Lucky Berlage verlengt titel in Elbaman

Vorig jaar won Lucky Berlage de Elbaman in Italië. Het werd voor hem een hoogtepunt, eentje waarmee hij zijn carrière wou beëindigen. Maar uiteindelijk wou hij er in 2015 toch nog een keer voor gaan, ook omdat het hem de kans gaf om dit jaar, voor het eerst in zijn lange triatlon carrière, met nummer 1 te starten op het prachtige eiland Elba. Dit weekend trok onze landgenoot dus opnieuw naar de Elbaman. Hij won er voor de tweede keer op rij, met ruime voorsprong bovendien. Maar we laten het de sympathieke, in ons land vaak onderschatte, triatleet graag zelf uitleggen. En gelukkig heeft hij het in zijn verhaal niet over een “fin de carrière”. Want geen 2 zonder 3, hé Lucky. Tot volgend jaar dus, he?

“Zie hier mijn verhaal over mijn 4de deelname aan de 11de editie van de Elbaman, een loodzware wedstrijd waar tijdens de 180km fietsen 2.700 hoogtemeters moeten overwonnen worden en tijdens de marathon moeten ook nog eens 200 hoogtemeters overwonnen worden op het prachtige eiland Elba in Italië. Een keiharde ‘mano a mano’ wedstrijd dus ;-). Zoals je weet won ik deze wedstrijd vorig jaar en ook al dacht ik vorig jaar aan stoppen na deze wedstrijd, wou ik er toch nog eens volledig voor gaan, want starten met nummer 1 had ik nog nooit kunnen doen in mijn triatloncarrière. Ik wou er dan ook nog een extra pigment aan geven en beloofde de organisator dat ik een gooi zou doen om het parcours record van 9u39 te verbeteren dat reeds sinds 2007 stand hield.

Na La Roche 111 vond ik dat mijn klimmen niet meer was zoals vroeger en besloot ik nog eens langs te gaan bij mijn ex-trainer Marc Lamberts om een fietstest te doen. Marc was de de man die de basis legde voor mijn top resultaten in Ironman wedstrijden. Na de fietstest wist ik wat er mis was en na wat goeie raad van Marc heb ik de resterende 3 maanden echt er alles voor gedaan, met een andere manier van trainen en waarbij ik 8 kg ben afgevallen. Na 2 maanden voelde ik ook dat alles terug perfect in orde kwam en ik mij opnieuw supersterk begon te voelen. En de mensen die mij volgen, weten dat ik echt keihard heb getraind voor de Elbaman 🙂

Dus ik vertrok met enorm veel zelfvertrouwen naar Elba. Om 7u ging eindelijk het startschot en kon ik eraan beginnen. Ik pakte echt een knalstart en zwom de 1ste 400 meter aan de leiding maar wou niet te hard van stapel gaan en liet mij inhalen door de 2de en nestelde mij in zijn voeten, waar ik vrij comfortabel zonder veel krachten te verspelen de 3.800 meter kon afleggen en in de laatste meters kon ik zelfs nog tot mijn grote verbazing als 1ste uit het water komen, wonderen bestaan dus toch 🙂

In de wissel pakte ik mijn tijd om iets te eten en te drinken want na 2 km moest er toch direct 4 km stevig worden geklommen en geloof mij, tijdens het zwemmen verlies je wel degelijk veel energie. Met 50 seconden achterstand kwam ik als 5de uit de wisselzone maar na 2 km nam ik terug de leiding over. Tijdens het fietsen wou ik mij niet sparen en ging ik voluit want er werd veel wind voorspeld en ik wou de wind zolang mogelijk voorblijven. In de 3de ronde kende ik een klein beetje verval omdat de wind toch stevig begon te blazen, maar ik verpulverde het fietsrecord met 6 minuten dat op naam stond van proftriatleet en dubbele Ironman winnaar Josef Major.

Na het fietsen wist ik dat ik op recordschema zat, maar ik wist ook dat er nog een loodzware marathon met stevige wind moest worden afgewerkt en de marathon blijft toch nog altijd het stuk waar je de meeste tijd kan in verliezen. De eerste 2 km was het even paniek, want ik had een loodzwaar gevoel in de benen door het wat hard van stapel gaan tijdens het fietsen. Maar de speaker en het volk langs de kant begonnen zo hard te roepen op mij en mij aan te moedigen dat ik terug het goede gevoel begon te krijgen en als je dan de camera’s nog op je kop krijgt, dan krijg je vleugels. En niet te vergeten: mijn vrouw en jongste zoontje die mij ook bleven pushen. Na een halve marathon kwam ik door in 1u25. Perfect dus! Ik had de tweede al op 1 ronde gezet van de 6 af te leggen rondes tijdens de marathon. Toch kreeg ik het opnieuw wat moeilijk na 30km en moest ik de focus zoeken en mij mentaal blijven opjutten. Bij het ingaan van de laatste ronde wist ik dat het binnen was: ’the race record will be mine’ dacht ik en dus was die laatste ronde echt genieten. De laatste 300 meter waren dan ook echt genieten en kicken, al dat geroep en geklap van de mensen en de speaker die gek werd achter zijn micro. Ik zette het nieuwe race record op 9u26, een verbetering van 13 minuten. De marathon legde ik nog af in 3u00.

Ik had er echt geen woorden voor en dat gevoel aan de finish kan je gewoon niet verwoorden. Dit is mijn grootste ‘achievement’ in triatlon want het is makkelijk om te zeggen: “Hey, ik ga het record verbeteren,” maar het doen is echt niet evident en heb het toch voor elkaar gekregen en dit met panache want ik heb 100% van de wedstrijd op mijn ééntje gedaan. De 2de plaats werd ingenomen door de zwitser Adrian Zahnd met een achterstand van 1u04 en de 3de plaats door de Italiaan Marco Montanari met een achterstand van 1u19. Tijdens het fietsen was de achterstand 18 minuten maar in de marathon heb ik het grote verschil gemaakt en geloof mij: het is hier in de Elbaman niet evident om een stevige marathon te lopen door het veeleisende fietsparcours. Dat is dan ook de sleutel van de Elbaman ;-)”

Bij de vrouwen ging de overwinning naar Carolin Engelke-Horn van Duitsland in een tijd van 11u40 voor de Britse Michelle Parsons met 8min achterstand en de 3de plaats naar de italiaanse Monica Ferrari. Op de 70.3 editie ging de overwinning naar de zwitser Gabriel Hopf en 1ste belg was Chris Jadoul op de 13de plaats die reeds de 70.3 editie van 2013 op zijn naam had geschreven en bij de vrouwen ging de overwinning naar de Italiaanse Marta Bernardi.