Het beste van 2014 – 1: “Met een engel op de schouder”

Vandaag beginnen we aan een geweldig nieuw jaar met ons absolute topmoment van het jaaroverzicht dat we op onze eigengereide en zeer persoonlijk wijze samengesteld hebben en waarin we zowel aandacht hadden voor de immense topprestaties van atleten als voor de meer ludieke aspecten van een jaar in duursporten. Maar sport is ook emotie en dat mochten we dit jaar een paar keer ervaren. Daarom staat er in “Het beste van 2014” een gigantisch kippenvelmoment op 1.

Zondag 5 oktober op het strand van Calella. Morgane Kermarrec komt in de laatste rechte lijn van de Ironman Barcelona. Bij de aankomst brengt ze het hangertje aan haar nek naar haar lippen, de blik naar de hemel gericht. Opnieuw finisht Morgane met engel Emile op haar schouder. Met tranen in de ogen ben ik getuige van haar finish en haar unieke eerbetoon aan haar dit jaar veel te jong verongelukte zoon.

Ik leer Morgane Kermarrec kennen in 2011 tijdens de triatlon van Middelkerke als een kleurrijke en zeer sympathieke atlete. In de jaren die volgen, zou ik haar altijd vlot spotten in haar wedstrijden, want ze maakt haar aanwezigheid telkens graag luid en duidelijk kenbaar, steevast gevolgd door een blinkende glimlach. In 2014 stapt ze in het 3 Challenge Barcelona project van onze partner Peter Callant waar ze onder begeleiding van Peaklevel, met coach Tim De Vilder, toewerkt naar de Ironman van Barcelona. De weg zou haar leiden langs de 70.3 Ironman van Rapperswill en de halve triatlon van Deinze.

Drie weken voor ze naar Zwitserland zou trekken, slaat het noodlot toe. Zoon Emile, nauwelijks 18 jaar oud, komt op 11 mei samen met twee vrienden om in een dramatisch verkeersongeval. De wereld van Morgane staat even compleet stil. “Ik wist het sindsdien niet zo goed meer, maar je moet nu eenmaal vooruit”, zei ze vorige week nog in “Iedereen Beroemd” op tv. Ze toonde de binnenkant van haar arm, met de handtekening van Emile als tattoo. “Zo gaat hij overal met me mee”, vertelde Morgane.

De eerste keer dat ze samen met Emile over de streep komt, is in Rapperswill. Ze schreef er een aangrijpend mooi wedstrijdverslag over, dat je hier nog eens kan teruglezen. In Deinze mag ik haar zelf over de streep halen, maar die twee halve triatlons zijn nog niets vergeleken met haar allergrootste uitdaging: de Ironman van Barcelona. Ik ben zelf naar de toeristische badplaats Calella getrokken om Joris Sels bij te staan, zoals u hier al kon lezen eerder in dit jaaroverzicht en ik word er vrolijk verwelkomd door Morgane.

Zenuwen lijken haar vreemd te zijn en ze is haar vrolijke, goedgemutste zelf. Daar kan het krakende onweer op de ochtend van de wedstrijddag niets aan veranderen. Zelfs vlak voor de start ziet Morgane er ontspannen uit. Wie niet beter weet, zou zelfs denken dat dit maar gewoon één van de duizenden deelnemers aan een Ironman is. Maar Morgane is vandaag meer dan alleen maar dat! Haar zwemnummer is zoals altijd uitstekend. Wist u overigens dat ze een dikke tien jaar geleden ooit in estafette al van De Panne naar Knokke zwom? Het is er duidelijk één van ’t zeetje…

Tijdens het fietsen lijkt ze niet al te veel last te hebben van de grote stayerpelotons. Zij is bezig met haar eigen race, een race voor twee. Het duurt een tijdje voor de eerste ploegmaats voorbij komen. We moedigen haar telkens fel aan en we worden elke keer getrakteerd op een warme glimlach. Ook tijdens de marathon blijft de Midlon-atlete vrolijk haar supporters groeten.  Als ze haar laatste ronde ingaat, lijkt ze het zwaar te hebben. Haar marathontijd zal over de 4 uur gaan, maar ze blijft op karakter doorzetten. Na 11u45’39 komt ze met de tranen in haar ogen over de streep.

Ik kijk met uiterste bewondering toe en surf mee op de golf van emoties die haar overspoelt. Dit zijn momenten dat sport het puur sportieve aspect overstijgt en mytische proporties aanneemt. Het is een ogenblik van inspiratie, waarbij al de rest in het niet verdwijnt.

2014 was een jaar waarin Marieke “Wielemie” Vervoort terugvocht na de zoveelste tegenslag, waarin Luc Huberty en Kim Plovier ondanks hun handicap keihard plaveiden aan de weg naar de paralympische triatlon in Rio en waarin Morgane haar grootste verdriet omzette in een fantastische prestatie. En alleen daarom al verdient ze de toppositie in ons jaaroverzicht.

Ons doet het beseffen dat we wat minder moeten klagen, meer moeten relativeren en vooral uitermate moeten genieten. We hopen dat u hetzelfde doet in 2015. Hopelijk heeft u opnieuw een beetje kunnen genieten van ons jaaroverzicht, dat bij nader inzien inderdaad wel heel erg subjectief, niet altijd even sportief hoogstaand maar niettemin altijd zeer goedbedoeld was. En iedereen die we in ons overzicht vergeten waren, jullie waren met zoveel en er waren zoveel topmomenten. Dus tot over een dikke elf maanden dan maar?

Foto’s: Kris Claeyé en Pascale Vandewalle