“Geen medailles, wel tattoos” – Brecht in de Stonebrixiaman

Brecht Brackx wou van zijn allereerste volledige triatlon meteen een speciale ervaring maken. En dus trok hij naar de Italiaanse Alpen. Hij werd er knap vierde in de Stonebrixiaman en heeft voor ons volgend verslag meegebracht: “Een jaar geleden besliste ik om mijn eerste iron-distance triatlon te betwisten in 2017. Ik koos ervoor om de ‘gewone’ versie over te slaan en ging voor een Extreme triatlon: Stonebrixiaman in de Italiaanse Alpen. Het avontuur en de beleving die hiermee gepaard gaat trok me immers heel hard aan en het feit dat je de hele wedstrijd eigen support mag mee hebben, zorgde ervoor dat ik dit als een familie-uitstapje kon verkopen.

Het beloofde een zware opdracht te worden: 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen met een 3.700 hoogtemeters en 42 km lopen waarbij nog eens 2.150 hoogtemeters overwonnen moesten worden. De organisatie gaat er alvast prat op dat ze het zwaarste loopparcours hebben van alle extreme triatlons. Naast mezelf waren er nog 85 andere deelnemers die de uitdaging aangingen.

Flikkerende LED zwemmers

Het zwemmen ging door in Lago d’Iseo. Minder bekend, maar zeker niet minder mooi dan het naastliggende Gardameer. We werden om 3u30 stipt op de boot verwacht die ons naar de start ging brengen. Tijdens het half uurtje varen werden we helemaal in de sfeer gebracht door passende muziek en vuurkanonnen. Om 4 uur mochten we het water in voor een zwem in rechte lijn richting T1 in Sulzano. Voor de eerste zwemmer zou een kajak varen met een lampje en elke atleet kreeg een restube met flikkerend LED bij zich zodat je de voorgaande kon volgen. Bijkomend hadden ze aan de zwem-exit een grote lamp geplaatst om richting aan te geven. Geen overbodige luxe gezien het nog pikdonker was.

Vanop de eerste rij dook ik het water in en bevond mij onmiddellijk aan kop van de wedstrijd. Dit had als voordeel dat ik de kajak kon volgen. Eén atleet kon me volgen en ging me na 1.500 meter voorbij. Om me zeker niet op te blazen, liet ik hem rustig gaan, maar aangezien hij zijn restube al kwijtgespeeld was werd oriënteren iets moeilijker. Ik kwam in 54’52 als 2e aan wal op 1’01 van de leider.

Dit was met voorsprong de mooiste zwem die ik ooit deed. Het donkere water en lucht, de lichtgevende dorpen aan wal en de perfecte aangename watertemperatuur voelden aan als zwemmen in het paradijs.

Passo Gavia op de fiets

De fiets op voor 180 km waarbij we na een aanloop van 90 km de Mortirolo (vanuit Aprica) en de Passo Gavia (vanuit Ponte di Legno, tevens T2) moesten beklimmen. Voor de bevoorrading rekende ik enkel op mijn eigen volgwagen en ik had dit alles voordien zo goed mogelijk gepland. Na een 2-tal km fietsen reed ik op kop van de wedstrijd. Een totaal nieuwe ervaring voor mij om begeleid te worden door een wagen, een motor en fotografen. Ik probeerde om toch rustig genoeg te blijven maar dit was moeilijker dan gedacht.

Alles verliep volgens plan tot de achterruit van de volgwagen sneuvelde bij het keren op de Mortirolo. Even paniek, maar gratis airco in de bergen is mooi meegenomen. Ik hield de leiding tot de eerste doorkomst in T2, al kwamen er een paar sterke fietsers opzetten. Na de doorkomst stond enkel nog de klim (en zelfde afdaling) van de Gavia op de menu. Na een kleine 7 uur wedstrijd was het frisse gevoel al een stuk minder maar ik kon nog als 2e wisselen na 7u45 fietsen.

“Zonder Karel lag ik in het ravijn”

Laatste opdracht: 42 km trailrun waarbij we de eerste helft op de flanken van de valei bleven en na een doorkomst in de wissel tot Passo Paradiso (2585m) moesten klimmen. Het plan was dat mijn support Karel Mortelmans me de eerste 32 km op de mountainbike ging begeleiden om nadien (verplicht) mee te lopen naar het skistation. Na de wissel was het onmiddellijk een aantal kilometers stevig klimmen en in de daaropvolgende afdaling verloor ik 2 plaatsen aan sterk lopende Italianen. Wat volgde was een loodzware (lijdens)weg naar de finish. Sommige stukken heel technisch, andere heel steil, maar allemaal even lastig.

Vooral de laatste 10 km waren moordend. Zonder Karel konden ze me nu uit de ravijn schrapen (merci!). Het werd duidelijk dat het voor iedereen even zwaar was en met een marathontijd van 5u55 kon ik als 4e de finish bereiken en hield nog 25 minuten over op nummer 5.
Totale tijd: 14 uur, 41 minuten en 15 seconden en daarmee 50’ na de eerste atleet. Van de 86 starters bereikten slechts 48 deelnemers de finish.

Als debuut op de lange afstand is dit een onverhoopt resultaat. Hier zal ik nog lang van nagenieten.

De wedstrijd zelf is top en af. Atleten worden ongelooflijk gesoigneerd. Zo kreeg ik oa. een gepersonaliseerd trisuit en een wintervest bij de aankomst, een maaltijd voor mij en Karel de avond voordien na de briefing, na de aankomst boven opnieuw een maaltijd voor ons (met gratis drank voor alle supporters) en tot slot een overdadige lunch voor iedereen na de prijsuitreiking op zondag.

Gedenksteen en tattoo

En geen medaille (wel een gegraveerde gedenksteen) deze keer, maar wie wil kon gratis het wedstrijdlogo laten tatoeëren door iemand die de organisatie inhuurde. Ik zal de Stonebrixiaman nooit meer vergeten, ik hoef slechts in de spiegel te kijken…”