Paratriatlon bij de 22 sporten in Parijs 2024, maar België blijft achter…

Goed nieuws dit weekend voor de triatlonsport en dan vooral de paratriatleten. Het International Paralympic Committe (IPC) heeft bevestigd dat het programma voor de Paralympics 2024 in Parijs gelijk blijft aan dat van Tokio 2020. En dat wil zeggen dat paratriatlon een van de 22 sporten blijft binnen de Paralympics. Daarbij wellicht geen Belgen. “Het is geen gemakkelijke sport en al helemaal niet goedkoop, maar met de juiste structuur en omkadering kan er wat gebeuren,” zegt Marc Herremans.

ITU-voorzitter Marisol Casado is blij met de beslissing van het IPC. “We zijn hier enorm blij mee, zeker gezien het gelimiteerde programma van de Paralymische Spelen. We blijven er naar streven met de ITU om de paratriatlon te doen groeien binnen de paralympische sporten en zullen sterk blijven samenwerken met de IPC. Ons doel is ook om het aantal medal events en deelnemers aan de paratriatlon te zien groeien onder de Eiffeltoren in 2024.” Dat laatste doel is nobel, want bij de Paralympics in Rio toen de triatlon voor het eerst op het programma stond, waren bij de vrouwen en de mannen telkens slechts drie categorieën vertegenwoordigd.

Waar blijven de Belgische paratriatleten?

Terwijl in de ons omringende landen paratriatlon sterk gegroeid is, met volwaardige programma’s en sterk presterende atleten, blijven we in België achterlopen. Onze bekendste paratriatleet, Kim Plovier, lijkt zich meer op de lange afstand te richten. Hij probeerde een tijdje om zich in het World Cup circuit te kwalificeren in de PHT-categorie. Dat kostte een hoop geld door alle internationale reizen en een hoop moeite.

In PTWC (de wheel chair categorie) is er geen onderverdeling meer in fysieke beperkingen. Atleten die geen beroep meer kunnen doen op hun buikspieren, hebben een nadeel tegenover de concurrenten. Bovendien is het internationale niveau van de paratriatlon enorm gestegen de afgelopen jaren.

Atletiek populairder dan triatlon

Vroeger hadden we nog Marieke Vervoort, maar zij koos na haar triatlon avonturen voor de atletiekpiste. Vorig jaar zagen we Gitte Haenen dezelfde stap zetten, met succes. En voorlopig zien we niet meteen opvolging. Jan-Willem Verhaegen had wat graag voor een paralympisch programma gegaan, maar hij liep tegen de strenge regelgeving aan om erkend te worden voor een van de vijf categorieën. Hij gaat zich vanaf nu op marathons richten.

“Fysiek, mentaal en financieel moeilijk”

Onze bekendste paratriatleet aller tijden is ongetwijfeld Marc Herremans, al koos hij destijds meteen voor de lange afstand, ook al omdat paratriatlon binnen de ITU toen nog niet zo’n groot aandeel had. Wij legden aan de man achter To Walk Again de vraag voor wat er in België moet gebeuren om de paratriatlon als sport te doen groeien.

Ook Marc kent geen parasporters die op termijn naar de paratriatlon kunnen toewerken. “Mensen met een ruggenmergletsel of andere aandoening hebben niet alleen fysieke problemen maar ook in vele gevallen mentale en financiële problemen. Iedereen weet hoe duur de triatlon sport is en voor mensen in een rolstoel is deze sport nog duurder. Begeleiding, handbike, wheeler, verplaatsingen… Het kost handenvol geld.”

“Sensibiliseringscampagne kan helpen”

In Nederland is Jetze Plat actief in handbiken en triatlon. Kan een programma helpen om bijvoorbeeld handbikers te begeleiden naar de triatlon te stappen? “Alles begint met aanbieden van wedstrijden en ondersteuning. Zonder deze 2 pijlers is van start gaan vrij moeilijk,” legt Marc de vinger op de zere wonde.

Want het moet vanuit een gestructureerde aanpak komen volgens Marc, zeker als we meer paratriatleten willen hebben in België. “Vanuit de triatlonfederatie zouden ze eventueel een een stappenplan kunnen uitzetten om via G-sport een campagne tot sensibilisering op te zetten. Met To Walk Again willen wij daar graag ook een rol in spelen, net zoals elke organisatie die bij G-sport betrokken is.”

“Ik ben al 12 jaar gestopt”

De naam van Marc Herremans klinkt hier nog altijd als een klok, al relativeert Marc dat zelf. “In Nederland is er wellicht een sterker beleidsplan op het vlak van paratriatlon en hebben ze met Jetze een mooi voorbeeld. Ik ben inmiddels al 12 jaar gestopt, dus van dat effect is geen sprake meer,” meent de man van 185-coaching.

Marc was zelf ook paratriatleet. “Het was enerzijds zwaar, maar toch ook een supermooie sport. Maar vooral loggestiek en financieel een heel moeilijk verhaal. Daarom ben ik blij dat jullie met dit artikel mee aan de kar willen trekken,” aldus Marc.

Aangepast materiaal kost geld

Hierboven haalden we al aan dat Jan-Willem Verhaegen overstapt naar marathon. In een facebookbericht liet hij weten dat het vooral komt omdat het zwemmen altijd bijzonder zwaar is en het looponderdeel hem beter afging. Maar hij voegt er bij ons toch nog even aan toe dat de kosten ook een rol hebben gespeeld. “De sport werd ook onbetaalbaar voor mij. Ik had eigenlijk een veel betere fiets nodig. Maar die financieren met eigen middelen was niet mogelijk. En dat is zonde, want het is zo’n mooie sport,” aldus de Leuvense para-atleet.