TBT: “Dus zo voelt een offday…”

We hoeven niet altijd heel ver terug te gaan in de tijd op onze Throwback Thursday. Voor deze editie keren we terug naar exact 1 jaar geleden: 21 juli 2015. Als ik het startnummer 46 ga afhalen in Kapelle-op-den-Bos wordt het gerucht dat op de parking rondgaat, bewaarheid: de watertemperatuur bedraagt 23,4 graden en op een groot blad aan de inschrijvingen staat het in dikke letters: wetsuit niet toegelaten. “Dat gaat meevallen, jong”, “Zo is het voor iedereen hetzelfde, trek u dat niet aan” en “Ge hebt er goed voor getraind, dat gaat lukken, man”… Iedereen doet moeite om mij op te monteren, maar ik zie erg op tegen de 1500 meter zwemmen in mijn trisuit. Het is nog maar het begin van een lijdenstocht zonder weerga…

Drie weken voor Kapelle had ik een goeie wedstrijd in Oud-Gastel. De conditie was uitstekend, mijn gevoel was super en ik voelde me klaar voor de klassieker op 21 juli. Het jaar voordien kwam ik in de slotfase in Kapelle nog net wat te kort om mijn beoogde sub-3 uur finish te behalen. En dus werd dat het doel voor 2015. Maar na een belabberd zwemnummer wist ik dat het moeilijk ging worden. Ook fietsen werd een drama. Het leek alsof ik helemaal geen power had in de benen. Bovendien vergat ik te eten en toen we binnen kwamen gereden in de wissel was ook mijn bidon verre van leeg. Vreemd hoe je eenvoudige zaken als eten en drinken gewoon vergeet als je kapot zit.

Voor het lopen had ik nog een gelletje en een reep klaargelegd in mijn loopschoenen, maar het kwaad was dan al geschied en ik kreeg met moeite de gel nog naar binnen. Dan maar mijn bidon nog een stukje meegenomen en elke passage bij de aid stations een beker water gedronken. Maar het ging van kwaad naar erger, het leek alsof ik geen energie meer had ondanks de mentale boost die de passages langs de honderden supporters me gaven. In de laatste ronde verloor ik zelfs ook het karakter om te blijven lopen. Ik wisselde wandelen af met iets wat op joggen leek en kwam totaal leeg, kapot en misselijk over de streep.

Caroline probeerde me op te monteren en trok met me mee naar de Quick, maar 1 beet van mijn cheesesburger en 4 frietjes later zat mijn avondmaal er op. Nadat ik tien minuten later langs de kant van de Antwerpse ring de term “projectielspouwen” nieuwe invulling gaf, voelde ik me iets beter. Negen dagen later had ik een goeie duatlon in Herentals, dus aan de conditie heeft het niet gelegen. En zo leerde ik dus ook kennen hoe het voelt om een off-day te hebben.

De mindere ervaring geeft me overigens ook de nodige ambitie om in de toekomst toch onder de drie uur te duiken in Kapelle. Helaas zal het niet dit jaar zijn, wegens een chronisch gebrek aan tijd om te trainen en een lichaamsgewicht dat recht evenredig staat op mijn conditie. En dus ga ik zo dadelijk maar even een stevige fietstraining houden en straks sta ik met veel plezier, maar wellicht ook toch met de nodige kriebels samen met Sofie Goos aan de andere kant van de start.

Aan iedereen die vandaag deelneemt in Kapelle-op-den-Bos: veel succes, veel plezier… en vergeet vooral niet tijdig te eten en te drinken!