“Dubai, part 2 of the world tour” – Seppe Schrijft

Seppe Schrijft… Het was een van onze goede voornemens voor 2018 om de schitterende vertelseltjes van ex-wereldkampioen duatlon Seppe Odeyn ook tot bij onze trouwe lezers te brengen. Want Seppe schrijft zoals hij duatlont en triatlont… Met veel overgave en passie, met een hoge intensiteit en altijd met een heel brede glimlach en hier en daar een korreltje zout. Geniet van het relaas van zijn Dubai-trip, waarmee we deze nieuwe reeks beginnen… De eerste aflevering van het jaar krijg je later van ons, beloofd! “Triathlon kan je een heel jaar door doen, het enige nadeel is dat wanneer je begin februari een wedstrijd wilt doen, je dan wel even moet vliegen wil je water hebben waar ’s morgens geen ijspel op ligt…”

“Zo kwamen we voor deel 2 van de wereld tour dus in Dubai terecht. Jawel het Midden-Oosten en dus de echte aftrap van de world tour. Omdat nadeel van het ver vliegen meteen te tackelen vlogen we in business class dankzij een upgrade. Zo vloog die 7 uur durende vlucht in onze zetels/bedden werkelijk voorbij. Natuurlijk is onze world tour veel meer dan alleen maar sport. Je moet dat als een soort reizen Waes zien waarbij Stefaan en ik voor jullie de Verenigde Arabische Emiraten gaan verkennen. Na onze eerder decadente start in business class was het in Dubai toch even wennen aan de skyline vol hoge gebouwen en de autostrades met een rijvak of 9 met de nodige klaverbladen. Koppel dat aan een Arabische GPS in onze huurauto en ons hotel vinden werd toch al een hele opgave. Het enige Arabisch dat wij namelijk machtig zijn, komt uit de nummers van Boef en dat is slang en dat sprak onze GPS jammer genoeg niet.

Wereldproblematiek door Seppe Odeyn

Ons hotel was eerder klein naar Dubai normen want slechts een verdiep of 50 hoog. Vervolgens haalden we onze startnummers en gingen naar de pro briefing. Die avond trokken we naar de voet van de torens der torens de Burj Khalifa, ofwel de grootste toren ter wereld. Dat was toch allemaal wat overweldigend, eerst door een groot shopping center met een gigantisch aquarium met een haai of 10 er in, om vervolgens buiten te komen waar er een fontein of 50 ritmisch danst met op de achtergrond de Burj die de volle 828 meter in de hoogte opflikkert op de tonen van Michael Jackson.

Een geweldig spektakel, je zou denken dat doen ze eens om de 4 jaar maar blijkbaar was dat elk halfuur zo. Het was al snel duidelijk dat ze in Dubai graag laten zien wat je met geld allemaal kan doen. Je kan dat patsergedrag noemen. Maar uiteindelijk moeten we gewoon blij zijn dat ze daar in de Verenigde Arbaische Emiraten hun geld steken in torens, sportploegen, pretparken en andere opgespoten eilanden en niet in bijvoorbeeld kernwapens of een leger. Tot zover wereldproblematiek door Seppe Odeyn!

Als een scene in Titanic

Natuurlijk zitten jullie allemaal te wachten op het grote zwemdebuut van die Seppe Odeyn. En ik moet zeggen ikzelf ook. Ik begon even te vrezen voor een duathlon scenario, aangezien de dagen voordien zwemmen verboden was. Maar gelukkig werd de dag van de wedstrijd al snel verteld dat we het volledige zwemparcours mochten doen. Er was nog altijd wel wind maar aangezien de prins van Bahrein ook aan de start stond zouden ze ons wel niet laten zwemmen als de zee wat wild was, zeker? Ik startte dus vol vertrouwen tussen de jachten en andere boten in de haven aan de voet van een 7 sterrenhotel. En inderdaad er was geen golfje te bespeuren in de haven. Ik volgde goed in de benen tot we de haven uitzwommen, wat ik daar zag, had ik alleen nog maar gezien in van die apocalyptische films waarin er een tsunamigolf op New York afstormt en in Windkracht 10.

Ik keek echt tegen bergen van water aan en had geen flauw idee waar ik naartoe moest zwemmen want boeien zag ik niet. Mijn groepje werd ook meteen uit elkaar geslagen. Het leek een beetje op die scene in Titanic waar iedereen in het water ligt en alleen Rose op een stuk wrakhout kon kruipen. Ik kan jullie verzekeren, had ik in de Perzische golf op dat moment een stuk wrakhout gevonden, ik had er ook opgekropen. Maar kijk, we waren niet helemaal in business class gekomen om vervolgens op te geven na 600 meter zwemmen, dus ik moest wel verder roeien met de riemen die ik had. Ja jullie mogen allemaal denken die flauwe duathleet moet ook eens in de zee zwemmen, maar ik werd achteraf gerust gesteld door menig Ironman dat het zwemmen wel als choppy beschouwd mocht worden. Na een halfuur van boei naar boei sukkelen en af en toe een slok zout water werd ik op het strand gesmeten op zoek naar mijn fiets.

Belgian beer cafe in de woestijn

Vervolgens begon ik aan een eenzame 90 km rit door het Dubaise landschap van wolkenkrabbers, bouwwerven en woestijnen. We reden eerst 45 km wind tegen om dan dezelfde weg terug te keren. Ik reed een aantal mensen voorbij en kon goed tellen dat ik in 30ste positie reed op het keerpunt. De laatste kilometers kreeg ik het wat moeilijk en ook de overgang naar de afsluitende 21 km lopen ging niet zo vlot als anders. Ik eindigde uiteindelijk als 25ste en 18de pro. Ik ben wel tevreden over mijn eerste triathlon van 2018. Ik had misschien op een iets snellere tijd gehoopt maar goed. Koen Lintermans, de Chimay man, deed het super en werd 2de in zijn agegroup en coach Stefaan brak zijn PR en mocht zijn slot voor het WK ophalen op de prijsuitreiking. Uiteraard moest dat gevierd worden, maar zoals jullie ongetwijfeld weten is alcohol en Dubai niet echt een goeie legale combinatie. Ik had mijn Chimay tattoos al aangebracht met in het achterhoofd de uitleg dat ik reclame maak voor de Chimay kaas en dat ik nog nooit van Chimay bier heb gehoord voor ze me daar zouden veroordelen voor 105 stokslagen.

Maar goed ik ga verder met het Vlaanderen vakantieland verhaal want we hadden nog wat extra dagen om voor jullie trouwe lezers de Emiraten te verkennen. De dag na de wedstrijd reden we naar Abu Dhabi en bezochten we Ferrari World. Ik ging voor het eerst in een rollercoaster, na mijn zwemnummer ook hier weer zwaar uit de comfort zone, maar kijk de snelste achtbaan ter wereld en de grootste looping ter wereld kunnen we ook alweer afvinken als dat al ooit ergens op een lijst van mij gestaan had. Die avond vonden we werkelijk een oase in de woestijn namelijk het Belgian beer cafe. We dronken daar lichtjes clandestien de voorraad blauwe Chimay op en aten verdekke goeie stoverij. Ja ik weet het, we zouden beter de lokale specialiteiten gaan proberen maar ik kan toch moeilijk een vat ruwe olie gaan opdrinken. Uiteraard werd er nog gesport. Ik liep wat op en af de autostrade langs de Pearl en we gingen fietsen in de woestijn op een fietspad van 90 kilometer. Afsluiten deden we met een Barbecue in de woestijn na een kus aan een kameel (eigenlijk een dromedaris maar dan zou mijn alliteratie naar de kloten zijn) en een quad ritje. Uiteraard met de nodige vuurspuwers en buikdanseressen. Om uiteindelijk terug te vliegen in economy tussen het andere plebs. Dubai is dus zeker een aanrader voor mensen die houden van wolkenkrabbers en stoofvlees friet!

Next up powerman Mallorca.”

Het volledige verhaal en zijn vorige verzinsels lees je op de persoonlijke blog van Seppe Odeyn