Project Grand Raid 2 – Met vallen en opstaan

We zijn zes weken verder sinds ik u voor het eerst berichtte over mijn eerste sportieve doel van dit jaar: de TeamTrail in Berismenil tijdens het Grand Raid weekend van Sport-Events. De trainingen gingen van hijgen en puffen naar iets wat steeds meer op lopen leek, terwijl ik met twee à drie keer zwemmen per week en een occasioneel fietsintermezzo op de Tacx mee mijn conditie onderhield.

Vorige week ging het echter mis. Omdat het lopen zo vlot ging, had ik het snode plan opgevat om alvast een stukje offroad in te plannen in mijn training. Zo tegen valavond met mijn vaste partner in crime Iggy aan de canicross-leiband een halve meter voor me leek dat een goed idee. Een “putteke” in het veldpad dacht daar echter anders over. Mijn linkerenkel plooide dubbel en daar ging ik in duikvlucht plat op mijn buik. Met een border collie die aarzelend polshoogte kwam nemen om te zien waarom hij plots stilstond en wat zijn baasje daar al kermend lag te doen op de Kempische zandgrond.

De valpartij gebeurde natuurlijk net voor halfweg. Zou ik dan drie kilometer naar huis moeten pikkelen? Er leek maar één manier om de steken van pijn te milderen: even doorstappen en na een minuutje weer aarzelend beginnen lopen. En jawel, dat lukte vlot. Ik voelde na een kilometer geen pijn meer, raakte thuis en kroop in een warm bad met mijn poot omhoog. Gelukkig raadde de facebook-community mij massaal aan om ijs te gebruiken, maar dat nam niet weg dat mijn linkerenkel ’s ochtends twee keer zo hard protesteerde tegen de gang van zaken van de vorige avond. Sporten is gezond hé?

Na even te rade zijn gegaan bij mentor en fulltime beer Joris Sels kreeg ik een stabielere Karhu schoen aangemeten en een paar dagen rust voorgeschreven. En terwijl u dit leest, kan ik u al melden dat mijn eerste looptraining na de val alweer super ging. Geen last van de enkel, al blijft er toch nog een pijnlijke plek op mijn wreef over.

En dus gaan we weer verder op weg richting 29 maart. Dan doe ik het samen met maatje Olivier Pingnet. Hoe het met hem is, vraagt u zich af? Met zijn welbekende charisma en daarbijhorende grote mond heeft hij alvast voorgesteld om een t-shirt te laten maken met achteraan “Hup Hans”. Als ik niet kan volgen, dan is dat volgens hem de ideale motivatie… Maar ondertussen verdenk ik Olivier ervan dat hij toch een beetje schrik aan het krijgen is en stiekem beginnen trainen is.

Hij moet ondertussen wel goed blijven eten, want als we nog steeds bij de 200 kg categorie willen winnen, dan zal het vooral van Pingnetje afhangen. Bij mij vliegen de kilo’s er dankzij dietiste Louise Vandenbroucke zo af. Na zes weken staat de teller op mijn weegschaal nog op 98,7 kg.

Berismenil, here we come!

Oh ja, Wim De Doncker was zo vrij om onze uitdaging lichtjes aan te passen. Ten eerste is er de parcoursaanpassing van 6 naar 7,3 km. En in plaats van te finishen heeft hij de lat wat hoger gelegd. Als iemand suggesties heeft om Dominatrix De Doncker eens voor een tegenprestatie te stellen, laat maar komen…

Startstatus 2014: 105 kg en 0 loopkilometers

Status na 6 weken: 98,7 km en 76 loopkilometers