Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
Escape From Alcatraz: “De Sand Ladder, auw, dat wordt wandelen”
Nieuws

Escape From Alcatraz: “De Sand Ladder, auw, dat wordt wandelen”

Ninke Meynen Alcatraa

Aan de Foto Van De Week kon je al zien dat Ninke Meynen, samen met Dieter Moens en Dimitri Van Antwerpen naar de Escape From Alcatraz triatlon in San Francisco trokken. Ze bezorgde ons een uitgebreid verslag van een geweldige ervaring… Over 20.000 stresspiskes, van de boot springen, alleen zwemmen, klimmen, denken dat je de Sand Ladder gehad hebt, afzien als je toch de Sand Ladder bereikt, wandelen en weer lopen en finishen…

“Eindelijk was het dan zover… Zondag 3 juni 2018, de dag waar Dieter en ik bijna een jaar na onze kwalificatie in de Philly triathlon (en later ook Dimi met de loting) naar hebben uitgekeken. Om 2.30 am ging de wekker, veel te vroeg natuurlijk, op ons gemak klaargemaakt en Diet mijn haar laten invlechten! Een uurtje later dan vertrokken we richting wisselzone, in de donkere en frisse vroege ochtend van San Fransisco, waar we om 4 uur de transition in konden om alles klaar te zetten, te checken en dubbel checken. Een drie kwartier later stapten we de shuttle op naar Pier 3 waar de boot vertrok.

 

Jump like you mean it. Welcome to #EscapeAlcatrazTri 2018! 📷@beansvisuals

A post shared by Escape From Alcatraz Triathlon (@escapealcatraztri) on

Stress nog 5 x erger als de boot draait

Na 20.000 stresspiskes uiteindelijk de boot opgewandeld. Echt een mega chique boot waar we ons een plekje vooraan hadden gefixt, en daar gaat die boot dan… Eens aan Alcatraz begint die boot te draaien in de juiste richting en begint de stress, die er al was, nog eens 5 x erger te worden. Je ziet ineens mega veel kajaks uit die boot verschijnen en dan weet je dat je jouw gelleke mag klaarhouden.

De pro’s starten en hup, vanaf dan gaat het snel! Ik ben erin gesprongen en door de adrenaline voelde ik de koude van het water eigenlijk niet zo fel en ben dan gewoon beginnen zwemmen. Eerst Diet zijn koppeke nog kunnen volgen maar na een paar golfjes was dat groen badmutske verdwenen tussen de andere 1500! Wel wat slokjes zout water binnen gekregen door echt nog wel zotte golven maar zo een epic swim!!!

4de berg, wat doe ik hier eigenlijk

 

Alleen kwam die kant precies niet dichter. Geprobeerd om wat gebouwen in zicht te houden en daar lag ik weer alleen, links 20 meter verder een groep, rechts 20 meter verder en groep en Ninke alleen in het midden… Eens op het strand was het een grindpad/asfalt loopje van een dikke 800 meter met wetsuit en blote voeten tot in de wissel, op karakter. Buiten mijn sokken slecht aan te krijgen, had ik een vrij snelle wissel (al lijkt 5’32” wel heel traag door die lange aanloopzone) en weg waren we. Ik uit de wissel, Dimi erin.

Niet direct opgebrand op de fiets want wist wat er me nog te wachten stond! “Eerste berg oké, tweede al pittig, derde pff, 4e wat doe ik hier eigenlijk, zwaarste wedstrijd van m’n leven en yes even naar beneden.” Maar oh zo mooi! En daar gaan we weer berg 1,2,3,4,… en terug even rust. Die bergjes even traag als op training maar sneller ging precies niet, ik zou me kapot fietsen en ik wist dat het lopen nog zwaar ging zijn.

 

Taking care of business 🚴🏼‍♂️😎 #EscapeAlcatrazTri

A post shared by Escape From Alcatraz Triathlon (@escapealcatraztri) on

Doe geen moeite om daar te lopen

Ik was in de helft en had de twee heren nog niet gespot in het fietsen… maar ik bleef doorrijden, me mentaal klaarmakend voor de zwaarste berg, met meer dan 20% hellingsgraad reed je precies recht tegen een muur op, al een geluk was het maar kort. De rest van het fietsen verliep nog vlot (buiten een beetje rugpijn van die bergen). Met een tweede snelle wissel ben ik het lopen gestart met een goede mindset maar toch weer niet te snel. Ik kreeg al snel wat last aan mijn voet maar dat hield me niet tegen om door te lopen op een vlot tempo tot aan de eerste trappen en denken “oh is dit de sand ladder, dat valt best te doen” en dan even verder beseffen “nee dat was de ladder niet, dju”.

Richting de helft van het lopen had ik al heerlijk wat hoogtemeters op de teller en eindelijk kon ik mijn liefje passeren wat toch wel een mentale boost gaf. Eindelijk weer even naar beneden lopen en waar kom je aan: het strand, los zand om het nog wat zwaarder te maken. Even afzien, gel binnen gooien en richting de sand ladder! “Whuut sand ladder, fuck, dit, auw, dat wordt wandelen!” Echt, doe geen moeite om daar ook maar op te lopen! Eindelijk boven, denk je “yes”, maar mag je nog even een bergje afmaken… maar vanaf dan enkel nog downhill met lichte heuvels. Ondertussen nog wat meer rugpijn van de ladder en bergen.

Geslaagde, epic, bucket list wedstrijd

 

In de laatste 3 mijl dan nog even wat obstakels, een mega gevaarlijk steil weggetje naar beneden en een bruggetje onderdoor van maar 1m50 laag! Het laatste stuk terug een hoger tempo kunnen vinden op het laatste vlakke gedeelte richting de finish, en het stiekem fijn vinden dat je toch nog wat volk ziet vertrekken met lopen. Aangekomen aan de finishzone, met je liefje aan het supporteren en de klok van ver zien met een tijd van 2u49 en beseffen “shit, 3u was goed, 3u30 was mijn doel”! Uiteindelijk MEGA content de finish passeren, achter mijn mega-fantastisch goed (geblesseerd) lief en voor mijn mega-enthousiaste beste vriend!! Het was een geslaagde, epic, bucketlist wedstrijd en ik ben zoooo blij dat ik hiervan heb mogen genieten!! I escaped from Alcatraz in 2h49m40sec!!!”