TRIATLEET/TRIATLETE 2019: Nominees aan het woord: Jelle Geens en Alexandra Tondeur

Met de vierde genomineerden voor triatleet/triatlete van het jaar hebben we bijna alle atleten aan het woord gelaten. Binnenkort mogen jullie dus aan het werk om op jullie favoriete atleet/atlete te stemmen. Vandaag zijn Jelle Geens en Alexandra Tondeur aan zet.

“Alles op een olympische medaille”

Jelle Geens gaat sinds 2019 de geschiedenisboeken in als de eerste Belgische triatleet die een World Triathlon Serie op zijn naam schreef. Naar onze mening kreeg deze prestatie veel te weinig aandacht in de nationale pers maar laat hem dat kunstje dan maar eens overdoen in Tokyo volgend jaar.

“Het mooiste moment van 2019 is ongetwijfeld mijn zege in Montreal. Na een voorseizoen dat minder goed verliep dan gepland viel in deze race alles in zijn plooi. Het was de eerste WTS die ik ooit hebben kunnen winnen, en ik was de eerste Belg die ooit een WTS wint of zelfs podium haalt en dat in een sprint tegen drievoudig wereldkampioen Mario Mola, veel mooier kan het natuurlijk niet! Ook belangrijk voor mij was om het de week erna meteen te kunnen bevestigen met een derde plaats in Hamburg”

“Voor 2020 vormt het hoofddoel natuurlijk de Spelen. Heel het seizoen zal in het teken staan om zo sterk mogelijk te zijn in Tokyo en hopelijk ben ik dan in een nog betere form dan in Montreal. Dan kan zomaar een medaille binnen handbereik zijn!”

“Embrunman.. Een droom om aan deel te nemen”

Alexandra Tondeur kroonde zich in 2019 tot wereldkampioene ITU LD Triatlon, maar haalde ook 12 podia en twee vierde plaatsen op 14 internationale wedstrijden.

“Sportivement, depuis le début de ma carrière professionnelle, je pense que l’année 2019 est la plus belle. J’ai fait quatorze courses internationales. Sur ces quatorze épreuves, j’ai signé 12 podiums et deux quatrièmes places. Cette année a été énorme. J’avais deux gros objectifs : les Championnats du Monde ITU qui se déroulaient en Espagne et l’Embrunman, qui restait pour moi un rêve.”

“Les Mondiaux tombaient très tôt, début mai, et c’était un sacré challenge à relever pour être en forme à ce moment-là. Je crois que ça a été un grand aboutissement mais aussi une des choses les plus difficiles à gérer de toute ma vie et ma carrière. Je me sentais en super forme et le parcours était vraiment fait pour moi. J’ai fait le job, et quand je revois les vidéos, je peux enfin réaliser.”

“Le second objectif, Embrun, cela reste une petite déception. Je trouve que c’est une épreuve qui représente réellement le triathlon, avec des difficultés, un long effort souvent très solitaire, qui demande une énorme gestion de soi-même et surtout beaucoup d’humilité face à l’effort. J’y allais pour gagner, on ne va pas se le cacher. Physiquement, je pense que j’avais le niveau mais il m’a manqué un petit coup de mental. De plus, j’ai fait des erreurs pendant la course, puisque je me suis mal alimentée alors que je savais ce que je devais faire. J’ai voulu jouer et j’ai perdu. Je me suis battue pour garder ma troisième place. Y retourner, j’y retournerai, c’est certain, mais pas tout de suite.”

“Mon meilleur souvenir restera donc le Championnat du Monde, mais je garderai une très bonne impression sur cette saison, malgré les quelques déceptions.”

“En 2020, j’aurai à nouveau de grandes ambitions. La première échéance tombera le 23 mai avec l’Ironman de Lanzarote. J’aurai à cœur de décrocher une qualification pour les Championnats du Monde 140.6 à Hawaï. Ensuite, j’aurai un second pic de forme pour le mois de septembre, où je serai alignée aux Championnats du Monde ITU qui se déroulent cette année à Almere (Pays-Bas). J’essayerai de faire aussi bien que cette année…”

“Het WK viel erg vroeg in het seizoen. Dus het was niet gemakkelijk om naartoe te werken. Maar ik was in vorm en het parcours was echt iets voor mij. Pas na het bekijken van de video’s realiseerde ik me dat ik het gedaan had. Ik had graag van de Embrunman mijn hoogtepunt gemaakt, maar dat was een kleine ontgoocheling. Het is een mooie wedstrijd, met een schitterende sfeer en een heel lastig parcours dat je volledig solo moet afwerken. Fysiek was ik in orde, maar mentaal niet. Bovendien maakte ik fouten tegen mijn voedingsplan. Ik keer er zeker nog terug, al is het niet voor meteen.”

“Volgend jaar heb ik twee, of hopelijk drie grote doelen. In mei hoop ik mij tijdens de Ironman Lanzarote opnieuw te plaatsen voor Hawaii wat dan het derde doel zou worden. Uiteraard zal ik ook mijn ITU wereldtitel verdedigen. Deze wedstrijd vindt plaats in Almere en staat pas in september op het programma woordoor ik anderhalf jaar de wereldtitel bezit.”