Belgisch triatlonkoppel in Ironman Cozumel “Ondanks maatregelen zijn Mexicanen opgewekt en vriendelijk”

De Belgische triatleten Sam Gyde en Cai Lesaffer zijn erin geslaagd om in dit bizarre corona-jaar toch aan een Ironman deel te nemen en hoewel de Ironman Cozumel in Mexico sportief geen hoogvlieger was voor het Belgische koppel, maakte de covid-proof organisatie en vooral de positieve attitude van de Mexicanen heel wat indruk. “Elke dag wordt hier opnieuw geplukt, met veel vallen en opstaan maar met een glimlach, een positieve ingesteldheid en geloof dat alles beter wordt. Daar kunnen wij Belgen véél van leren…”

Sam en Cai delen niet alleen hun leven met elkaar, maar ook de liefde voor de drie sporten en de passie om nieuwe culturen te leren kennen. Die passie brengt hen jaarlijks naar exotische plaatsen, maar dat zat er dit jaar door de hele corona-pandemie nog niet in. Tot ze erin slaagden om op 22 november deel te nemen aan de Ironman van Cozumel. “Laat ons zeggen dat dit plan Z was voor 2020,” vertellen Samen en Cai vanuit Mexico. “Plan A was de Ironman Saint-George in mei en dan Kona. In maart zagen we de bui al hangen en hebben we Ironman Saint-George gewisseld voor Ironman Lake Placid eind juli.”

“Zelfs baby’s dragen hier een mondmasker…”

“De Ironman Saint-George werd inderdaad gecanceld en Lake Placid jammer genoeg ook. Deze laatste werd eerst uitgesteld naar eind augustus. Gezien de problemen om naar de US te kunnen reizen hebben we eind juli beslist om ons in te schrijven voor de Ironman Cascais op 7 november. Daar hebben we goed naartoe kunnen trainen, maar 2,5 weken voor de race werd ook deze race geannuleerd. We hadden toen twee keuzes: lekker depri worden in België of zo snel mogelijk vluchten naar een leuk oord en daar eventueel een wedstrijdje meepikken.”

De regels om naar Mexico af te reizen, vallen bijzonder goed mee. Het land doet het redelijk goed in de strijd tegen covid-19. Dat ervaarden ook Sam en Cai. “Gezien de collectieve paniekgolf in Europa was het onze betrachting om zo snel mogelijk ‘te vluchten’. Met een vlucht vanuit Parijs naar Cancun ging dat vrij vlot. Van zodra je een luchthaven binnenstapt, lijkt Covid-19 trouwens op te houden met bestaan. Vanuit Cancun moet je dan nog met een bus een uurtje rijden om dan via een ferry naar Cozumel te varen. Goede planning zorgde ervoor dat dit een vlot en pijnloos proces was Bij onze aankomst op Cozumel sprong Cai een gat in de lucht,” legt Sam uit.

“In Mexico mag je binnen zonder PCR test en moet je ook niet in quarantaine. In de provincie Quintana Roo, waar Cozumel ligt (en waarnaar ook het bekende triatlonmerk vernoemd is – redactie), is er heel weinig covid-incidentie. Mensen houden zich hier ook zeer goed aan basisregels voor besmettingspreventie. Zelfs baby’s dragen hier een mondasker. Best grappig.”

“Opgeven was deze keer geen optie”

Hoe organiseer je je trainingen als je geen duidelijk doel voor ogen hebt of wanneer je geplande wedstrijden wegvallen? Het is een vaak gestelde vraag onder triatleten. Cai en Sam waren tijdig afgereisd naar Mexico en konden ter plaatse de conditie nog wat aanscherpen. “We waren hier dus drie weken voor de wedstrijd. Net na doortocht van orkaan Zeta was het nog wat nat en winderig. Ook Eta en Iota zouden nog wat extra wind en regen onze richting uitsturen maar bleven gelukkig op veilige afstand. Training ging goed. We hadden hier beide wat dipjes door maag-darmproblemen waar vooral ik erg gevoelig voor ben maar uiteindelijk hebben we goed ons programma kunnen afwerken. We waren er klaar voor,” laat Sam weten.

Van de wedstrijd zelf hadden de twee hogere verwachtingen, maar ze zetten toch door want in één van de weinige Ironmans van 2020 was opgeven geen optie. “Tegen alle verwachtingen in was de wedstrijd een waar drama,” vertelt Sam. “Het zwemmen ging nog redelijk (in Cozumel lijkt de afstand minder en de stroming hoger, waardoor Seppe Odeyn er ooit een recordtijd neerzette – redactie) maar dan begon de miserie. Het plan was om 260 Watt te trappen, wat op basis van de voorbereiding conservatief was. Bij de start moest ik me al forceren om 250 Watt te trappen, bij een hartslag van 150 in plaats van de 125-130 die normaal bij dat wattage hoort. Na een uur blokkeerden mijn bilspieren volledig en haalde ik zelf mijn los-rij-wattage van 170 Watt niet meer tenzij ik recht op de trappers ging staan.

“In een normale wedstrijd in een normaal jaar stop je direct en focus je op de volgende uitdaging. Nu kon ik dat echt niet over mijn hart krijgen dus ik beet door, hopend op een betere loop. Dat was echter ijdele hoop… Ik kon 3 km de schijn ophouden tot iedere spier in mijn lijf me duidelijk maakte dat er niet gelopen zou worden… De sfeer op het loopparcours was leuk, het was aangenaam weer met een zacht briesje dus wandelen dan maar. Opgeven was immers geen optie. Af en toe werd ik door een collega-atleet gemotiveerd om wat mee te joggen wat ik dan ook dapper probeerde met wisselend succes.”

View this post on Instagram

A post shared by Athlete Superior Logistics (@aslturismoesportivo)

“Pluim voor volledig corona-proof organisatie”

“Tijdens mijn tweede wandelronde van 14 km kwam Cai aangehuppeld. Ik wou dat ik kon zeggen ‘vrolijk’ aangehuppeld maar mijn dapper konijn was blijkbaar toch ook getroffen door een of andere Mexicaanse myxomatose… Als getrouwd koppel tijdens een Ironman even commisereren is goed voor het gevoel van eenheid. We spraken af dat we niet zouden plooien en ik hobbelde dan verder voor nog een ronde strompelen om twee uur trager dan mijn realistische ambitie te finishen. Na de finish voelde ik me vreselijk slecht. Door het covid-protocol was er geen opvang voor atleten en had niemand daar gelukkig last van. Een palmboom langs het loopparcours was mijn steun en toeverlaat. Ook Cai hobbelde dapper door en finishte eveneens twee uur trager dan haar realistische ambitie maar voor ons beiden voelde het toch aan als een klein overwinninkje.”

Deze week zagen we nog een filmpje opduiken van de perfect georganiseerde rolling start waar de triatleten op voldoende afstand van elkaar een lange wachtrij vormden. Ook Sam is zeer te spreken over de corona-proof wedstrijd. “Een dikke pluim voor de organisatie, daar was echt niets op aan te merken. Er waren slechts 900 deelnemers waardoor social distancing in het ganse race-proces kon worden gegarandeerd. Alles was erop georganiseerd om ervoor te zorgen dat er geen grote massa’s mensen op dezelfde plek konden zijn en daar is men zeer goed in geslaagd.”

“Mondmaskers zijn sowieso de norm in Mexico dus uiteraard ook op alles rond de wedstrijd. Te allen tijde wordt ook je temperatuur gescreend, word je ontsmet en voorzien van alcoholgel. Er was een minimum aan vrijwilligers maar het aantal was perfect want alles werd in goede banen geleid. Los daarvan voelde dit als een race zoals een andere. Het ontbreken van pasta-parties, massabriefings en ceremonieën vinden wij eerder een plusunt. Bij niet-covid races blijven we daar ook weg.”

“Mexicanen opgewekt en vriendelijk, ze zagen niet”

Dan toch in 2020 een Ironman in Mexico kunnen finishen, dat moet toch een speciaal gevoel zijn? Maar Cai en Sam onthouden vooral de positieve houding van de Mexicanen. “Wat voor ons heel speciaal was, is de attitude van de Mexicanen. Die zijn steeds opgewekt en vriendelijk en ze zagen niet. En dat is frappant, want hier is er zeer veel perspectief weggevallen. Alles heeft hier maanden stilgelegen en start nu met mondjesmaat weer op. Als extraatje is alles hier ook een paar keer weggewaaid en overstroomd. Elke dag wordt hier opnieuw geplukt, met veel vallen en opstaan maar met een glimlach, een positieve ingesteldheid en geloof dat alles beter wordt. Daar kunnen wij Belgen véél van leren. Wij keren dus terug met een vol glas en als de winter in België wat moeilijk wordt trekken we ons op aan het voorbeeld van onze amigos uit Cozumel.”

Normaal waren Cai en Sam al terug in België en wellicht wacht hen hier nog een quarantaine periode. “Maandag vliegen we terug. We hadden eerder al het geluk dat onze oorspronkelijke terugvlucht vorige week was geannuleerd. Fingers crossed voor nog een annulatie,” lacht Sam. “En een quarantaine in België? We zien wel, ik heb het een maand niet gevolgd…”

Als afsluiter wil Sam nog een paar mensen in de bloemetjes zetten. “Graag zou ik ook deze beperkte ‘pers-coverage’ willen gebruiken om publiekelijk mijn sponsors en coach te bedanken. Ook voor hen is dit een moeilijk jaar en steun genieten als ‘ancien amateur’ is zeker geen evidentie. Een dikke merci aan Bioracer, Overstim.s, Ceepo en Rudy Project voor de jarenlange steun en een dikke merci aan coach Jesse. 2021 wordt hopelijk weer een goed jaar! 2020 heb ik hier alvast meerdere malen doorgespoeld,” aldus een positieve Sam Gyde.