Als er ooit een vrachtwagenchauffeur een Ironman zou winnen, dan was het wel dit jaar… 2 jaar zonder ‘De Phil’

Kasper, Phil, ik weet niet waar je nu bent. Ik ben niet zo’n believer in een afterlife. Ik vrees dat we het hiermee moeten stellen, in dit leven, hoe bizar het soms ook is. En zoals je weet probeer ik van elke dag op deze dwaze aardkloot de best mogelijke dag te maken en al zeker als het triatlon of duatlon is. Al lukt ook mij dat verre van altijd, laat staan dat daar iemand in slaagt. Want we hebben allemaal onze goeie en onze slechte dagen, dat weet jij, vrees ik, maar al te goed.

Maar goed, als er dus ergens effectief een plek is vanwaar jij op ons neerkijkt, dan had je wellicht in december 2021 een licht arrogant lachje om de hoeken van dat vrolijke gezicht van je toen je de faliekante pogingen aanschouwde van de achtervolgers op Seppe Odeyn in de Hel van Kasterlee. Misschien zag je hoe de negenvoudige winnaar van de Hel als een heel grote meneer op het podium zijn zege aan jou opdroeg. Hoe ik mijn interview vroegtijdig moest afbreken, wegkijkend van de camera’s. De tranen over mijn wangen heb je zo misschien niet gezien. En mijn brekende stem ging misschien op in het gejoel van alles wat er rond de zege van Seppe gebeurde.

Maar het was wel weer zo’n moment dat je heel dichtbij was. Ik kan emoties hebben bij een finish, op het podium, bij verhalen over prestaties voor een overleden familielid of vriend, bij het verleggen van persoonlijke grenzen, het overwinnen van elke mogelijke tegenslag. Wat had ik veel liever dikke tranen gelaten als je zelf in de Hel van Kasterlee tot het uiterste was gegaan. Of me even door jou laten troosten nadat ik een hele dag met de emoties van honderden atleten bezig te zijn, ongetwijfeld het slachtoffer zou worden van mijn eigen emoties, zowat vaste prik bij elke editie van de Hel.

Maar het bewijst dus dat je godverdomme nog heel vaak bij ons bent. Als ik de West-Vlaamse reacties op de stoten van de Kleine Kolonel zie, dan denk ik aan jou, en hoe jij zou reageren. Hoe jij in volle corona-periode de sociale media had platgebombardeerd met je onnavolgbare humor. Hoe je in de lockdowns waarschijnlijk de zotste trainingen op Strava zou gepost hebben. Hoe je ook vol bewondering zou gekeken hebben naar de topprestaties van jouw kameraden, zoals Sven Vandenbroucke en Jasper Sabbe, die overwinningen aan jou hebben opgedragen. Als jij nog had geleefd, dan ‘had het geen waar’ geweest. Dan zou jij zelf ze wel even les gegeven hebben in het fietsen. Gazze Oep De Krukas, Oortje!

Kasper jongen, als ik jouw luitenanten Sven en Jasper bezig zie, dan is het een meer dan eerbiedwaardige poging, maar niemand die zoals jij die haarband kan dragen, die op jouw manier die show aan de finish kan verkopen, de grote woorden roepen voor, tijdens en na de wedstrijd. Pas op he, ze doen hun best, maar het zijn grote schoenen om in te stappen, zevenmijlslaarzen als het ware. En hopla, dan mis ik je weer. En trust me, ik ben niet de enige. We hebben een triatlon gehad in Willebroek, met zowel de vaste waarden van EFC-ITC Izegem als een hoop jonge gastjes van de club, met een indrukwekkende minuut stilte om jou te herdenken. En op al die kopjes, achter mondmaskers die jij allicht veel te onnozel had gevonden, zag ik het respect en de liefde voor De Phil.

En daarom… heel soms Phil, is er bij mij de boosheid… Dat je ons zo plotsklaps verliet, ons weer met verstomming deed staan, maar nu om de verkeerde reden. Ik kan me er kwaad in maken als ik jouw familie zie, jouw kameraden, jouw lief, als ik foto’s van je petekindje zie op de sociale media. Als ik aan een halve blik van hen voldoende heb om te zien dat ook bij hun dat gemis er is en nooit zal weg gaan. En dan denk ik, allez man, zoveel volk dat u ‘geire’ zag… Dan kan ik me wel efkes boos maken op jou, maar meestal duurt dat niet lang. Daarvoor heb ik te veel mooie herinneringen aan jou.

Maar om 1 ding zal ik voor eeuwig slechtgezind op je blijven. Want als er ooit een vrachtwagenchauffeur een Ironman zou winnen, dan was het wel dit jaar. De Ironman Maastricht, dat zou echt iets voor jou geweest zijn. Met massa’s West-Vlaamse supporters langs de kant. Frank Bruyneel, die zelfs met een hollands surrogaatbiertje in de hand waarschijnlijk een traan zou wegpinken, tenzij hij zelf ook zou meedoen. Dan zou hij vooral heel veel zweet wegpinken. Maar soit, ik stel me dan voor hoe ik als speaker in de Ironman Maastricht jouw zege in deze volledige triatlon zonder profs op zondag 7 augustus zou beleefd hebben…. Jawel, je leest het goed, ik sta als speaker bij de Ironman Maastricht, maar ik zal jou niet kunnen binnenroepen. Ik zal mijn uiterste best doen om al die andere Belgische triatleten met heel veel sfeer binnen te halen. Maar er zullen ongetwijfeld momenten zijn dat ik aan jou denk, dat ik misschien weeral eens een traan moet wegpinken… Of dat ik ze gewoon laat rollen, zoals nu, terwijl ik dit schrijf.

Want hoezeer ik de triatlonprestaties, de zotte stoten, de foute uitspraken en de onvoorstelbare humor van De Phil mis, wel het is vooral die warme mens Kasper Lagae die ik voor eeuwig zal missen. Het doet enerzijds deugd dat we eindelijk afscheid kunnen nemen zoals het hoort Kasper, maar echt wennen zal het nooit. En waar jij ook bent en in elke gedachte die ik aan je heb, voel ik een lach en een traan… En hoor ik in de verte vooral massa’s applaus, zoals in je beste triatlons.