Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
“Vejle, part 6 of the world tour” – Seppe Schrijft
Column

“Vejle, part 6 of the world tour” – Seppe Schrijft

Seppe Vejle wissel

De week na een Ironman kan je op heel wat manieren invullen: Je zou bijvoorbeeld het strakke sportregime kunnen laten voor wat het is, fastfood verorberen en het op een zuipen zetten of je kan je voorbereiden op een Ek duathlon. Multisporter die ik ben besloot ik beide te doen. Nu kan ik er ook niet aan doen dat ik als reisreporter de lokale specialiteiten moet uitproberen en dat dat in New Orleans Bourbon gedronken wordt (geen Chimay te vinden daar) en dat ze in New York vooral hamburgers eten. In eerste instantie stond het EK niet op de world tour long list. Maar nadat ik de Powerman in Mallorca won, besloten we toch maar het erop te wagen: Ik kende de wedstrijd in Vejle van vorig jaar, het was geen zware verplaatsing en Stefaan kon niet 100% garanderen dat ik echt slecht ging zijn een week na Texas. Bovendien schatte ik mijn kansen met een slechte dag nog altijd op top-10, ben ik nog altijd nummer 1 op de powerman ranking en altijd fier mijn land te mogen vertegenwoordigen op een Europees kampioenschap. Donderdagochtend waren we terug uit Amerika, zaterdagochtend stonden we alweer in Zaventem. Het makkelijke aan dat drukke wedstrijdprogramma is dat je je fietskoffer niet hoeft uit te laden. Gewoon koffer open, zwemspullen eruit, koffer dicht. Coach, sub-9 yuppie en Kona qualified Stefaan was uiteraard ook van de partij. 

Van het grote Ironman circus naar de powerman was een grote stap. Zo ga je van een starter of 3000 naar 300. Van Frederik Van Lierde naar Jakke Petrol en rijden over de toll road naar Deense boerenwegels. Maar het is ook wel een beetje thuiskomen: hier was ik terug de champ en krijg je tonnen respect als je überhaupt 3.8 km kan zwemmen. Ook van New York naar Vejle is toch wel enigszins anders. Van een deftig hotel met uitzicht op central park naar een zak linnen goed krijgen aan de balie van het Danskhostel is wat wennen, maar aan de andere kant kunnen we ons bed nog net zelf opmaken en in USA zouden we daar toch iemand een fooi voor moeten geven dus geld uitgespaard meer budget om lokale streekgerechten te proeven, en mensen lief wat hadden ze in die hostel goed brood. Nog een geluk dat het brood was en geen plaatselijk gestookte likeur of dat had mijn wedstrijd nog iets meer gehypothekeerd. 

Vejle Seppe Koen Stefaan

Zondagochtend begon ondanks dat brood echter niet zo goed. Ik werd wakker om 3u30, wat normaal is met een jetlag. Ik werd wakker met een liedje in mijn hoofd wat nog altijd normaal is. Alleen is dat normaal gezien: Who the king, Dominator of de bumba trein. Nu werd ik wakker met Creep van Radiohead in mijn hoofd. Geen paniek ik ga jullie niet lastig vallen met een fikse portie zelf medelijden, het waren vooral de woorden na het gekende zinnetje I’am a creep, I’am a weirdo die me een vreemd gevoel bezorgden: What the hell am I doing here? (goh ja goeie vraag) I don’t belong here (beetje overdreven maar bon). I don’t care if it hurts (euhm I do care…), I want to have control (liefst wel maar vertel dat maar is tegen die andere hé) , I want a perfect body (klopt beermile is coming fast people). Stefaan uiteraard ook wakker want hetzelfde type jetlag als de mijne maakte zich ook wat zorgen. Mannen met een jetlag dat is trouwens hetzelfde als vrouwen in een groep die na een tijd ook samen beginnen te, ok ik ga de vergelijking hier stopzetten.

Maar dus met die vreemde, al dan niet profetische woorden van Radiohead in mijn hoofd was ik plotsklaps wat nerveuzer. Ze spelen dat nummer ook niet meer live omdat het hun altijd doet herinneren aan die keer dat ze een week na een ironman een duathlon gingen doen, zwarte tijden voor de band. Gelukkig kon ik me herpakken met de gedachten dat een hele dag met de bumba trein in je kop zitten ook niet alles is.

Seppe Stefaan Vejle

Starten deden we met 10km lopen. Ik vertrok goed en liep goed mee de eerste kilometer. Mijn horloge biepte en gaf 3.05 aan in de eerste kilometer. Denkende aan de laatste wedstrijdkilometer die ik al zwijmelend afwerkte in Texas voelde ik me werkelijk master of recuperation. Maar die titel werd me na 7km abrupt afgenomen toen mijn benen toch wel aangaven dat het welletjes was geweest. 3km afzien tot de wissel maar nog net binnen de minuut van de eerste, op schema heet dat. Op de fiets ging het behoorlijk. Ik kon die 50 seconden op mijn eigen tempo dichtrijden en kwam exact halverwege aansluiten vanvoor. Net op tijd om Soren Bystrup te zien wegrijden naar de Europese titel. Inderdaad ja ik haal de spanning al wat uit de wedstrijd, want ondanks dat ik nog voor de medailles reed. Moest ik vanaf dat punt de wedstrijd  ondergaan. Ik kon nog wel wisselen als 3de en rekende op mijn fameuze 2de run.  Ik slaagde erin die eerste kilometer alle lichaamssignalen te negeren en straf te openen, om dan toch wel tegen een fameuze muur aan te lopen. Ik viel terug naar positie 6 en had alle moeite van de wereld de resterende kilometers af te werken. Eindigen deed ik zoals in Texas een beetje zwalpen met dat verschil dat ik hier wel redelijk content was. 6de worden op een EK een week na een Ironman is geen schande denk ik. Dat daar is iemand een combinatie klassement van maakt! 

​En nu terug naar de wereld van zwemmen en 1001 transition bags. Ironman Lanzarote binnen een week of 3: Seppe komt onder stoom!