Pascaleke en “Os Els” overleven extreme Celtman

In Schotland stond met de Celtman één van de meest extreme triatlons op het programma. Net zoals in de Norseman gaat het om een volledige triatlon met een pak hoogtemeters en berekoud zwemwater. De winnaar bij de mannen is overigens een ex-finisher van de Norseman. De Duitser Dirk Zangen zorgde voor een beetje een Belgische zege, want hij woont al een aantal jaar in ons land en is aangesloten bij de Brussels Triathlon Club (bekend van onder andere Claire Michel). Dirk werd eerder al een keer 10de in de Celtman. Nu won hij in 11u51’14 en was daarmee de enige atleet die onder de 12 uur bleef. Bij de dames keken we vooral uit naar GETC boegbeelden Pascale Dries en Els Loodts.

Pascale deed het uitstekend en kwam als 8ste vrouw en 2de veterane over de streep na 15u58’53. Voor Els werd het nog een beetje langer afzien maar na 17u35’09 werd ze wel 3de veterane vrouw en 80ste overall. 87 atleten haalden de eindstreep op het loodzware “Blue” traject. Op het “White” traject, zonder de twee slotklimes, kwamen nog eens 70 atleten binnen.

“Os Els” verteerde de Celtman blijkbaar goed samen met Pascaleke en pende een sappig wedstrijdverslag neer, hier en daar doorspekt met wat Kempisch dialect 🙂

“Om 02.20u loopt de wekker af en ik ben direct goed wakker, ook al is dit een onmenselijk uur om uit uwen tram te komen. Alles staat al klaar, dus enkel nog ontbijten en wegwezen. De 1ste wisselzone staat zo goed als bij ons voor de deur, dat is dus ferm gemakkelijk. Eerst nog even de tracker (voor de thuissupporters) en de dibber (voor de tijdsregistratie) gaan afhalen. Dat hadden ze ook beter bij de registratie gedaan, maar het gaat al bij al nog goed vooruit.

Om 04.00u worden we met 3 bussen naar de startplaats van de wedstrijd gebracht, waar er al vollen bak 4 muzikanten aan het trommelen en doedelzakken zijn. Speciaal sfeertje. De 2 schapen die in de wei staan weten niet wat er gebeurt bij het zien van zoveel rare schepsels in wetsuit en badmuts, ze beginnen dan ook in volle paniek heen en weer te springen tussen de atleten door. Het vuur wordt aangestoken, nog even een startfoto van de hele bende en dan het water in, wat niet echt gemakkelijk is door het zeewier en de stenen door. Ocharme degenen die geen bottekes aanhebben.

Zoals verwacht is het water heel koud, maar na een paar minuten went het en dan… start. Zalige start! Er zijn hier zo’n 200 atleten die meedoen, das heel wat anders dan bij een Ironman, waar je met 2000 het water in duikt, ik ben gerust, plaats genoeg. Buiten een paar slokken smerig zout water, gaat het allemaal prima, ik voel me super in het water. Ze hadden ons gewaarschuwd voor kwallen, het zouden er zijn die niet steken, maar dan nog ben ik er niet echt scheutig op.

We zagen er vanaf het begin hier en daar wat rondzwemmen, maar het viel mee…totdat…we aan het 2de eilandje kwamen. Man, man, wa was da, nie normaal. Dit was geen school, maar een hele invasie. We werden langs alle kanten omgeven door honderden, en ik overdrijf niet, honderden kwallen. Er was gewoonweg geen ontwijken aan. Een kwal op mijn neus, een in mijn hand, dan weer de ander hand, niet te doen, maar gelukkig, zoals voorspeld zonder pijn, anders had het Loodtske er daar al de brui aan gegeven denk… vieze dings.

Ik heb het gevoel dat ik al snel het water uitkom en dat wordt dan ook bevestigd door Werner zijn verbaasd gezicht. Ik verschiet men eigezelf ook nen bult, want zelfs Pascale is nog niet uit het water en achteraf blijkt dat ik 01.04u zwem. Fantastisch voor zone prosser int water gellek ikke ;-) Pascale komt een minuutje later uit het water en daar begint onze wedstrijd samen en dan bedoel ik ook echt samen. Ik vertrek als eerste uit de wisselzone en verwacht dat ik al snel ingehaald zal worden door haar. Maar dat ‘snel’ bleek pas na 100 km te zijn. De eerste 40 km waren een ramp voor Pascale, last van de kou, maar nadien begon ze gelukkig terug op haar plooi te komen. Ik heb haar nog kilometers lang in zicht en doe mijn eigen ding.

Het fietsen gaat perfect en ik heb constant een goed gevoel. Pascale moet even later aan de kant en ik rijd haar weer voorbij en zo blijven we de ganse tijd bij elkaar in de buurt. Na 170 kms durf ik eindelijk op mijn metertje te kijken, 28.2 km/u gemiddeld, waauw !!! En dat op dit parcours. Dat wil zeggen 2.5u tijd om het eerste stuk te lopen (18 km) en om verder te mogen gaan voor een blauwe t-shirt, het hoge parcours. Dat moet ruim voldoende zijn. Maar dan komen de laatste 32 km fietsen eraan. We krijgen de wind voluit van voor op onze snuit en moeten zelfs bergaf bijduwen. Niet te doen… en daar gaat mijn gemiddelde. Ik houd uiteindelijk toch nog 2u15 over. (7u27 fietsen voor mij, 07u16 voor Pascale).

Dat wil dus zeggen dat ik uit mijn pijp ga moeten komen, want de eerste kms van de loop gaan stevig naar omhoog en moet ik wandelen. Ik heb 2 maanden niet meer gelopen door een peesplaatontsteking, dus ik ben eigenlijk niet fatsoenlijk getraind om dit te doen en dat word ik al snel gewaar. Ik vrees dat ik het niet ga halen, want de stukken die ik wel kan lopen, gaan precies ook van geen kanten vooruit. Mijn voet doet direct pijn, maar de kinesist heeft me gezegd dat ik er door kan lopen en dat is dus ook wat ik doe. Af en toe, als ik mijn voet fout neerzet, krijg ik een verschrikkelijke pijnscheut, maar dat gaat direct weer over.

We moeten ook door water en da’s niet goed voor iemand met een week velleke zoals ik. Al snel staan mijn voeten vol blijnen, miljaar he. Het lopen blijft maar duren, er komt maar geen einde aan en ik heb misérie. Ik ben volop aan opgeven aan het denken en dan….Werner staat opeens aan de kant van de weg te stralen en te juichen…..’ge gaget halen Loodtske’! Eerst weet ik niet of ik nu blij moet zijn of niet om nog helemaal naar de top van die berg te gaan, ik voel me zo slecht, maar dan dringt het eigenlijk door: ‘ik mag voor de blauwe t-shirt gaan’.

We beginnen te klimmen en te klimmen en te klimmen en het blijft maar duren. Buiten mijn voet en mijn blijnen, begint ook mijn rug ferm zeer te doen. We moeten een rugzak meenemen en ik heb thuis geen enkele keer met dat ding kunnen lopen. Het zou wel een belachelijk zicht zijn om in de fitness met een rugzak op een crosstrainer (mijn alternatieve looptraining van de laatste weken) te gaan staan.

Het is een heel moeilijk begaanbare route, eigenlijk is er van een pad zelf geen sprake. Eenmaal boven krijgen we een onvergetelijk zicht gepresenteerd, het is hier fantastisch mooi! En dan begint de afdaling, amai mijn knie, ik ben totaal versleten. Ik heb tijdens mijn vorige wedstrijden altijd afgezien, maar de pijn die je hier overal voelt, is niet te doen. Ik weet op den duur amper nog hoe ik over de rotsblokken moet stappen. De kilometers gaan belachelijk traag voorbij en voor mij ist goed geweest, ik vind het niet meer plezant, maar het probleem hier is, je hebt geen keuze, er is geen weg terug.

De laatste 2 kilometers in de bergen zijn relatief vlak en ik besluit een tandje bij te steken. Het is lachwekkend, ik ‘loop’ zo snel ik kan en Werner wandelt gewoon mee. En dan zijn het nog 9 km op de weg richting finish. Verdoeme, nog nooit zo’n lange 9km gelopen. Het begint ook stilaan donker te worden. Wel heb ik ongelooflijk veel supporters onderweg, alle atleten die voor mij binnengekomen zijn, rijden terug richting hun hotel en moedigen mij volop aan en dat doet deugd. En dan eindelijk, krijg ik die blauwe boog in het zicht, ik ben dood, alles doet pijn en lopen kan je het niet meer noemen, maar ik blijf in beweging.

Yes !!! I did it !! En Pascale ook, nog een stuk beter dan ik ! Zij speelt het klaar in 15u58’53 en ik in 17u35’09. Het was een lange, zware dag, maar we zijn alletwee supercontent !!! Merci aan al degenen die ons gevolgd en aangemoedigd hebben !!! Super om jullie berichtjes te lezen.

Ook een dikke merci aan mijn ventje, hij stond er weer van ’s morgens tot ’s avonds om mij te soigneren en hoe. En niet alleen tijdens de wedstrijd, ook de maanden voordien. Merci Deleske, ge waart geweldig !!

Ik denk dak ook in naam van Pascale een dankwoordje mag doen aan jullie allemaal en ook zeker aan Rudy, hij hee da goe gedaan en hij heeft er een nieuw sport bij: bergwandelen.”