Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
Somethin’Els: “Als je bij de laatsten bent” – marathon Antwerpen
Column

Somethin’Els: “Als je bij de laatsten bent” – marathon Antwerpen

EDC marathon medaille
 
“Het is ondertussen een paar dagen geleden, 4 om precies te zijn. Afgelopen zondag liep ik m’n allereerste marathon, dat moest ik even laten bezinken…” Triatlete Els De Craecker blogt na haar drie city run trainingen in Milaan, Kopenhagen en Dublin nu over een andere grote stad: Antwerpen. Want al die lange duurlooptrainingen in verschillende Europese steden, die hadden één doel: er in slagen om op zondag 23 april 2017 de marathon van Antwerpen te finishen. Of haar dat gelukt is? Je komt het hieronder te weten.
 
“Na de halve Ironman in Dubai in januari, zei de coach ‘doe maar mee, dan heb je dat al eens gedaan..’, gevolgd door wat ik nu interpreteer als een lachje dat zegt “..gevoeld bedoel ik eigenlijk, maar dat ga je wel ondervinden”. Want ja, ik wil doodgraag op 1 oktober in Barcelona toetreden tot de club van de Ironmans en daarover voor eeuwig en 3 dagen mogen opscheppen. Leren omgaan met pijn hoort bij de training ongetwijfeld, daarom: marathon van Antwerpen dus.
 
Ideaal verliep de voorbereiding niet echt. Na Dubai had ik wat last van decompressie en heb ik de trainingen iets langer dan goed was wat laten hangen. Daarbij kreeg ik 3 weken geleden last van m’n rechtervoet, niets ernstig, maar ik wilde geen blessure krijgen, daarom heb ik niet alle trainingen gedaan. M’n langste duurloop was 25 km, daar deed ik 3 uur over. Al meer dan een week bloednerveus en onzeker dus of ik wel in staat zou zijn om daar nog eens 2 uur bij te kletsen. Er aan denken deed me al buikkrampen krijgen van de stress.
 

D-Day

 
Met een klein hartje sta ik aan de start. M’n gedachten gaan van ‘waarom toch’, over ‘als het niet gaat dan stop je gewoon, tis een hobby he seg’, tot ‘ik ga dit gewoon doen’..
 
 
Startschot, confetti… daar gaan we, grote smile op m’n gezicht, de massa komt in beweging. Muziek schalt door de luidsprekers en de speaker roept nog wat aanmoedigingen. Zo’n 300 meter verder is het stil, geen uitbundige ambiance zoals op de 10 miles… dit is serious business. 42km, wat een idee ook…
 
EDC Els zelf marathon
 
De eerste meters loop ik mee met de massa, aan 10 km/u. Dat gaat supervlot, maar dat is veel te snel weet ik, daarom laat ik me meteen afzakken, niet sneller dan 8,8 km/u neem ik me voor. Op training loop ik 25 km aan 8,5 km/u, dus ik moet nu geen mirakels verwachten.
 
Bon, daar loop ik dan… dit gaat een lange dag worden. In de Waaslandtunnel loop ik naast Hannelore, die voor de 2de keer mee doet, vertelt ze. Op tijd binnenkomen is ook haar doel (limiet is 5u15) en doseren is de sleutel zegt ze. We gaan elkaar de volgende uren geregeld tegen komen.
 

Nu begint het

 
We zijn halfweg, de benen gaan nog goed mee, hartslag onder controle, maar ik begin het toch al te voelen. ‘Nu begint het’ zegt Hannelore. Ze heeft gelijk. Op km 25 maak ik een klein vreugdesprongetje, want bij elke stap die ik nu zet, verbreek ik m’n record ‘het verst dat ik al gelopen heb’. Hoe cool is dit! Ik lach nog, maar al iets minder…
 
Km 28: Ik begin de afstand in stukjes op te delen. Km 31 is achter mijnen hoek weet ik, daar wandel ik elke dag voorbij met m’n hond. Naar dat bord kijk ik uit, want dan komt het Rivierenhof er aan en dan is er het laatste stuk tot aan de finish. Heel concreet maak ik het niet in m’n hoofd. Doel is nu: in het Rivierenhof geraken.
 

Km 32 – 35

 
Ik loop in het Rivierenhof… ‘nog 10km, das eigenlijk maar 2 keer 5 km. Als ik het Rivierenhof door ben, dan is het nog maar 2 km en die eerste 5 zitten erop. Dan is het nog maar 3 km tot km 40. Hoe geweldig gaat dat zijn als ik dat op m’n horloge zie staan, 40, de max… en dan is het nog maar 2km, en dan gaat er terug publiek zijn, dat trekt me er wel door. Ik ga dit gewoon doen.’
 
Allemaal gedachten aan het begin van het Rivierenhof… Want m’n gedachten bezig houden, dat is nodig, anders voel ik de pijn te hard, ga ik mij ellendig voelen en ga ik misschien opgeven. Dat zou nu spijtig zijn… zo dichtbij. Focus dus op externe dingen, mensen, de trouwers die met heel hun stoet door het Rivierenhof liepen bv. Ik heb getwijfeld om een selfie te nemen met hen, maar ik had daar geen energie voor over. Verder lijkt iedereen al naar huis, dat is het nadeel van bij de laatsten te zijn, geen publiek meer vanaf hier, nul ambiance… alleen ik en mezelf (en hier en daar een in zichzelf gekeerde loper)
 

De hel

 
Park Spoor Oost, Park Spoor Noord… lege vlaktes… ik kan onmogelijk met woorden uitdrukken wat ik voel. Pijn ja, maar dat is zo vaag… Ik haal hier en daar iemand in die aan het wandelen is, of aan het hinkelen met krampen. Daar blijf ik gelukkig van gespaard, m’n voedingsschema heb ik goed kunnen volgen. Al begint m’n maag nu wel te protesteren, af en toe een slokje water lukt nog, een gelleke lukt niet meer.
 
Het Eilandje! Opnieuw onder de mensen, toeristen weliswaar, maar toch MENSEN, die af en toe een ‘komaan’ roepen. Ik kan beginnen wenen. Wat een hel, wat een calvarietocht, wat een pijn… maar stoppen is geen optie, nog een dikke kilometer! Ik zie m’n zus en m’n neefje, die lopen 150 meter mee. Ik kan weer lachen!
 

Het laatste stuk

EDC marathon shirt
 
Ik loop de kaaien op, nog minder dan 1 kilometer! Rechtdoor tot aan Het Steen en dan afslagen naar de Grote Markt. De pijn vermindert, krop in de keel, daar staat nog wel publiek, veel zelfs. Ik ben er, op tijd, 5u10 (volgens m’n gps 5u07, maar soit)
 
Ik krijg een medaille, een grote, ik lach en blijf lachen…”