“Nee zeggen tegen Hawaii lijkt me wel cool” – De Rit van Seppe Odeyn

“Toen werden we met zijn twee wereldkampioen…” In de derde aflevering van De Rit, waarin Gert-Jan D’haene maandelijks met een topatleet diens favoriete trainingsparcours fietst en hem of haar ondertussen aan een diepgaand interview onderwerpt, trekt hij richting Vlaams Brabant om er samen met ‘De Flandrien’ het land van de Dijle te ontdekken. Het weer is alvast gepast voor een Flandrien. 

Startpunt vandaag is Herent, een dorp net buiten de stadskern van Leuven. Wie Leuven zegt, zegt triatlon. Maar vandaag doe ik tegendraads en ik bezoek de wereldkampioen van die andere discipline: duatlon. Lees mee en leer net zoals ikzelf deze man wat beter kennen: de keizer van ‘de Hel’ , Seppe Odeyn.

Ik bel aan en daar staat hij dan, de Flandrien. Toch zie ik een blik die niet 100% tevredenheid uitstraalt. Seppe tuurt naar buiten en ziet dat de weergoden ons niet zo gunstig gezind zijn. Alsof hij zich wil excuseren dat hij de zon had vergeten te bestellen vraagt hij mij naar binnen. Een charmante rijwoning waar we onze laatste voorbereidingen treffen om het dreigende Flandrien-weer te trotseren.

3athlon.be: Nog wat jus in de benen, Seppe, na je ochtendtraining? (Seppe heeft net voor mijn ontvangst al een looptraining in de benen)

Seppe: Ja, geen probleem. Drukke weekends horen er altijd wel bij voor mij. Het zijn de dagen waar ik het meeste kan plannen en ja… dan doe ik dat ook. Alleen hoop ik dat het wat droog blijft, want normaal zou ik dan wel eens mijn training binnen durven afwerken, al is dat vandaag geen optie zeker (glimlacht)?

Eenmaal terug buiten is het ochtendgrijs nog steeds aanwezig maar de voorspelde lichte sneeuwval blijft achterwege. Seppe heeft dan toch iets kunnen regelen. We verlaten de dorpskern en banen ons een weg richting platteland.

Geboren en getogen in Herent, Seppe?

Ik ben opgegroeid in Wijgmaal, hier niet ver vandaan. Maar je mag dus wel stellen dat ik een kind van de streek ben. Met mijn fietsje reed ik van her naar der, al was het drukst bereden traject dat naar het voetbalplein.

Voetbalplein? Lag er een piste rond dat veld of ging je er wel degelijk naartoe om tegen de bal te shotten?

Ik was voetballer en dat tot mijn twaalfde. Maar toen veranderde alles. Ik kreeg een trap op de knie en een bezoek aan de kine was het verdict. Het werd mijn nieuwe vaste traject: van thuis naar de kine en terug. Maar opnieuw ging het mis. De dag dat ik hersteld werd verklaard, kon ik niet snel genoeg thuis zijn, maar te snel wellicht. Ik werd onderweg aangereden en daar lag ik dan. Het was meteen het einde van mijn voetbalcarrière.

Wat volgde er toen?

Herstellen. Daarna stapte over naar atletiek en wielrennen. Al snel kwam naar boven dat ik meer aanleg had voor dat tweede. Misschien wel omdat ik het gewoonweg liever deed. De wielermicrobe kreeg me helemaal te pakken. Niet alleen het gevoel van zelf op die pedalen te trappen, maar ook het aanschouwen. Op het puntje van je stoel zitten tijdens de Vlaamse voorjaarsklassiekers, gissen op voorhand wie de sterkste zou zijn, vol bewondering kijken naar de helden die menig kasseistrook en helling trotseerden… Het waren en zijn nog hoogdagen, hè.  Vroeg of laat moest en zou ik erbij horen.

Saaiste student die Gent ooit gekend heeft

Was dat de grote drijfveer?

Helemaal. Wielrennen betekende veel voor me, het dreef me zelfs naar Gent om verder te studeren.

Is dat niet vloeken in de kerk, Seppe? De man van Wijgmaal die Leuven links laat liggen om naar die andere grote studentenstad, Gent te trekken?

Zo kun je het wel stellen, maar het is wat het is. Mijn studiekeuze moest zich maar plooien naar de locatie waar ik heen wou. Gent was dus het eindstation en toen bekeek ik de opties wat ik er kon gaan studeren. Geen onbelangrijk detail (glimlacht). Toen ik er was, voelde ik mij dan ook de koning te rijk. Ik had er alles: de wielerpiste waar ik uren op heb versleten en de poort naar de Vlaamse Ardennen net buiten de stad die ik meermaals en maar al te graag open  beukte.

En uitgaan, Seppe? Als student in Gent is dat toch iets waar ik ook over kan meespreken…

Wel, ik denk dat ik gerust de titel mag krijgen van saaiste student die Gent ooit gekend heeft. De ‘Overpoort’ was voor mij onbekend terrein. Alles moest wijken voor die ultieme droom: profwielrenner.

In de jeugd haalde je inderdaad knappe uitslagen. Dat kon ik zien na wat opzoekingswerk. Maar natuurlijk zag ik ook dat die erelijst niet meer verder werd aangevuld. Waarom die stap niet gezet?

Geloof me, het was niet van niet willen, maar eerder van… niet goed genoeg zijn op het beslissende moment. Naarmate de jeugdcategorieën voorbij vlogen, naderden de jaren om het profpeloton te betreden en helaas kwam daar ook het besef bij dat het niet zou lukken en dat was zwaar om dragen. Profwielrenner worden was en is mijn grootste droom, maar ook mijn grootste ontgoocheling. Ik ben er niet toe geraakt en daar moet ik niet om zeveren.

Drie man, drie fietsen en een paar reservewielen… meer hadden we niet nodig

Ondertussen haspelen we de kilometers verder af. We naderen Huldenberg waar de eerste kuitenbijter van de dag meteen op ons ligt te wachten: de Smeysberg. Nadat we deze helling boven komen worden we onmiddellijk getrakteerd op een fikse afdaling die ons brengt bij de hoeve ‘Hof ter Vaeren’. We kiezen ervoor hier even halt te houden en er onze zondagse babbel op deze zaterdag verder te zetten.

Betekende die ontgoocheling om niet tot dat profpeloton te behoren meteen ook dat je het wielrennen voor bekeken hield?

Neen helemaal niet. Ook al kon ik mannen als een Van Avermaet of Vanmarcke niet meer beconcurreren, toch besliste ik om te blijven koersen. Niet dat ik mezelf in de illusie liet dat het misschien toch nog zou lukken want zo werkt het niet. Profwielrenner worden is niet hetzelfde als pakweg dokter worden. Laat het mij even cru samenvatten. Een dommerik die studeert heeft een kans om toch dokter te worden, alleen moet hij er misschien wel drie tot vier jaar langer over doen, maar bij wielrennen werkt dit zo niet. Ik legde er mij dus dan ook bij neer dat ik op een andere manier verder moest dan wat ik voor ogen had. Ik deed het gewoon te graag om deze sport zomaar langs de kant te schuiven. Kleinere wedstrijden in het buitenland spraken me dan ook zeker aan en geloof me, ik kon hier echt van genieten. Ook deed ik soms mee aan een cyclocross. Drie man, drie fietsen en een paar reservewielen… meer hadden we niet nodig om onszelf te overtuigen en we stonden dan ook aan de start. Wie eerst plat reed die had dan natuurlijk chance, hij kon na de wissel gerust verder rijden. Voor de anderen stond dan enkel nog een wiel met een platte tube in de bevoorradingspost te wachten.

Terwijl Seppe honderduit over z’n passie, de fiets, blijft ratelen, zie ik in zijn blik toch ook de bezorgdheid om z’n carbon ros die tegen de muur op hem staat de wachten. We besluiten de wegen terug te vervoegen die ons over de taalgrens zullen brengen. Na passages doorheen dorpen met pittoreske namen als Longueville, Dongelberg en Jodoigne trekken we terug noordwaarts om via Hoegaarden weer het Vlaamse gedeelte van ons land binnen te rijden.

Ik rijd ondertussen toch al een 2-tal uur rond naast een man die zichzelf wereldkampioen duatlon mag noemen. Wat is er in die laatste jaren dan plots gebeurd dat voor die ommekeer zorgde? Die wielrenner, die jonge twintiger van toen, had blijkbaar nog heel wat in z’n mars zonder dat die dat zelf besefte!

Het begon bij de wedstrijd die tot nu toe wel de rode draad betekende in mijn weg tot succes: De Hel van Kasterlee. Ik had er al heel wat van gehoord en het boeide mij uitermate. Ik wou eens uit die comfortzone van de koers met steeds dezelfde tegenstanders treden en besloot in 2011 om het erop te wagen. In mijn eerste deelname werd ik meteen derde maar vooral: ik was gebeten. Dat gevoel van door de muur te gaan gaf mezelf zo een voldoening dat er vanaf toen enkel nog goesting was naar meer. Over het vervolg van de Hel moet ik je waarschijnlijk niet veel meer uitleggen?

Inderdaad. Bij de laatste van die vijf zeges had ik zelf de eer om jou te mogen verwelkomen op de rode loper. Hoe ben je in die jaren dan geëvolueerd tot de atleet die je nu bent?

In 2013 begon m’n zegeaantal toch wel echt aan te dikken, maar het is vooral een wedstrijd waarin ik tweede  eindigde die me nog steeds bijblijft. In de reuzen van Wetteren werd er een verbeten duel uitgevochten voor de zege tussen Kris (Coddens) en ikzelf. Zij aan zij vochten we voor elke meter, zelfs toen we een doorgang doorheen een bosje naderden, zochten we met z’n tweeën die ruimte om erdoor te knallen die er eigenlijk helemaal niet was. Gevolg: Kris voelde dat een boom zich toch zomaar niet verplaatste, al zeker niet voor twee op hol geslagen mannen op een fiets. Nu, naast dat incident had ik toch wel indruk op Kris kunnen maken. Het jaar nadien zou ik dan ook het team vervoegen.

En zo kwam je onder de vleugels van Stefaan Devliegere terecht?

Stefaan zocht sterke atleten om een team te bouwen rond Kris voor in het Xterra circuit. Ik beantwoordde nu puur toevallig (glimlacht) aan dat profiel en zo kwam ik in het team terecht. Stefaan werd meteen ook m’n eerste trainer. Voordien was ik altijd al mijn eigen trainer geweest. Al was die Seppe wel een harde, training was voortdurend het gevoel van op wedstrijd opzoeken. Het moest dus anders. Voor het eerst moest ik zelf niet meer nadenken over mijn trainingen maar geloof me, dat is niet simpel! Het was moeilijk om dat los te laten en plots iemand te vertrouwen die het volledige overzicht over jezelf, de atleet behoudt. Ondertussen heeft Stefaan meer dan ooit bewezen dat hij dat vertrouwen meer dan waard was, de resultaten mochten er zijn.

Dat lijkt me wel cool: zeggen: “Hawaii? Nee, daar doe ik niet aan mee…”

Hoegaarden ligt nog maar net achter ons en we naderen al snel het volgende obstakel op het parcours: de Kauterhof. 1,2km klimmen aan een gemiddelde van een goeie 4% op een bedje van aangelegde kasseien. We kijken naar elkaar en geven een bemoedigend knik, dit lusten we wel. Seppe draait de gashendel open en ik bijt me meteen vast in het wiel… voor 200m. De klim was net iets te lang, spijtig. Het leek me wel wat, een wereldkampioen op z’n eigen grond op z’n donder geven… Wordt vervolgd, Seppe!

Belgisch Kampioen, Wereldkampioen, Helleduivel… een lijst met heel wat titels met op de koop toe nog eens een nominatie tot de verkiezing Sportman van het jaar. Als duatleet heb je het toch wel helemaal waargemaakt. Toch zag ik al wat foto’s verschijnen van Seppe met wetsuit, hoe zit het met die ambities?

Nog even over die Sportman van het jaar, das was echt kicken. Ik volg sport, dus als die lijst met genomineerden naar buiten wordt gebracht, dan bekijk ik die automatisch. Maar plots overloop je die namen en dan bots je op die lettercombinatie: S.E.P.P.E.O.D.E.Y.N… Je leest nog eens de titel en bekijkt die namen die je daarnet al voorlas en dan komt dat besef dat je erbij bent. Onwezenlijk. Dat het gala de dag voor de Hel viel nam ik er maar al te graag bij (Seppe won overigens met een nieuw parcoursrecord de Hel voor de 5de opeenvolgende keer). En triatlon, tja… dat zit inderdaad in mijn hoofd.  Op het Xterra circuit zal je me wel niet vaak zien, dat fietsonderdeel is gewoon te kort om m’n glansprestaties in het zwemmen uit te wissen. De afstand moet dus langer en dus kom ik automatisch terecht bij IRONMAN. Dit jaar in Nice kon ik er al voor de eerste keer van proeven en het smaakt naar meer. Dit jaar zal ik mij wel nog focussen op de Powerman races omdat dat nu eenmaal hoort als wereldkampioen, die verantwoordelijkheid wil ik nemen. Met graagte weliswaar. Maar een triatlon winnen, dat spookt zeker in mijn hoofd.

Hawaii bereiken, Seppe?

Of zeggen: Hawaii? Nee, ik doe niet mee. Dat lijkt me wel cool. Het is een wedstrijd die mij overigens ook waarschijnlijk niet zou liggen.

Die dag werden we met 2 wereldkampioen

Ondertussen is ons abonnement op droog weer afgelopen en begint onze tocht meer weg te hebben van een strijd tussen wij, 2 mannen op de fiets, en het weer, regen en wat smeltende sneeuw. De Flandrientaferelen spelen zich vanaf nu volop af en via de ring van Leuven waar we de Sportoase Hill trotseren, banen we onszelf terug een weg richting huize Odeyn in Herent waar we worden verwelkomd door de vrouw des huizes.

Seppe, 2016 leek voor jou wel een jaar vol overwinningen met als grootste trofee Laurien.

Daar is geen twijfel over. Een geschenk dat mij enkel maar sterker gemaakt heeft. Al was in het begin daar niet iedereen zo zeker van. Toen ik net vader werd, kreeg ik vaak de opmerking: het zal nu wel gedaan zijn met sporten. ‘Niet akkoord’ zei ik, meer nog: ‘Ik word wereldkampioen als vader!’ Laurien zal vanaf nu een belangrijke rol spelen in mijn leven, en dat leven? Dat is sport. Ik moet zeggen dat de combinatie redelijk vlot ging en daar speelt Valerie een grote rol in. Ik heb haar leren kennen op de koers want ik was ploegmaat van haar broer. Ze besefte dus maar al te goed wat een atleet moet doen en laten voor z’n sport. Zelfs dat laten zien wij anders. Dankzij sport beleven wij net veel mooie momenten die we anders nooit zouden hebben ervaren. Een van die mooie momenten was die wereldtitel. Als team hebben wij ons daar perfect op voorbereid het hele jaar door. Die dag werden we dan ook met twee wereldkampioen.

Die voorbereiding zal inderdaad wel nodig geweest zijn want jij werkt ook nog eens voltijds.

Maar ook daar kan ik zeggen dat ik het getroffen heb. Ik ben verdeler van ORBEA en ORCA (fietsen en kledij die eveneens sponsors zijn van het team waar Seppe deel van uitmaakt). Mijn weekschema bepaal ik volledig zelf. Van Stefaan krijg ik een trainingsschema zonder dat er wordt rekening gehouden met mijn werk. Het is dus aan mezelf om de puzzel te maken. Op dat moment breng ik Laurien weg, dan kan ik die klanten bezoeken en vervolgens kan ik deze training afwerken en ja, dan gebeurt het soms dat ik om 05:30 moet opstaan om mijn nuchtere looptraining te kunnen uitvoeren. Maar dat doe ik dan ook maar al te graag, of beter… graag.

 Voor je job blijf je dus ook in dezelfde wereld meedraaien?

Helemaal. Zo moet ik ook mijn merk vertegenwoordigen op beurzen. Daar sta ik dan, op een wielerbeurs, terug bij mijn oude liefde. Begin dit jaar, in januari stond ik er zo opnieuw. Toen kwam plots Ludo Dierckxsens naar ons toe. We sloegen aan de praat en zo kwam mijn naam meermaals naar boven. Ludo wist op die manier meteen dat ik die wereldkampioen was en wou dan ook meteen met mij op de foto. Daar stond ik dan, tussen mijn helden die uitgerekend mij vroegen om hen die gunst te doen.

En ik die met een wereldkampioen aan tafel mag zitten en getrakteerd word op een warme chocolademelk met daarbij een spaghetti geserveerd.  Een niet alledaagse combinatie die mij niet deert na het trotseren van de regenval van het laatste uur. Net zoals tijdens onze rit vliegt aan tafel de tijd voorbij. We praten verder over de passie die we beiden delen, over de het ontstaan van JCH, de ludieke Jogging Club Herent waar onder andere Pieter Heemeryck en Victor Campenaerts lid van zijn, over de doelen die we beiden nog voor ogen hebben. Die Ironman, Seppe? Dat komt er nog wel van. Tot ziens en bedankt.

Foto’s: Mario Vanacker

RITGEGEVENS

DE RIT
AFSTAND: 85,1 km
TIJD: 3:14:208
GEMIDDELDE: 26,3 km/u

SEPPE

FIETS: ORBEA ORCA
KLEDIJ: ORCA
HELM: ORBEA
VOEDING: W-CUP

DOWNLOAD HIERONDER DE GPX-TRACK