Sporty Fox: “Op 1883m hoogte als allereerste Belgische “

Caroline Devos verwachtte na Hawaii 2015 dat de riem er wel even af kon, maar in november vorig jaar kreeg ze te horen dat ze geselecteerd was voor de Norseman. Deze extreme Noorse triatlon kon ze natuurlijk niet laten liggen en dus trok Sporty Fox naar de Haustatoppen. Ze kwam terug met een tiende plaats en een uitgebreid wedstrijdverslag.

“Zaterdag 6 augustus 2016. De Norseman Xtreme triatlon wordt beschouwd als één van de meest uitdagende en zwaarste lange afstand events wereldwijd. Het is een reis van 226km en 5000 hoogtemeters doorheen de spectaculaire Noorse natuur die begint op zeeniveau en eindigt op 1883m hoogte.

Deze ultieme uitdaging stond al een paar jaar op mijn bucketlist. Er zijn jaarlijks maar 250 startplaatsen die hoofdzakelijk via een loterij verdeeld worden. Daarnaast worden er 5 dames en 15 heren als elite atleet geselecteerd op basis van 3 beste prestaties over de afgelopen 3 jaar. Ik voldeed aan de voorwaarden om mij als elite aan te melden en heb het erop gewaagd, want via de loterij maak je amper een kans met ruim 3080 gegadigden. Begin november 2015 kreeg ik het nieuws dat ik als 5^de elite dame geselecteerd was. De voorbereiding voor mijn extreme triatlonervaring kon beginnen.

Het voorjaar verliep niet optimaal, ik had onophoudelijk last van hamstringproblemen en het werd een struggle om het onder controle te krijgen. Ik heb doelbewust geen andere triatlonwedstrijden ingepland om mij 100% te kunnen focussen op mijn trainingen. Ik wil mij altijd optimaal voorbereiden op een belangrijke wedstrijd, daarom zijn we 2 weken op voorhand afgereisd zodat ik het parcours nog volledig kon verkennen en me ook mentaal kon voorbereiden op wat komen zou.

Raceday begon al heel vroeg, na een slapeloze avond liep de wekker af om 00:45… een onmenselijk vroeg uur! Ons eerste verblijf lag op 71 km of 70 minuten rijden van Eidfjord. Bike check-in kon vanaf 3h en om 4h vertrok de ferry richting startplaats. De eens zo spiegelgladde fjord werd omgetoverd tot een woelige zee door felle wind en tegenstroom. De bergen lagen er als dreigende schimmen bij.

20 minuten voor de start begon iedereen zicht klaar te maken. Ik zette mijn neopreen badmutsje en brilletje op met daarover m’n gele Norseman badmuts. Ik liet me natspuiten met koud fjordwater en wreef m’n handen in met spenenzalf. En dan was het eindelijk zover; iets voor 5h sprongen 250 atleten (203mannen en 47 vrouwen) vanuit de laadbrug van de ferryboot de diepe, donkere fjord in. De ‘Jump’ zag er in de Norseman-filmpjes toch een stuk spectaculairder uit, mocht van mij best wel wat hoger zijn!

Ik sprong 5minuten voor de start en zocht mij een plaatsje zo dicht mogelijk bij de rand van de fjord. In de briefing hadden ze duidelijk gezegd dat de kortste weg langs de rand was…Ik was blijkbaar niet de enige die het zo begrepen had! Nadat de ferryhoorn door het dal weergalmde begon het gespartel. Het duurde een tijd voor ik een beetje ruimte kreeg. De watertemperatuur viel mee…14°C, het voelde in ieder geval warmer aan (of ‘minder koud’ is misschien beter uitgedrukt) dan tijdens m’n trainingen. Ik probeerde een goed tempo te zwemmen tot ik opeens niemand meer zag in m’n buurt. Waar was iedereen??? Was ik echt de laatste??? Ook geen enkele kajak te bespeuren!! Waar was ik in Godsnaam mee bezig? Ik was blijkbaar helemaal afgedreven en probeerde daarna zoveel mogelijk rechts aan te houden want we moesten naar een gele boei zwemmen in de rechter hoek van de fjord om dan het laatste stuk langs de kade af te leggen. Een gele boei en gele badmutsen…dat was goed geregeld! Ik zag helemaal geen gele boei! Uiteindelijk kwam ik na 01:23:30 uit het water. 

Johan mocht mee in de wisselzone en hielp me zo snel mogelijk in m’n fietskledij. Na een dikke 4 minuten was ik klaar voor de 180 mooiste fietskilometers uit m’n carrière. (dat dacht ik toch; maar het zouden de koudste worden!) We kregen meteen al een opwarmertje voorgeschoteld: 1200 hoogtemeters in de eerste 35km. Genieten van het ruige landschap zat er helaas niet in door dichte mist. Wat was ik blij dat ik het hele fietsparcours verkend had in betere weersomstandigheden. Ik had het helemaal in mij opgenomen en was op slag verliefd geworden op de overweldigende Noorse natuur!

Na de mist kwam er regen, veel regen, onophoudelijke regen tot de laatste kilometer. En man, wat was het koud! 4° voelde aan als vrieskou! Na een dik uur in de regen wisselde ik van handschoenen. M’n handen waren gevoelloos en konden zich amper in de droge handschoenen wurmen. Met m’n rechterhand was ik met veel moeite in m’n neoprene zwemhandschoen geraakt, en dit werd m’n redding; m’n hand bleef droog en kwam stilletjes weer op temperatuur. M’n linkerhand was vrijwel onmiddellijk weer nat en door de intense koude verdween ook alle kracht zodat ik zelfs m’n versnelling niet meer kon bedienen. Dan maar alles met rechts!

Het werd bibberen tijdens de steile en gevaarlijke afdalingen. Ik wilde geen enkel risico nemen en heb het bewust heel geconcentreerd en rustig aan gedaan. Ik was dankbaar voor iedere beklimming zodat ik mij weer een beetje op temperatuur kon fietsen. M’n vloeibare voeding kwam goed van pas want ik had nauwelijks tijd voor (noch zin in) energierepen. Tijdens het klimmen was knabbelen te belastend en tijdens de afdalingen eten te gevaarlijk. Na 06:47:38 in het zadel kwam ik als 6^de dame de wisselzone binnen. Uiteindelijk was ik best tevreden want ik had geen enkel zwak moment gekend en was blij dat ik zonder pech en kleerscheuren T2 bereikt had.

De eerste 25km van de afsluitende marathon liepen door een vallei over een licht heuvelachtig parcours met op de achtergrond de indrukwekkende Gaustatoppen; de eindbestemming van de race. Na enkele kilometers was het zowaar gestopt met regenen, en het was ook een stuk warmer dan tijdens het fietsen. Ik had het snel te warm en m’n fuelbelt met 2 flesjes geraakte op. Waar blijft m’n support team nu toch?? Ah, daar zijn ze, net op tijd! Iets voor halfweg het platte gedeelte werd ik voorbijgestoken door eentje die duidelijk een veel hoger tempo liep…(toen was ik nog 7^de dame…)

Een dixietje langs de weg zou nu wel van pas komen, maar Norseman is geen luxe-wedstrijd met om de 3 kilometer sanitaire voorzieningen en een buffet ‘all you can eat and drink’. De berm langs de weg liep behoorlijk steil naar het meer toe, dat was geen optie. Tot ik een beetje verder een veldje zag met stro balen. Oef…gelukkig…dit liep een stuk lichter!

Na kilometer 25 kwam ‘Zombie Hill’, een soort bergpas met haarspeldbochten en gemiddeld 10% stijging. Ik had er de week voordien getraind en wist dat ik het al lopend (of dribbelend) kon doen. Dus begon ik samen met m’n support loper met volle moed de berg op te lopen. De meeste deden het al wandelend, het werd mij snel duidelijk dat ik ze beetje bij beetje toch inhaalde. Dus blijven dribbelen was de boodschap, tot er mij ene met benen aan de lopende meter al ‘snel’wandelend voorbij stak. Amai, die ging vooruit. (toen was ik nog 8^ste dame)

Zou ik misschien ook rapper kunnen wandelen dan lopen? Toch even geprobeerd, maar neen hoor, mijn wandeltempo lag een stuk lager. Dus bleef ik lopen tot kilometer 32.5. Na een korte check-up mocht ik m’n tocht verder zetten tot kilometer 37.5. Ik trok snel droge kledij en trailschoenen aan en nam m’n trailrugzakje mee. M’n support loper nam (de verplichte) rugzak met warme kledij mee. Samen zetten we onze klimtocht verder, we konden terug af en toe een beter tempo lopen want het was minder steil dan de eerste 7.5 kilometer. Het kwam erop aan om bij de eerste 160 aan het poortje te komen die ons naar het bergpad leidde richting top. Er volgde ook weer een controle om te zien of we fris genoeg waren om het laatste en zwaarste stuk aan te vatten. ‘I’m Caroline Devos-44years Young-bibN°5 and I want a black T-shirt’. Did I make myself clear?? Duidelijk wel want ik mocht door! Joehoe…het kon nu al niet meer stuk.

Ik begon eraan met volle overgave. Het eerste stuk viel best mee maar het werd al snel drassig en zoeken naar de droogste weg tussen de stroompjes. Verderop werd het pad steeds minder duidelijk…was dit überhaupt een pad?? Het zag er veeleer uit alsof er net een lading rotsblokken gedumpt werd waarover we moesten klauteren. Het werd een evenwichtsoefening die me steeds minder goed afging…bovendien werd ik nog door 2 vlotte dames voorbijgestoken. Ze huppelden van rotsblok naar rotsblok alsof het een dansje was, terwijl ik maar aan het klungelen was!

De top lag in de mist…ik wist totaal niet hoe ver het nog was maar had het gevoel dat ik al veel te lang bezig was…het was toch maar 4.7km??? En m’n klok tikte…ik wilde zo graag onder de 14h finishen…want 13 klinkt toch gewoon beter dan 14? Niet? Ik weet niet hoe elegant ik de laatste trappen opgelopen ben maar na 13:59:27 bereikte ik de top op 1883m hoogte als allereerste Belgische (2 Belgische dames behaalden een White T-shirt in vorige edities)

Het was een euforische en om enkele redenen een heel emotionele ervaring.  Ik werd 10de dame (na 7 Noorse en 2 Britse) en 75ste overall op 250 deelnemers.  De tijd noch de plaats spelen eigenlijk een rol; de beleving van de wedstrijd samen met je support crew (mijn man Johan en co-runner Andy) waar je de hele wedstrijd afhankelijk van bent EN het bemachtigen van een ‘Black finisher T-shirt’ des te meer. Ik kijk terug op een onvergetelijke ervaring en een hoogtepunt in m’n triatloncarrière. Ik ben dankbaar dat ik de kans kreeg om tot het selecte groepje van Norsemannen te behoren.

De andere 3 Belgen:

• Diede Maes finishte als 23^ste in 12:25:05, een heel sterke prestatie; zeker als je weet dat hij 22 minuten verloor door een lekke band.
• Steven Hamerlinck finishte 29^ste in 12:30:09. Heel ferme prestatie!
• Hein De Meyere die zich door omstandigheden minder goed kon voorbereiden op de wedstrijd, haalde de finish op 1000m in 16:12:49.

Het was fantastisch om dit met hen te delen!”

Foto’s: Johan Samyn