Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
Sportieve broederliefde of onverantwoord sporten?
Column

Sportieve broederliefde of onverantwoord sporten?

browlees-finish-cozumel
Alistair sleurt, duwt, gooit zijn broer over de streep (foto: ITU/Janos M. Schmidt)

Toen we vannacht live keken naar de ontknoping van de Grand Final van de World Triathlon Series vreesden we er al voor dat het beeld van de Brownlees al de rest zou verdringen. Vandaag is die vrees waarheid geworden. Alle media vallen over elkaar heen om te berichten over de heroïsche daad van Alistair Brownlee die zijn in elkaar gestorte broerlief over de streep sleurde. Jammer voor Jelle Geens (8ste op het allerhoogste niveau he!) en Simon De Cuyper (wat een comeback!), die in alle media (uitgezonderd hier op 3athlon.be), als ze al vernoemd werden, tot een voetnoot veroordeeld waren. Jammer ook voor dat superseizoen van Mario Mola (en dat dansje met Richard Murray dat veel te weinig aandacht kreeg)… Maar vooral jammer voor onze sport, waarvan het grote publiek nu mogelijk het verkeerde beeld krijgt. En dat allemaal dankzij een Grand Final week die in alle categorieën door de extreme hitte overschaduwd werd. En dus stellen we graag even in vraag of dit nog verantwoord sporten te noemen is.

Cozumel was heet… superheet. Gelukkig greep de International Triathlon Union in op de tweede wedstrijddag door de starts van de topwedstrijden met anderhalf uur uit te stellen zodat er iets meer verkoeling zou zijn. Zelfs vlak voor zonsondergang bleven de thermometers 30 graden aangeven. We zagen in alle categorieën uitgeputte atleten binnenkomen. In de Grand Final bij de vrouwen zagen we atletes in de “opwarmingszone” voor het zwemmen met ijs op het hoofd proberen verkoeling te zoeken. Na de finish zagen we de ene na de andere triatlete uitgeteld tegen de vlakte gaan, uitgeput, oververhit. Geen leuke beelden. Kijk maar eens naar de finish van Rachel Klamer. Ook bij de mannen vannacht was het van dat. Zelfs onze eigen Simon De Cuyper zakte als een ellendig hoopje in elkaar eens over de streep. Hij kan nochtans goed tegen de hitte… En dat was dus voor de 44ste plaats. Maar in tegenstelling tot al die andere atleten overkwam het Jonathan Brownlee vlak voor de finish.

fvdw-hoofd-koelhouden-janos-m-schmidt
Het hoofd koelhouden in Cozumel (foto: ITU/Janos M. Schmidt)

Voor heel wat mensen is blijkbaar het beeld van Alistair Brownlee die de arm van zijn broertje over zijn schouder slaat, hét beklijvende beeld van de Grand Final. We willen u in dit stukje even uitnodigen om stil te staan bij het beeld dertig seconden voordat Alistair bij zijn broertje komt, het beeld vlak voor de finish en het beeld van de paar seconden na de finish.

Beeld 1: Jonathan Brownlee ziet sterretjes

Ons eerste idee vannacht: Johnny heeft een blessure opgelopen. Hij trekt met zijn linkerbeen, loopt nog meer op zijn voorvoet dan anders en zwenkt naar de kant van de weg. Als de camera inzoomt op de jongste Brownlee wordt duidelijk dat er meer aan de hand is. Johnny heeft blijkbaar de curbstones nodig om zijn weg te vinden. Zijn ogen zien er uit alsof hij niet meer weet in welk werelddeel Mexico ligt, laat staan dat hij zelf beseft dat hij in Cozumel aan het lopen is voor de wereldtitel. Alle kleur verdwijnt uit zijn gezicht en als hij de bocht omkomt bij het laatste aid station zwalpt hij richting vrijwilligers om daar in elkaar te storten in de armen van een official. Hoe kan iemand zo diep gaan? Komt dit wel goed? En is dit nog verantwoord? In die volgorde verdringen die gedachten even het sportieve aspect. Want gaat Mola dan toch nog wereldkampioen worden?

Jonathan heeft te weinig gedronken. Een fatale fout van een absolute topsporter. Net hij zou moeten weten hoe belangrijk hydrateren is, zeker in zo’n omstandigheden.

Beeld 2: Alistair sleurt, duwt, gooit Johnny over de streep

“Ik heb in Londen hetzelfde meegemaakt en heb bij mezelf gezworen dat ik elke atleet die hetzelfde overkomt, zeker zou verderhelpen,” zou Alistair achteraf zijn daad van broederliefde verklaren. Maar in dit geval gaat het dus om zijn broertje. Sommige bronnen stellen dat Johnny de helpende hand van de medewerker langs de kant wegduwt. Wij zien het niet op de beelden. Wel zien we hoe Alistair zijn broer meesleurt als een (bijna) dood gewicht. Bij Jonathan lukt het alleen nog om de ene voet voor de andere (eigenlijk de ene teen voor de andere, want hij loopt alleen nog op zijn tippen en niet alleen omdat zijn broer wat groter is) te zetten. Vlak voor de streep wordt Johnny losgelaten en lijkt hij alsnog in elkaar te zakken. Alistair duwt/werpt (schrappen wat niet past) zijn broer over de finish en leunt zelf nog even terug. Zo is Jonathan zeker tweede en hij derde. Knap van Alistair dat hij in alle bezorgdheid voor zijn jongere broertje om hem zo snel mogelijk bij de hulpdiensten te krijgen, toch nog de scherpte van geest heeft om te beseffen dat een tweede plaats voor broerlief alsnog de wereldtitel kan opleveren. Afhankelijk dan wel van hoeveel atleten er nog een dansje doen aan de finish alvorens Mario Mola binnenkomt…

Beeld 3: Een stoel voor Johnny

Jonathan Brownlee is binnen. Zijn voeten bevinden zich tien centimeter achter de aankomstlijn. Hij ligt uitgestrekt op het canvas. Iemand van de officials snelt toe om hem wat water in de nek te gieten. De medical crew komt toegesneld met een rolstoel. Ze hijsen een halfdode Brownlee in de rolstoel en brengen hem weg voor medische bijstand. Al die tijd zien we aan de rechterkant van de aankomstzone alleen Jonathan. Geen spoor van een verontruste grotere broer die in de buurt blijft van Johnny om te zien of alles goed gaat. Terwijl wij ons vanop afstand blijven afvragen “of dit wel goedkomt?”…

johnny-brownlee-flat-out-cozumel
Johnny helemaal uitgeteld (foto: ITU/Janos M. Schmidt)

Wat als Alistair wereldkampioen kon worden?

Op facebook zagen we deze kritische vraag opduiken. Wat zou er inderdaad gebeurd zijn als de rollen omgekeerd waren? Stel dat Alistair Brownlee tweede stond in het klassement achter Mola en zijn broer of een andere atleet stort in elkaar vlak voor hem. Zou hij dan ook hetzelfde gebaar stellen? Want daar heeft de media namelijk de mond over vol: hoe Alistair een zekere tweede plaats en mogelijk een zege in Cozumel liet schieten om zijn broer te helpen. Dergelijke “wat als” vragen zijn natuurlijk niet te beantwoorden. Maar stel het je toch maar eens voor…

De regels zijn voor iedereen hetzelfde, niet toch?

De epiloog van de Grand Final wordt geschreven door de Spanjaarden en de jury. De Spaanse delegatie dient klacht in en vraagt om een DSQ voor Jonathan Brownlee omdat hij niet op eigen kracht over de streep kwam. Bovendien zijn de regels voor iedereen hetzelfde, niet? Helaas is in het verleden al wel eens gebleken dat de regels voor de Brownlees al iets flexibeler werden toegepast. Hier kunnen we ook een “Wat als” vraag stellen. Want stel je voor dat het Jelle Geens was die instortte en Simon De Cuyper hem opgeraapt en over de meet gesleurd had… Zou de jury dan ook unaniem beslist hebben om artikel 2.1.viii te negeren “Athletes will compete without receiving assistance other than from event personnel and officials;” en artikel 2.1.ii toe te passen “Athles will be responsible for their own safety and the safety of others;”? Op zich is de beslissing van de jury overigens terecht te noemen aangezien er geen absolute regel is die de actie tussen Alistair en Johnny expliciet verbiedt. En bovendien maakte het geen verschil meer voor de wereldtitel, wel voor de tweede en derde plaats (Alarza, Espana) in de eindranking.

Conclusie: mooi van Alistair, maar graag wat nuance…

Vergis u niet. Wij zijn fan van beide Brownlees. We vinden Alistair een grote atleet en ook als mens wist hij ons hart al jaren geleden te veroveren door in Kitzbuhel voor het EK belangeloos zijn tijd te spenderen aan video-interviews of gewoon een tussentijdse babbel. Het beeld van Alistair die zijn kleine broertje helpt, heeft absoluut iets ontroerend. Zonder nuance zegt het veel over de sportieve kant van triatlon. We zijn het eens met andere triatleten die we vandaag zien posten op social media hoe trots ze zijn op onze sport. Ook wij gaan vaak prat op de ruimere fairplay en sportiviteit die er bij de duursporters heerst. Maar we vragen ook wat meer nuance…

Want dit is en blijft topsport. Dit ging om een wereldtitel na 9 keiharde manches in de World Triathlon Series. Dit ging om een atleet die zo diep ging dat hij er haast het bewustzijn bij verloor, die achteraf naar het ziekenhuis werd afgevoerd. En dit was in onze ogen niet verantwoord. Maar ondanks alle nuanceringen zal dit het iconische beeld van de WTS 2016 blijven. Een beeld van de extremen die mensen graag zoeken in de sport, een beeld dat het iconische karakter van triatlon zeker nog zal versterken.

En graag ook wat meer aandacht voor onze Belgen

En hey, als we het van de positieve kant bekijken, het leverde vannacht en vandaag de aandacht op van de hele wereld. Zonder de actie van de Brownlees zou de berichtgeving over de Grand Final een stuk kleiner geweest zijn. Dus kan de populariteit van het triatlon er alleen maar wel bij varen, niet?

Niet dus… want waar we hoopten dat in de slipstream van de finishfoto’s en filmpjes van de Brownlees ook onze Belgische triatleten mee zouden kunnen liften, blijkt dat vandaag ijdele hoop te zijn. Want waar, elders dan hier, leest u vandaag over de 8ste plaats van Jelle Geens, een evenaring van zijn topprestatie van Chicago vorig jaar, en de 44ste plek van Simon De Cuyper die met een goede zwemproef weer bewees terug te zijn, sterk fietste maar na een goede loopstart ook inzakte? Het doet ons terugdenken aan de Zwintriatlon van Knokke, toen alle media het over de comeback van Sofie Goos hadden. En hoezeer we zelf superblij waren voor La Goos, deed het toch ook wel een beetje pijn dat al die andere topprestaties van die dag van de andere triatleten nauwelijks of geen aandacht kregen in de nationale media.

Wij blijven die aandacht wel schenken, soms tegen beter weten in, en wij blijven graag nuanceren, vanuit het hart van de sport, vanuit de passie voor triatlon en duatlon…