Belgenweertje. Opstaan, door het raam kijken en de conclusie meteen berichten zou ik zeggen.

Daar kan ik me helemaal in vinden. Laat ons dan maar beginnen met een koffie om deze afspraak te beklinken.

 

Sofie Goos (26)

Het Spaanse weer laat toch even op zich wachten. Wanneer ik dinsdagmorgen opsta zie ik toch enkele zonnestralen hun uiterste best doen het wolkendek te verschalken. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit de goede dag wordt en al snel is mijn tekstbericht verstuurd. Niet veel later volgt een bevestigend antwoord. Na een korte stop bij Inge en Jurgen springen Sofie en ik snel  op de fiets, klaar om de Spaanse wegen te trotseren en dat met Sofie aan mijn zij. Ik durf stillaan het woord ‘perfectie’ in de mond te nemen…

 

De eerste passie voor de volleybal

Na mijn eerdere rit met Dirk Baelus kwam ik te weten dat jij van Oud-Turnhout komt. Hoe groeide Sofie Goos op in de Kempen?

 Met een brede glimlach. Ik had het in mijn jeugd helemaal naar m’n zin en daar speelden zowel familie als vrienden een sleutelrol in. Ik groeide op in een zeer sportief gezin. Mijn mama had zowel een hoogspring- als volleybalcarrière op hoog niveau doorlopen en mijn papa was een rasechte voetballer. Net zoals mijn oudere zus volgde ik het voorbeeld van de mama en stonden we zelf in onze jeugdjaren te trappelen op het volleybalveld.

Volleybal werd als het ware met de paplepel de mond ingegeven…

Dat is waar, maar ik deed het enorm graag. Tot mijn veertiende trok ik wekelijks naar de Chiro in Turnhout. Maar eenmaal mijn jaren bij ‘de tippers’ voorbij waren legde ik mijn volledige focus op het volleybal en nam dus de keuze om bij de Chiro af te zwaaien. Toch leek het niet meteen een echte keuze maar eerder een combinatie van de twee in de sporthal. We waren gewoonweg een hoop vrolijke grieten die altijd stonden te dansen en te springen op het veld. Een topsfeer die ervoor zorgde dat we het beste in ons naar boven haalden. 

Je kijkt er duidelijk met een goed gevoel op terug.

Het was gewoonweg een heerlijke tijd. Het beste wat me kon overkomen zelf als tiener. Ik amuseerde me rot met de andere meisjes maar daarnaast boekten we ook zeer mooie resultaten en schopten het zelf tot tweede nationale. Nog steeds hou ik contact met mijn teamgenoten of beter gezegd mijn jeugdvriendinnen want dat waren we echt.

Sofie Goos (6)

 

Leven in Leuven

Maar naast het dansen, lachen en springen moest er natuurlijk ook gestudeerd worden…

Ook hierin volgde ik het voorbeeld van m’n ouders. Beiden waren ze leerkrachten LO en ook ikzelf vatte de opleiding regentaat LO aan in Leuven.

Er was tot dan toe nog geen sprake van triathlon in je leven maar toch kruiste jouw wegen die met de stad Leuven. Het lijkt toch wel de rode draad te worden binnen deze wereld.

 Het was zelf meer dan zomaar een contact met de stad. Leuven viel me best wel te smaken en na mijn studie ben ik er dan ook blijven plakken. Maar van triathlon was er tot dan toe wel nog geen sprake. Ik had het er perfect naar mijn zin ook zonder dat zwem-, fiets- en loopgedoe die er later zou bijkomen. Ik moet zeggen dat ik met ietwat heimwee aan mijn periode in Leuven terugdenk.

Sofie Goos (3)

De eerste kilometers op Spaanse bodem zijn ondertussen achter de rug. Vanuit Calpe worden meteen de klimmersbenen getest wanneer we de kustlijn in Noordelijke richting volgen. We draaien af richting het binnenland waar de eerste ‘echte’ klim van de dag op het menu staat. De klimpercentages beletten de gastvrouw alvast niet de woorden de vrije loop te laten en gezwind zetten we het gesprek verder. Hoogform weet je wel…

 

Van Afrika tot Frankfurt 

Je studeerde in Leuven en bleef er plakken? Meteen aan het werk dan in de Vlaams-Brabantse hoofdstad?

Tussen het studeren en werken kwam nog een belangrijk hoofdstuk in mijn leven: Zuid-Afrika. Ik heb bewust ervoor gekozen na m’n studies deze grote onderneming aan te vatten. Ik trok voor zes maanden richting het andere continent. Ntandi, een alleenstaande vrouw, was m’n host. Ik leefde er als enige blanke in het dorp en hielp er sport te promoten. Zowel de leerlingen als de leraren kregen er les van mij om zo na m’n vertrek dit te kunnen blijven doen. Maar zelf volgde ik er misschien wel de belangrijke les: de eenvoud appreciëren, een les waar ik tot de dag van vandaag blijf uit leren.

Zes maanden het land uit wat waarschijnlijk ook afscheid betekende van de volleybalcarrière… Wanneer kwam de liefde voor die andere sport naar boven?

 Tijdens mijn volleybaljaren had ik al een boontje voor het veldlopen. Een paar keer heb ik getwijfeld om me eraan te wagen maar m’n teamleden raadden dit af. Toch heb ik wel wat spijt dat ik het mij uit mijn hoofd heb laten praten, vooral als ik zie wat ik later allemaal kon bereiken. Maar bon, triathlon dus… Voor mijn ontdekking van deze sport zijn we in Calpe en meer bepaald bij Vuelta Turistica op het goede adres. Ik kwam voor het eerst met deze gekke wereld in aanraking in Frankfurt. Inge nam er deel aan de Ironman en ik was erbij als trouwe supporter. Meteen was ik verkocht: de atmosfeer, het publiek en vooral die emoties, die prachtige taferelen die zich afspeelden op de rode loper… Ik moest en zou dit ook doen!

Dus ben je maar als een gek beginnen trainen!

 Zoiets ja…

Sofie Goos (37)

Na de passage door Benissa en een korte tussenstop in Senija bevinden we ons in de laatste vlakke meters voor we het grootste euvel van de dag aanvatten: le coll de Rates. De gekende klim in ‘Alicante’ mocht na een passage in Calpe niet op mijn palmares ontbreken. Na een kleine zes kilometer en bijna de top bereikt vindt Sofie dat het even tijd is voor bittere ernst en neemt de rol als coach op zich. Na de nodige support zet ik mij recht op de trappers en maak er een langgerekte sprint van tot de top bereikt is. Bij deze kan ik deze bult ook schrappen van mijn lijst.

 Sofie Goos (32)

De carrièreswitch

Dat het klikt tussen Inge en jou kan geen twijfel over bestaan. Hoe kwam die ‘match’ tot stand?

 We zijn van dezelfde streek en beide gebeten door de sport, dan is het geen toeval dat onze wegen elkaar vroeg of laat kruisen. In Tongerlo waren we actief als monitrices op sportkampen. Daar vormden we een echt topduo. Op een avond knutselden we samen een dansje ineen om de dag nadien de kinderen aan te leren. De danszaal hadden we voor ons alleen en de fles rode wijn hielp voor de nodige inspiratie! Geloof me, voor onze fratsen te tellen kom ik handen te kort.

Maar wel een vrolijk duo die sport best wel serieus namen.

 Als ik ergens mijn tanden inzet dan wil ik er ook helemaal voor gaan. Al snel merkte ik dat triathlon wel mijn ding was. Tot mijn vierde jaar dat ik actief was binnen de sport combineerde ik de sport met mijn voltijdse job als leerkrachte LO. Ik was toen aangesloten bij Atriac (club uit Antwerpen) en groeide daaruit van echte beginner tot sportvrouw die wel spraakmakende resultaten boekte.

Wanneer kwam die grote doorbraak?

2009 was een absoluut topjaar. Overal waar ik deelnam ging ik met de zege naar huis. Ik voelde me top en zakte met gezonde ambitie af richting de Ironman van Florida. Die gezonde ambitie was weliswaar niet gelijk aan de overwinning wegkapen. Ik denk dat ik mezelf daar nog het meest verraste toen ik als eerste dame die rode loper bereikte. Bella Baileys was de vedette aan de start want de vijf voorgaande edities was zij telkens de sterkste. Toen de speaker mij vroeg wie Bella die dag zou kloppen gaf ik aan dat ze alvast niet naar mij moesten kijken. Een verkeerde voorspelling achteraf bekeken maar ik kon er meer dan ooit met leven. Als kers op de taart kwalificeerde ik me voor Hawaii. 2010 zou zo mijn eerste bezoek worden aan The Big Isle.

Sofie Goos (55)

Maar niet meer in Atriac tenue?

Meteen na mijn zege in Florida belde Bart Verhaeghe (CEO Uplace en voorzitter Club Brugge) mij op. Hij was zelf een fervent liefhebber van de triathlonsport en wou een Belgisch profteam oprichten en ik zou er deel van uitmaken, een aanbod dat ik onmogelijk kon weigeren. Triathlon zou vanaf dan echt mijn beroep worden, een waanzinnig idee… Ik zou vanaf dan wel de kleren van Uplace dragen, toch bleef ik nog altijd lid van de Atriac-familie. Dat ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds. Maar ik was vanaf de opstart van het Uplace team wel te zien in hun kleuren.

Je was er als eerste bij maar in 2016 gingen jullie wegen ook uit elkaar.

 Zo gaat dat nu eenmaal in de sport. Maar het waren zeven prachtige jaren waar ik met een ‘big smile’ op terugkijk. In het begin bestond het team enkel uit mezelf en Bruno Clerbout en niet veel later kwamen daar nog enkele toppers bij. Allemaal straffe Belgen maar vooral een hechte groep. Met het team hadden we ook een zeer goed contact met de werknemers van Uplace en bezochten het bedrijf op wekelijkse basis, een familiebezoek als het ware. Negatieve gevoelens waren dan ook niet aanwezig toen de samenwerking ten einde liep.  De magie was voorbij: Het team sloeg een andere weg in en voor mij was het tijd om een nieuw hoofdstuk te beginnen. Een hoofdstuk waar Bart (Verhaeghe) mij ook enorm in gesteund heeft en nog altijd deel van uitmaakt. Hij bleef mij ondersteunen en is nog een van mijn hoofdsponsors. Dat vertrouwen doet me enorm veel plezier.

Sofie Goos (50)

Een nieuw begin

Uitgerekend het jaar van het incident (Sofie werd slachtoffer van een steekpartij tijdens een trainingssessie) nam alles een nieuwe wending. Hoe kijk je nu op die periode terug?

 Dit was natuurlijk iets heftig. Kwaadheid was er niet meteen aanwezig maar ik was vooral op dat moment teleurgesteld… teleurgesteld in de mens. Toen ik in Afrika leefde liet ik gewoon spullen liggen omdat die toch niet zouden gepikt worden, ik had vertrouwen dat het goede de bovenhand nam. Maar dat vertrouwen kreeg ineens wel een ferme deuk. Ik stelde mezelf vragen: “Wat is dit nu? Waarom koos hij mij uit? Waarom bezorgde iemand mij zoveel verdriet?” Het was ergens dan ook een geruststelling dat die man ziek was. Een persoonlijke afrekening kon uitgesloten worden. Verkeerde moment op de verkeerde plaats weet je wel…

Maar wel een fase die een grote inpakt kende op wat daarna volgde.

Ergens heb ik ook veel geluk gehad. Raar om zeggen na zo een incident maar de schade kon veel erger zijn. Vier maand later stond ik al aan de start in de zwintriatlon. Zonder ambitie maar vooral genieten. Dat ik vorig jaar aan de start stond in de Challenge van Venetië (triathlon over volledige afstand) dertien maanden na deze gebeurtenis maakte het nog specialer. Het voelde al bijzonder aan voor ik het water indook maar eenmaal ik die rode loper bereikte namen de emoties helemaal de bovenhand.

Sofie Goos (23)

Het was hoe dan ook een straffe prestatie. Je bent nu je tweede seizoen op deze manier (eigen sponsoring) begonnen, was de aanpassing groot om nu solo door te gaan?

 Het was vooral de goede beslissing. Naarmate de jaren vorderden was de samenstelling van het team heel wat gewijzigd. In het begin waren we met enkel Belgen waar tot mijn vertrek enkel Bart en Ik nog van overbleven. Maar zoals ik al zei: Het waren onvergetelijke jaren. In het begin kwam ik terecht in een team met namen waar ik naar opkeek. Tine (Deckers) was en is een grote madam waar ik nog niet aan tipte maar al snel klikt het goed tussen ons. We waren van dezelfde streek, de enige dames in het team en lachen was voor ons dagelijkse kost. We werden vriendinnen die regelmatig met elkaar optrokken en moeten dat dringend nog eens doen als ik eraan terugdenk. Als we op restaurant samenkwamen ging ons bezoek nooit onopgemerkt voorbij omdat de lachbuien zich meestal in sneltempo opvolgden. Onlangs belde ze me: “Die triatleten zijn zo serieus geworden zeg!”. Wel Tine bij deze: “Wanneer is de volgende brunch?”

Sofie Goos (56)

De nieuwe liefde

Dan schuif ik maar al te graag mee aan tafel. We hebben ondertussen al een paar duo’s overlopen waar jij deel van uitmaakte. Maar misschien wel het beste tot het laatste bewaart… Waar we jou zien op wedstrijd is Jef altijd in de buurt!

En zo wil ik het ook niet liever. Als vast lid van de Polderrenners uit Beveren was Jef steevast iedere zondag van de partij. Ik reed sporadisch eens mee want altijd alleen rijden is ook maar wat. Al snel kreeg hij dat ‘blond indringertje’ in het oog. Hij offerde zich al snel op om dat plaatsje naast mij in te nemen in het peleton en van het op kop rijden wat hij doorgaans zo graag doet kwam plots niet veel meer van in huis. Na zijn seizoen reed hij ook mee met mij  toen ik me voorbereidde om een Ironman. Totaal niet getraind vatte hij de rit van 180km aan maar in het tweede deel koos hij toch al meer voor een plaats in het wiel. Uit dank trakteerde ik hem dan maar op een cola. >

Een cola met grote gevolgen…

Gevolgen die me al veel vreugde bezorgen.

Sofie Goos (63)

Ikzelf heb een week mogen toezien dat een perfecte harmonie tussen de twee helemaal aanwezig is. Net zoals die band die niet te verbreken is met Inge. Iedere morgen wanneer ik de zaak binnenwandel kom ik een gezellige omgeving terecht. Wanneer dan alle pionnen ook nog eens aanwezig zijn, dan bruist de sfeer naar het hoogste niveau. Ondertussen zijn Sofie en ik op de terugweg richting dat verzamelpunt. Dat het decor deze rit uniek zou maken, daar mocht geen twijfel over bestaan. Deze unieke dame aan mijn zij maakte het plaatje helemaal compleet. Respect voor de atleet is er altijd geweest. De voldoening na deze rit is echter des te groter wanneer ik kan stellen dat de persoon erachter van mij eveneens een diepe buiging verdient. Bedankt Sofie.

Foto’s Mario Vanacker

Ritgegevens:

DE RIT

AFSTAND 76km

TIJD 03:04:58

GEMIDDELDE 24,7 km/hr

SOFIE

FIETS Willier

KLEDIJ Castelli

HELM Uvex

VOEDING Enervit

image-1_orig