Augustus 2013, het lumineuze idee kwam te binnen om samen met Sheba een tripje met de MTB te doen in de Ardennen. Na het afschuimen van verschillende GPX files viel ons oog op een ritje van Solosride, tags bevatte onder andere ‘niet-technisch’, ‘beginner’ en andere geruststellende woordcombinaties. Een geluk, want buiten de bossen van Waasmunster is mijn MTB ervaring hetzelfde als de hoogte van het strand van Oostende bij eb. Daar toegekomen bleek dat er nog een categorie onder ‘beginner’ zou moeten bestaan. Op 10km tijd had ik meer op de grond gelegen dan op het zadel gezeten en had ik mijn heup op zodanige wijze tegen een rots geparkeerd dat de bursa ontstoken was en ik een paar maand sportief droog zou komen te liggen.
Daar begon én eindigde mijn liefde voor de combinatie MTB en Ardennen. In februari 2017 heb ik nog een poging gewaagd, minder dramatisch van afloop, maar bekoren kon het me nog steeds niet.
Op het einde van vorig jaar kwam het heugelijke nieuws dat wij bij 3athlon.be uitgenodigd waren om deel te nemen aan de Grand Raid van Sportevents. 4km kajak, 22km MTB, 8km trail run, 11km MTB en 4km run & bike. De aandachtige lezer is hier twee pijnpunten tegengekomen. Kers op de taart : op zaterdag mochten we deelnemen aan de Team Trail, een trail run van 8km waarvan later zou blijken dat het op hetzelfde parcours als zondag was.
Ja-knikker dat ik ben, of gemakkelijk te overtuigen met het ‘gij kunt da ni’-argument, toegezegd en zo geschiedde…
Zaterdag, Team Trail
Het eerste team-event van het team-weekend vond plaats op zaterdag, de Team Trail. Een ye-olde trail run die in duo afgewerkt diende te worden over een afstand van 8, 16 of 27km. Hans Cleemput en mezelve opteerden voor de kortste afstand. Of deze beslissing geïnspireerd werd door het gebrek aan trail-ervaring of aan het gebrek aan voorbereiding laat ik in het midden, net als Iggy, die was ook in het midden. Wat ons in één klap het enige trio van de bende maakte.
Starten deden we aan het voetbalveld van Bérismenil, op een lange geasfalteerde klim. Dit wordt een eitje. Of niet? Rechts een veldwegje in draaien, verse chocomousse draaien door Iggy, daar gaat ons klassement! En de uitdaging voor Hans om onder het uur te duiken… Vanaf dit punt was het een trail de naam waardig, afdalen door het bos, dartel huppelen over de winterbedding van de Ourthe, hellingen op en af klefferen waarvan je het einde niet ziet en de hellingsgraad groter is dan de maat van je loopschoenen. Vergezichten over het adembenemende Ardeense landschap en de kronkelende Ourthe. Mijn eerste trail run, en ik heb het gevoel dat dit niet mijn laatste zal zijn. Als vastgeroeste betonvreter moet ik toegeven dat ik het mentaal en fysiek een verademing vond om op dergelijk parcours te lopen.
Grand Raid op zondag
Heelhuids over de meet gekomen was het tijd om te rusten. De volgende dag was het moment gekomen om m’n demonen te trotseren. De Grand Raid. Ditmaal werd het team dooreen gehaald, het was niet met Hans, maar met Gert-Jan D’haene dat ik aan de start zou verschijnen. Maar eerst de voorbereiding, want er waren enkele bonusvragen die opgelost dienden te worden. Hoeveel druk op de banden? Wat met bevoorrading en eten on-the-go? En, gezien het die ochtend bij vertrek -1°C was, hoeveel lagen kledij zullen genoeg zijn in de boot, zonder te veel te zijn op de MTB? Ervaringsdeskundige Wouter Vander Mast schatte onze nodige bandendruk op een 2bar, kledij was een slag in het water, zonder koude handen te krijgen dankzij de handschoenen van Sealskinz. Dunne of dikke sokken? De voeten zouden in ieder geval nat worden en er waren meerdere modderstroken op het parcours. Gezien de dunne, witte, sokken daarna vuilbak-proof zouden zijn werd geopteerd voor dikke, waterbestendige sokken, eveneens van Sealskinz. Hoewel de sokken er stug uitzien en de vrees voor bleinen pertinent aanwezig was, heb ik mij de keuze niet beklaagd. M’n voeten waren nat, maar op geen enkel moment hebben mijn tenen koud gekregen.
Een bericht gedeeld door 3athlon.be (@3athlon.be) op
Laat ons zeer kort zijn over het kajakken. Niets voor ons. Mooi synchroon aan het paddelen, maar amper vooruit raken, daar is zowat alles mee gezegd. Bij de laatste teams van onze wave waren we op het moment dat we onze boot uit het water sleurden. Op dat ogenblik bleek dat onze keuze om licht gekleed te water te gaan een voordeel was, we dienden enkel naar onze fiets te huppelen en op te stappen. Vlotjes 10 ploegen ingehaald!
En toen kwamen die demonen voor de eerste maal. Al bij al moet ik toegeven dat het best wel meeviel, mede dankzij de ervaring van de organisatie. We hadden een beetje de vrees dat we, gezien onze erbarmelijke kajak prestatie, op een veredelde toertocht terecht zouden komen: in de massa, opgehouden op single tracks en uitermate gefrustreerd. Niets was minder waar, de eerste kilometers waren overwegend bredere (grind)banen waar inhalen geen halsbrekend kunstje was. Het moment dat de meer technische passages zich aandienden was het pak al zodanig uitgedund dat ik, mede dankzij menig tuimelperte, de hinderende factor op het parcours geworden was. Mijn vrees voor de Ardennen kwam terug boven, maar er was geen weg terug. Knop af en blijven gaan tot de finish. Al bij al ging het eerste MTB nummer relatief vlot, we schoven gestaag op in het klassement en de verkenning van de dag voordien was nog niet eens uitgebaat!
De tijd was rijp om de vruchten te plukken van de inspanning van zaterdag. De trail run zette we aan op een strak, maar niet dodelijk tempo, wetende wat komen zal. Ook hier werd ploeg na ploeg opgeraapt en werden we door niemand uit de achtergrond verrast. Op een run van 8km is het moeilijker om het veld uiteen te slaan voor de aankomst van de singletracks (hoewel dit voor het overgrote deel al op de fiets gebeurd was), dus werden we langs de oevers van de Ourthe meermaals opgehouden door ploegen die óf de technische passages al wandelend dachten te trotseren óf die hun kruit al verschoten hadden op de fiets. ‘Lopen of opzij’ werd de leuze die ritmisch gescandeerd werd. Ondanks deze hick-ups konden we het tempo er in houden en de run afwerken in een tijd die ons de dag voordien de overwinning gebracht zou hebben.
Een tweede maal die demonen dan maar. Een ezel ben ik dus al zeker niet. Ditmaal was het parcours minder technisch, maar de vermoeidheid was in het lijf gekropen. En vermoeidheid doet je fouten maken. Na de valpartijen uit de eerste rit verliep het schakelen al niet te vlot meer, wat resulteerde in een totaal van zesmaal een afgesprongen ketting, combineer dit met door de modder te proberen cruisen en je raadt het al: nog een kusje aan de Ardeense bodem op een plek waar niemand het verwachtte. GJ was jaloers op mijn grondige affectie en besloot dan maar sierduikersgewijs zichzelf in een zijarm van de Ourthe te parkeren. Zo was ie in één tijd weer proper ook. Dankzij onze gravitationele intermezzo’s moesten we een paar van onze zuurverdiende plaatsen prijsgeven, maar het klassement hadden we al laten varen. Finishen was het hoofddoel geworden, en bij voorkeur in het eerste kwart.
Als dessert mochten we de run & bike verorberen. Hoewel ik persoonlijk de naam run & bike een beetje ongelukkig gekozen vond. Waar je normaal binnen een 15m van je teamgenoot moet blijven was het hier blijkbaar zaak om met de MTB een mooie voorsprong uit te bouwen, je fiets te dumpen en je vervolgens laten inhalen door je (ex-)loper die daarna hetzelfde deed. Eerder een haasje over dus. Na ons anderhalve kilometer hierin druk gemaakt te hebben zijn ook wij gezwicht. Vals spelen is winnen, hoewel de winnaars al een drie kwartier binnen waren.
Als 40ste kwamen we de meet over gestrompeld. Moe? Zeker. Voldaan? Ook. Klaar voor de volgende editie? Ik niet echt, ik zal nooit een MTB-er worden, het trail lopen daarentegen vond ik de max. Daar zien ze mij nog op terug.
Het seizoen werd geopend met een dubbelslag. Symbolisch zou het mooi zijn om ook zo te eindigen. Een idee zit al in m’n hoofd, over de concrete uitwerking dient nog nagedacht en onderhandeld te worden. Is er niet zo een nieuw evenement aan het zeetje dat deze mogelijkheid biedt?
Zorgt Taylor Knibb voor nieuwe triatlontrend of had ze koude handen in 70.3 Ironman Oceanside?
- Supertri voegt twee nieuwe races in Amerika toe, vrijwel direct na Olympische Spelen in actie
- Ironman trekt opnieuw veel profatleten tweede race IM Pro Series, twee Nederlanders aan de bak
- Stijn Jansen sluit ‘pechperiode’ af met ruime overwinning Zwemloop Assen
- Frederic Funk toont zich slechte verliezer met opvallende comment vol insinuaties
- [VIDEO] Opening nieuwe winkel AthleteSportsWorld: Triathlon-Walhalla in hartje Amsterdam