Het beste van 2014: 9- “Trailrunnen, natuurlijk…”

Voor de tweede aflevering van ons uiteraard veel te persoonlijke en compleet onvolledige maar niettemin sensationele jaaroverzicht wijken we graag een keer af van het geijkte pad van duatlon en triatlon. Want wie dit jaar echt hip én extreem wilde sporten, die ging trailrunnen. De keerzijde van die medaille: in de stad doorheen gebouwen als ware het open momumentendag lopen, veredelde veldlopen, obstakelraces, bos- en heuveltochtjes… zet er het woord Trail voor of achter en het publiek daagt massaal op. Om maar te zeggen, je hebt trails en dan heb je de echte trailruns, waar nauwelijks begaanbare paden zich rond door de natuur scheef bekeken bomen kronkelen, monumentale muren te beklimmen zijn om de hoogtemeters de hoogte in te stuwen en een mens zich nietig en één voelt met de natuur. Het is die laatste formule die de echte duursporter blijkbaar in zijn ban begint te krijgen, want steeds meer duatleten en triatleten doken dit seizoen vooraan op in de betere Trailruns.

Het feit dat Sport-Events, ondertussen een vaste waarde in het voorschotelen van gedurfde en bijzonder zware trailparcoursen, ook als organisator van triatlonwedstrijden bekend staat, zal daar ongetwijfeld toe bijdragen. Maar ons lijkt het vooral de puurheid van het Trailrunnen die de triatleten en duatleten over de streep trekt. De sportbeleving is van een zelfde intensiteit zoals we zelf mochten ervaren in de Team Trail van Berismenil. Met Team Chouffe kozen we voor de watjes-afstand van 7 km, maar daar waren we wel meer dan een uur mee zoet. En het moet gezegd: de uitdaging van het juiste traject te blijven vinden, grip zoeken op de vochtige schuine bospaadjes (of wat voor een pad moet doorgaan), je vasthouden aan de takken van de bomen, het bijna wegglijden op de gepolijste oeverstenen van de Ourthe… het houdt een mens op zijn minst bezig (de tijd ging verbazend snel vooruit) en het brengt je op plaatsen waar je anders niet zo snel zou komen. Zo konden we na een nijdige klim even rustig de volledige Ourthevallei overschouwen en genieten van een magistraal uitzicht… Tot het gehijg van kameraad Olivier ons weer terug naar de harde realiteit bracht en hij weer aanpikte voor het laatste deel van een echt wel mooie Trailrun.

Onze Team Trail was maar klein bier tegenover bijvoorbeeld de Xtrails Series in Houffalize of de Ultra Trail Des Fantomes. In die wedstrijd over 100 km schreef Steven Pauwels geschiedenis door een ijzersterke tijd neer te zetten van 11 uur en 5 minuten. Dat Stevow een echt wedstrijdbeest is, kon u onlangs lezen in het populaire diepte-interview dat we met hem hadden. Voor de oerkrachten van de vaak ongerepte natuur rond hem heen kan hij soms minder oog hebben, maar de meeste “recreatieve” traillopers genieten er met volle teugen van. Wat ons telkens opvalt, is de grote mate van respect voor die natuur. Na afloop van de trail aan het slot van de Nisraman kregen we zelf de eer om (samen met Luke “Lukske Beton” Luyckx) de pijltjes en linten weer weg te halen en over de volledige afstand van het loopparcours vonden we welgeteld drie weggegooide of verloren verpakkingen van sportgels en één plastic flesje sportdrank. We kennen weinig sporten waar zo gedisciplineerd wordt omgegaan met afval. Bovendien moet de Trailrunner daar nauwelijks of niet toe bewogen worden. Het maakt gewoon deel uit van de collectieve sfeer.

Wij hopen dan ook dat Trailrunning de hype overstijgt en gewoon zichzelf blijft. En we hopen ook dat we volgend jaar met Pingnet nog een stukje sneller worden op de Team Trail. Ondertussen gaan we morgen gewoon door met ons jaaroverzicht met op plaats 8 de ontdekking van Hawaiiaans ijs…