Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
Mijn triatloncarriere begon aan de toog – De Rit van Dirk Baelus
De Rit

Mijn triatloncarriere begon aan de toog – De Rit van Dirk Baelus

Dirk Baelus 2

Het jaar na Viersel trok ik voor enkele weken naar Maleisië en liet het café even voor wat het was. Daar maakte ik de grote klik in mijn hoofd: mijn zaak, het café? Neen, dat was niks voor mij…” Kempenland, wanneer ik de snelweg afdraai, word ik in een gebied ondergedompeld dat me via opengerekte heiden tot dichtbeboste woonkernen brengt. Van dorpskern naar dorpskern speelt hetzelfde tafereel zich af. De laatste bosrijke woonwijk die ik binnenrijd is meteen mijn eindpunt, of beter gezegd het startpunt van mijn volgende rit die ik mag aanvatten: Oud-Turnhout. Vanaf nu laat ik mijn gemotoriseerd tuig voor wat hij is en ga ik terug met mijn tweewieler op pad. Ik laat me leiden door een man die de streek en iedere hoek ervan als het ware uit zijn broekzak kent. Een rit die m’n ogen de kost mag geven en me ook een diepere inkijk geeft in het levensverhaal dat deze man tot nog toe heeft doorlopen. Een gesprek van volkse cafépraat over passie voor de natuur tot de harde confrontatie van ware liefde met Dirk Baelus.

Ik begeef me op de oprit waar een zwarte Ridley bike met groene Innerme bidon tegen de gevel klaarstaat. De vraag of ik bij het juiste adres ben, is zo meteen beantwoord en niet veel later staat ook Dirk bij mij op dezelfde oprit. Beiden zijn we verheugd als we de blauwe lucht aanschouwen maar we beslissen om eerst nog even naar binnen te gaan. Een hartelijke verwelkoming die me tot in de keuken begeleidt, of waar kan je beter terecht komen als je met deze foodie op toer gaat. Een tas verse pompoensoep wordt me aangereikt met de nodige instructies hoe de smaak het best tot stand komt… Het ideale beeld dat ik voor ogen had, wordt me meteen op een presenteerblad voorgeschoteld. Niet dat ik de clichébeelden bewust wil opzoeken maar bevestiging van m’n voorgevoel, daar ben ik niet ongevoelig aan. Ik drink m’n tas leeg en zelfs de tweede nuttig ik met evenveel smaak. Maar dan besluiten we de wegen te gaan opzoeken. Ik ken inmiddels Dirk z’n producten maar al te goed, maar nu is het tijd om wat meer te weten over de man achter dit alles.

Dirk Baelus: Zo meteen gaan we even binnendoor rijden om langs de achterkant van de wijk meteen de open vlakte binnen te duiken. Een zalig stukje waar je meteen geconfronteerd wordt met een mooi stukje natuur. Ik rijd hier al m’n hele leven en ben blij dat ik het aan jou kan laten zien.

Dirk Baelus 1

3athlon.be: Perfect Dirk, een passie voor je streek, zo hoor ik het graag. Heel je leven, zeg je… Je bent een kind van de streek?

Helemaal. Ik ben opgegroeid in Arendonk, het dorp net hiernaast waar we ook naartoe zullen rijden. Het zijn de wegen die ik van het prille begin van mijn carriere ken en waar ik me steeds meer op begeef sinds ik triatleet ben.

De rust van de Kempen

In je boek kon ik inderdaad al lezen dat triatlon iets is wat eigenlijk maar op een latere fase in je leven opdook. Voordien mogen we toch wel zeggen dat we met een heel andere Dirk te maken hadden?

Een andere levensmentaliteit is misschien een meer volledige benaming. Maar ja, het leven van een cafébaas zag er toch heel wat anders uit dan hoe mijn leven nu is.

Nu, laat ons even terugkeren naar het prille begin. Je bent dus opgegroeid in Arendonk waar je je jeugdjaren beleefde?

Tot ik verhuisde richting Oud-Turnhout was ik inderdaad een rasechte Arendonkenaar. Nu kan ik mij volgens ‘de ethische code’ moeilijk zo noemen want als rasechte inwoner word je er groot en blijf je er ook. Zo zijn er veel en er zijn er ook die er gewoon naar terugkeren. Heimwee, weet je wel…

Maar voor jou hoefde dat niet?

Ik woon net buiten de rand dus de voeling is er nog zeker. Maar ik heb meer de rust opgezocht, mijn eigen stek waar ik op mijn gemak ben. En zie, ik neem de fiets en slechts vijf minuten later sta ik terug in Arendonk.

Dirk Baelus 3

Vandaag zullen we inderdaad Groot-Arendonk verkennen. De omliggende dorpen laten we voor wat ze zijn want Dirk wil me duidelijk de grote troeven van het Kempenland laten zien. Onze eerste kilometers doorkruisen de weidse open velden om via deze weg de oversteek te maken over de N34 richting Mol-Postel. Ondertussen wordt enkel de stilte doorbroken door de woordenwisseling die plaatsvindt van twee mannen op hun koersmachine.

Zijn je ouders dan wel die ‘rasechte’ Arendonkenaars gebleven?

Jazeker! Mijn pa was eerder een inwijkeling. Hij was een boerenzoon die in het dorp belandde en als brouwer aan de slag ging. Mijn ma is dan weer helemaal een kind van het dorp. Ze is er opgegroeid en later had ze er ook een kledingwinkel. Een vrouw die gekend was over het hele dorp. Ze is dan ook iemand die echt niet kan stilzitten, iets wat zeer moeilijk is als je vijf paarden bezit, een echte passie.

Achter een bureau zitten, voetjes onder tafel en werken? Neen, dat was niet voor mij.

En de sportieve genen, vanwaar komen die?

Een echt sportgezin zijn we nooit geweest. Mijn vader droomde er wel als kind van om profvoetballer te worden maar dat plan ging niet door. Hij was boerenzoon dus moest er gewerkt worden en tijd om een profcontract te versieren was dan ook niet aan de orde: de harde wet van het boerenbestaan.

Dus Dirk was ook geen topatleet, laat staan een eigenaar van een eigen sportmerk in spé?

Helemaal niet, als student stond ik daar nog niet bij stil.

Dirk Baelus 4

Hoe beleefde je dan je studentenjaren?

Zoals iedere gemiddelde, gezonde genieter van het studentenleven dat doet. Op tijd en stond een stapje zetten en daar ook ten volle van genieten. Studeren is nu eenmaal iets dat moet gebeuren, hè. Iets wat in onze samenleving ingeprent zit is dat je je studies moet afmaken om iets te kunnen bereiken. In Turnhout volgde ik handel in de middelbare school om zo de logische stap te zetten naar de studie boekhouding in het hoger onderwijs. Ik besefte echter al snel dat dit niet voor mij was. Ik zei dat mijn ma niet kon stilzitten… Wel die genen heb ik zeker geërfd. Achter een bureau zitten, voetjes onder tafel en werken? Neen, dat was niet voor mij.

Dus werd je maar cafébaas?

Om het zo drastisch te stellen, ja dus… Net zoals ik nu atleet ben en m’n bedrijf heb, was cafébaas ook zo een job waar je constant bezig bent. Ik hielp m’n vader bij z’n job als brouwer en op een gegeven moment deed zich de mogelijkheid voor om het café over te nemen. Ik had genoeg ervaring om cijfers bij te houden en het brouwersmilieu zat erin gebakken dus één plus één is twee: ik werd cafébaas, een job die ik de eerste twee jaar zou delen samen met mijn zus.

de dag voor mijn triatlon zat ik pas rond twee uur ’s nachts in mijn bed

Met een onregelmatig leven tot gevolg?

Dat ik uren zou moeten draaien was iets waar ik me zeker van bewust was, maar ik deed het met veel plezier op dat moment. Je wilt dat iedereen graag naar je zaak komt en ervoor zorgen dat mensen het fijn hebben is net iets waar ik graag naar streef. Alleen merkte ik na verloop van tijd dat de gezondheid er ook wel onder leed. Ik moet natuurlijk toegeven: de pakjes sigaretten toen sneuvelden met de vleet en slapen was ook maar na het moment wanneer de laatste klant vond dat het goed geweest was.

Dirk Baelus 5

En dan beslis je om even tussendoor een triatlon mee te pikken?

Een bewijs dat aan de toog soms de meest diepzinnige gesprekken naar boven komen die je leven volkomen veranderen (lacht). Al had ik hiermee natuurlijk nooit rekening gehouden toen ik de weddenschap aanging om aan de triatlon van Viersel mee te doen, maar ik hoorde het gesprek over deze sport en ik was meteen verkocht om mij hier ook aan te wagen. 

Dus ging je maar even een gezonder leven leiden of kwam het zover niet?

Ik was realistisch maar ik zou er niet aan deelnemen om zomaar even de massa te vullen. In het najaar van 2004 ging ik de weddenschap aan. Ik bereidde me zo goed en zo kwaad ik kon voor op deze wedstrijd en ik kreeg stilaan de smaak toch wel te pakken en besloot twee weken voor de wedstrijd om het roken en drinken even voor bekeken te houden. Natuurlijk mocht ik de zaak niet vergeten, de dag voor mijn triatlon zat ik pas rond twee uur ’s nachts in mijn bed. Het werd uiteindelijk een dag vol plezier: ik beëindigde m’n eerst triatlon met verve en de supporters van de het dorp die massaal aanwezig waren, maakten er als het ware een echt volksfeest van. Bier en spelen, meer moest dat niet zijn.

Je had de smaak te pakken zeg je, je bleef dus doortrainen?

Ik deed het graag dus waarom zou ik ermee stoppen? Ik haalde regelmatig de fiets boven en in mijn vrije tijd was ik steevast op de weg te bespeuren. Op een gegeven moment kwam Michel Sprangers naast mij rijden. Michel organiseert onder andere de triatlon in Retie en begeleidt ook heel wat atleten, best wel een bekende man dus in de streek. Ik, of beter gezegd mijn supporters hadden toch wel een indruk op hem nagelaten en daar zou ik ten volle gebruik van maken. Na een goed gesprek besloten we mijn volgende stappen in de sport samen aan te pakken, vanaf nu was het menens.

Hij was dus de man die zorgde voor de ommezwaai?

Die ommezwaai, dat besloot ikzelf. Hij was wel degene die volop meeging in mijn verhaal. Het jaar na Viersel trok ik voor enkele weken naar Maleisië en liet het café even voor wat het was. Daar maakte ik de grote klik in mijn hoofd: mijn zaak, het café? Neen, dat was niks voor mij. Ik was gewoon in die richting geduwd door mijn afkomst, het was iets wat m’n pad kruiste omdat nu eenmaal zo verliep. Op die reis besefte ik meer dan ooit dat ik iemand ben die brandt van ambitie en daarin probeert het hoogste te bereiken. Ik was gebeten door de sport die ik ontdekte en wou daar iets mee aanvangen. Een nieuw hoofdstuk, tijd voor iets anders en de rest is geschiedenis. Datzelfde jaar sloot ik de deuren van mijn café, hetzij wel niet zomaar want er volgde nog een groot stopfeest. (Bij ons noemen ze dat de kelder leeg drinken).

Dirk Baelus 6

Ironman, de logische vervolgstap

Ondertussen haspelen we de kilometers verder af. De oversteek van de snelweg hebben we goed doorstaan en het grondgebied Postel hebben we goed en wel bereikt. We duiken de bossen van de Kempen binnen en besluiten een kleine halte te houden nabij de poort van de abdij in Postel. Jawel, het abdijenbezoek begint voor mij stilaan een traditie te worden en tradities, die houd je in ere, niet?

Je begint aan een totaal nieuw hoofdstuk. Sluit het café, je klust wat bij en geeft jezelf voor de sport. Fronste dat dan bij niemand de ogen? Wat dacht je nabije omgeving daarover?

Zoals ik eerder aangaf, had ik altijd een bepaald doel voor ogen. Ik wou een gezonder, constanter leven en zien hoever ik het kon schoppen als Ironman atleet, want dat was de logische vervolgstap: de Ironman! Die eerste wedstrijden waren nog een ontdekking, een ware beleving die me enkel maar lieten verlangen naar meer. Vervolgens kwamen daar de prestaties bij met de eerste keer onder de 10 uur te duiken, later onder de 9 (3x) met de logische kwalificaties (4x) voor Hawaii tot gevolg. Natuurlijk was dit een wereld die niet alleen nieuw was voor mezelf, maar ook voor mijn vrienden. Voor hen stond plots een nieuwe Dirk. Het begon allemaal met een weddenschap, toen was het lachen. Maar ik kreeg de passie te pakken en toen dachten zij op gegeven moment: “Waar is den Dirk toch mee bezig?” Iets wat ik kan begrijpen uiteraard. Nu weten ze waarom ik al die opofferingen deed als ze zien welke prestaties er volgden en waar ik nu sta met Innerme. Zoals mijn drijfveer ver ging in de sport, was dat net hetzelfde als voor Innerme. Ik wou iets bijdragen aan de sportwereld!

En bij deze is het woord gevallen: Innerme. Je bent waarschijnlijk voor het grote publiek nog meer bekend als de bedrijfsleider van dit sportvoedingsbedrijf dan de straffe atleet die je daarnaast bent. Hoe kom je erop om naast al je opofferingen voor de sport nog die extra impuls te vinden om een eigen voedingslijn uit de grond te stampen?

Het zal raar klinken maar het begon allemaal met opnieuw ziek te worden. Ik was ziek en vond niet meteen antwoorden op mijn vragen. Dat ik vroeger vaak ziek was, daar kon ik mezelf niet door verwonderen. Ik rookte, ik dronk regelmatig en slapen was iets wat maar kon als de tijd het toeliet. Dan is ziek worden de normaalste zaak van de wereld, nietwaar…? Voor het caféleven had ik ook wel vaak iets aan de hand: een botontsteking op mijn 14de, hartvliesontsteking op mijn 18de, een paar maal ‘zona’… Antibiotica was mij dus niet vreemd in mijn jeugdjaren. Er was dus geen twijfel dat ik over een zwak immuunsysteem beschikte gedurende mijn jeugd. Maar nu leefde ik volop voor mijn sport, ik kroop op tijd mijn bed in en ik zorgde dat ik op tijd en stond mijn bord leeg at. Maar misschien lag bij dat laatste wel het probleem dus besloot ik mijn voedingspatroon aan te passen, mede door wat ik allemaal op mijn reizen in Azië ontdekte, een ware verrijking.

Dirk Baelus 7

Omega Pharma was het eerste telefoonnummer dat ik belde

Dus ging je maar zelf aan de slag om eigen bar ineen te knutselen.

Dat lijkt misschien zeer simplistisch gezegd, maar daar komt het wel op neer ja… Ik begon in m’n eigen keuken wat te experimenteren om zo mijn eigen sportvoeding te maken en zo kwam de bal aan het rollen. In 2009 ging ik voor 10 weken naar Japan waar ik mij vol inspiratie kon tanken en datzelfde jaar kwam voor het eerst het begrip ‘Innerme’ ter sprake. Drie jaar later (januari 2012) lagen de eerste producten in de rekken.

Vervolgens werd je door marktgigant Omega Pharma aan het gamma toegevoegd?

Die samenloop van omstandigheden was hierin opnieuw een feit. Ik trok mijn stoute schoenen aan en het eerste nummer dat ik vond van Omega Pharma belde ik prompt op. Ik kreeg een secretaresse aan de lijn en had één suggestie en één vraag: dit is het concept, wie moet ik hebben? Een gesprek werd geregeld en daarin bleek dat we beiden op eenzelfde plan aan het broeden waren. Ik wou mijn product aan het grote publiek voorstellen en zij wilden een gamma naast Etixx met natuurlijke sportvoeding. Vanaf 2014 rolde de naam ‘Innerme’ over steeds meer tongen en de verkoop ging in stijgende lijn.

Om later terug zelf de touwen in handen te nemen en daarnaast ook een eigen bio-winkel uit te baten!

Inderdaad, maar daar ben ik wel op mijn limieten terecht gewezen. Met Innerme kan ik terug volledig mijn eigen gang gaan en daarnaast een bio-winkel runnen zag ik dan ook als de perfecte combinatie. Alleen te veel is te veel, trop est trop en dan ontploft de batterij. Dat is het gevaar dat in mij schuilt: ik probeer telkens die grens te bereiken al besef je helaas pas dat het te veel is wanneer je die voorbij bent. Ik besliste dus snel om een tandje terug te schakelen en de winkel terug over te laten. (Dirk baatte samen met zijn vriendin een bio-winkel uit in Hasselt van november 2016 tot juli 2017).

Net zoals het gesprek, staan ook onze benen niet stil. Voor we grondgebied Arendonk terug binnenrijden, draaien we nog even af aan het kanaal richting Ravels, daar waar Dirk zijn gebruikelijke kilometers in het water aflegt. Een lus die we wel moeten maken want wanneer we terug in Arendonk opduiken, passeren we vlakbij het ouderlijk huis van de familie Baelus. Een must-see als je spit in het verleden van deze man.

Dirk Baelus 8

Net zoals mijn vorige kompaan (De Rit met Bart Aernouts) ben jij nu ook een atleet onder de hoede van Rob Woestenborghs. Hoe kwamen deze verhaallijnen samen?

Dankzij Innerme. Rob voelde wel wat voor het concept en zo raakten wij aan de praat. Ondertussen had ik in mijn sportcarrière toch al wat bereikt en vond ik dat het tijd was voor iets anders, een nieuwe stimulans en een nieuwe visie over mij als atleet.

Eigenaardig dat ik Joke leerde kennen in Orval

Een atleet die nu ook blinkt in z’n eigen tenue. Innerme is stilaan een begrip geworden. Je verhaal, je product en ook nog eens je team!

Dat team is iets waar ik enorm trots op ben of beter gezegd, de atleten maken me trots en dat één voor één. In 2008 ging ik in Sardinië voor een tweetal weken alleen op stage. Ik, de natuur en mijn voeding, de perfecte combinatie voor een doorgedreven maar deugddoende stage. Toen borrelde de gedachte in mij op dat ik toch niet de enige kon zijn die van dit alles zo kon genieten. Hoe zalig zou het niet zijn om dit met anderen te kunnen beleven die dezelfde interesse deelden? Die gedachten bleven een paar jaar nazinderen en uiteindelijk voegde ik woord bij daad door het team op te richten. Een bende kameraden waarmee we samen trainen, koken en onze belevenissen met elkaar delen. Ik begeleid hen dan ook met alle plezier in hun verhaal.

Dirk Baelus 9

De naderende winter doet volop z’n werk. Ondanks de warme woorden die over de tong van Dirk rollen draaien we terug af richting Oud-Turnhout. De weg richting zijn huis, z’n rust en z’n grote liefde.

Eigenaardig eigenlijk dat ik Joke leerde kennen in Orval. De weg die we nu oprijden is ook de weg richting de thuisbasis van Joke. Zij komt van Turnhout, ik van Arendonk en toch zag ik haar pas voor het eerst in de Ardennen waar ik gebruikelijk in het OWC Centrum vertoef om in alle rust te kunnen trainen. Ik was daar als atleet en zij als kok. Ik zag haar voor het eerst en wist niet meteen wat mij overkwam. Hoe was het mogelijk dat ik deze vrouw die uitgerekend uit het dorp naast het mijne opgroeide nu pas ontmoette? Ik besloot er niet te lang bij stil te staan of alleen dan van het moment dat ik onder de indruk was van haar verschijning. Ik wou m’n kans dan ook grijpen en zie… Dat ik straks thuis mag komen en het ‘ons huis’ mag noemen, dat is datgene wat me misschien nog het gelukkigst maakt.

Dirk Baelus 10

We haspelen de laatste meters af van onze rit. Onderweg komen we schoolkinderen tegen die vanuit Turnhout stad terugkeren naar hun Arendonk, net zoals Dirk dat vroeger deed en het doet hem met een lach terugdenken aan zijn jeugd. Net zoals hij met een lach mij over zijn leven vertelde en ook met veel positivisme vooruit kijkt op de toekomst. Een toekomst vol ambities op professioneel vlak en een grote kinderwens met zijn Joke. Ik zie Dirk voor een laatste keer om zich heen kijken alsof het voor hem de eerste keer is dat hij deze wegen verkent. Ondanks dat ik met een wereldreiziger op pad was, zie je dat de liefde voor de streek nooit verdwenen is en nooit zal verdwijnen. Merci, Dirk, voor het warm onthaal, de warme woorden en de overheerlijke warme soep.

Dirk Baelus 11

Foto’s Mario Vanacker

DE RIT:

AFSTAND: 41,9 KM
TIJD: 1:49:22
GEMIDDELDE: 23,0 KM/H

DIRK:

FIETS: Ridley
KLEDIJ: Pirazzo
HELM: Kask
VOEDING: Innerme

dirk-strava_orig