Het beste van 2012: 5 – London Calling

Vandaag komen we in de bovenste helft van het absoluut onvolledig maar voor de rest dan weer totaal persoonlijk jaaroverzicht van yours truely met mijn meest beklijvende momenten van 2012 gerangschikt van 10 naar 1. In dit deel combineren we twee kippenvelmomenten in één keer.

5 – LONDON CALLING

Voor ik het ga hebben over hét sportevenement van het jaar, wil ik u eerst graag even mee terugnemen naar zondag 6 mei. Het is bij ons ongeveer 19 u. als ik me, na een zeer frisse du- in plaats van triatlondag in Lille, thuis aan mijn laptop zet. Op de site van de ITU druppelen de resultaten van de wereldbeker van Huatulco in Mexico binnen. Eerst kan ik het niet geloven, maar dan doen ook de social media hun werk en zien we het langs alle kanten bevestigd worden: Simon De Cuyper wint de ITU wereldbeker triatlon.

Het bezorgt iedereen kippenvel, niet in het minst bij ondergetekende, die een uur of twee later de atleet aan de lijn krijgt. Met 3athlon.be zijn we de eersten die een live reactie van Simon hebben. Tussen ons duizenden kilometers oceaan, maar de gedeelde vreugde over een krakende telefoonlijn was onvoorstelbaar. We doopten hem voor de gelegenheid Coopertest De Cuyper en verheugden ons op wat zou volgen. Want dat Simon naar de Olympische Spelen zou gaan, was nu wel duidelijk.

Fast forward naar augustus. Uiteindelijk duurde het bij Simon De Cuyper nog even eer hij definitief zeker was van zijn plaats op de Spelen. Dat was niets vergeleken met Katrien Verstuyft, die gedelibereerd werd. De wedstrijd van Katrien was al de moeite, maar die volgden we in een café in Mere, waar de vriendelijke cafébaas ons de afstandsbediening toevertouwde omdat we van de ene zender naar de andere moesten zappen om de triatlon live te volgen. De finish was adembenemend, met Nicola Spirig, twee weken geleden nog als winnares aan mijn microfoon op de 70.3 Ironman van Antwerpen, als verdiende winnares.

Maar dat was niks vergeleken met een paar dagen later. Dankzij goeie connecties (nog altijd geweldig bedankt Stefaan!) mochten we het olympisch debuut van Simon live gaan meemaken. In het gezelschap van ex-Olympiër Peter Croes (zou die misschien ook nog zijn opwachting maken in het jaaroverzicht?) en coach Stijn Goris (en de rest van een geen al te grote maar zeer luidruchtige Belgische delegate) zaten we mee op de eerste rij om Simon richting eeuwige roem te schreeuwen.

We hebben in onze sportieve carrière al wat meegemaakt, maar Hyde Park sloeg alles. 500.000 toeschouwers, rijen dik, een nooit geziene ambiance, zeker na het succes van de Brownlees… Het valt nergens mee te vergelijken. En al haalde de 26ste plaats van Simon (sorry Peter, het beste Vlaamse Olympische resultaat ooit bij de mannen) minder pers dan het uitstapje van Gijs Van Hoecke (herinnert u zich nog één van de barmhartige samaritanen op die bewuste foto die de arme Gijs mochten ondersteunen?), toch was De Cuyper in Londen een absoluut hoogtepunt van 2012. Ook het apres-race moment, het nagenieten in het Belgian house, de hele reis…

Achteraf hebben veel mensen me verteld dat ze toch een unieke kans gemist hebben nu de Spelen zo dichtbij waren. Ik kan alleen maar bevestigden dat het geweldig was. Ah ja, Stefaan, als je nog een ticket over hebt voor Rio, dan zijn we er graag weer bij…

Morgen nemen we op passende manier afscheid. Niet van het jaaroverzicht zelf, wel van een geweldig atleet.

Morgen deel 7 met op 4 – Een tijd van gaan