Caroline Devos en haar “Longest Day”

Op de bucket list van Caroline Devos staat dan toch een dikke vette streep door het WK Ironman Hawaii. Vorig jaar liet ze het ticket voor Kona nog aan zich voorbijgaan, maar ze was er op gebrand om er dit jaar haar race van te maken. Drie weken trok ze naar het mytische Big Island voor de wedstrijd van haar leven. Ze doopte het zelf “The Longest Day” en maakte er een mooi verslag van. Geniet mee:

THE LONGEST DAY – IRONMAN WORLD CHAMPIONSHIP HAWAII – Zaterdag 10/10/15

03:30.
Nog voor de Jurassic-sounds het ochtendgloren inleiden loopt m’n wekker af… het is 3h30 en ik heb zowat ieder uur van de korte nacht zijn passeren. Vandaag is ‘de’ grote dag die al 13 maanden in m’n agenda vastgeprikt staat: IRONMAN WORLD CHAMPIONSHIP in Kalua-Kona Hawai’i.
De voorbije dagen is de Ironman-stress beginnen toenemen en ik ben blij dat het eindelijk zover is.
Ik eet eerst mijn havermoutpannenkoeken op en trakteer mezelf nog op een dosis ORS – een zoutoplossing die m’n lichaam moet voorbereiden op het enorme vochtverlies straks.
Ik werk verder m’n voorgeprogrammeerd lijstje af; drank en voeding voor tijdens de race inpakken, racekledij aantrekken, mijn timing-chip die straks m’n tijden zal registreren rond m’n enkel, zwemkledij niet vergeten. Over fiets, bike & run bags hoef ik mij geen zorgen meer te maken want deze zijn gisteren al ingecheckt.

04:30.
We rijden vanuit onze comfortabele condo richting Kona en zoeken ons een parkeerplaatsje…niet zo evident want Kona is niet meteen voorzien op de massa volk die een Ironman op de been brengt.
Ons idee om ons aan een shoppingmall te parkeren gaat niet door, security biedt geen enkele atleet toegang tot de ‘private property’. Gelukkig vinden we snel een laatste beschikbaar plaatsje aan een bank die vandaag gesloten is waardoor de parkeerruimte mag gebruikt worden.

04:45.
Atleten stromen toe, eerst passeren we de ‘body-marking’ waar iedere atleet z’n racenummer ‘tijdelijk’ op de bovenarmen getatoeëerd krijgt. Daarna kunnen we de transition area binnen waar we onze fiets race-klaar kunnen maken. Ik bekijk alles zeer goed vanuit ieder standpunt zodat ik straks tijdens de wissels m’n weg snel vind.
Ik zoek mij een plaatsje op het grasveld vanwaar ik de drukte kan over schouwen. Er zijn hier 2367 atleten uit meer dan 60 verschillende landen! Wij Belgen staan op de 10de plaats met 54 deelnemers, 5 PRO’s en 49 agegroupers.

06:25
Een paar helikopters cirkelen boven onze hoofden. Om 06:25 gaat het eerste kanonschot af voor de start van de heren PRO’s. 10 minuten later nog een schot voor de dames PRO’s.
De agegroup-heren starten om 06:55 en de agegroup-dames mogen als laatste starten om 07:10.

Ik kies mij een plaatsje links van de denkbeeldige startlijn, we liggen al ruim 5 minuten op voorhand met 662 dames te watertrappelen in de warme oceaan…het water is 29°, zo’n 3° warmer dan normaal. En dan het kanonschot…m’n race kan beginnen! Op één vuistslag na heb ik vrijwel geen last van de massa. Ik kom snel in een goed zwemritme, maar na het keerpunt halfweg het zwemparcours vlot het minder goed. De golven komen opzetten en ik krijg moeite om mij te oriënteren, het wordt ook zigzaggen tussen de tragere mannen.
Tijdens de laatste honderden meters krijg ik voet en kuitkrampen waardoor m’n tempo nog wat afzwakt. Ik klok af in 01:19; dat is 2 minuten langer dan de Ironman trainingswim die ik de week ervoor deed. Ik had gehoopt op een betere tijd rond de 01:15.

08:30
De eerste wissel verloopt vlotjes, ik kan beginnen aan m’n favoriete onderdeel en ben vastberaden om zoveel mogelijk verloren tijd goed te maken.
Het gevoel is goed. We rijden eerst een plaatselijke 15-tal kilometer vooraleer we via de highway de eenzame tocht richting Hawi verder zetten. De wind valt best mee en is maar niets in vergelijking met de felle rukwinden die ik tijdens training moest trotseren en die mij bijna van m’n fiets bliezen.
Ik blijf een goed tempo rijden en kan voortdurend inhalen. Ik volg nauwgezet m’n voedingschema en koel me bij iedere bevoorrading af met water.
Na een goeie 70km krijgen we motregen, extra afkoeling van moeder natuur. De wind komt steeds meer opzetten en het wordt ook steeds zwaarder bergop richting het keerpunt op 95km in Hawi.
Daarna volgt een snelle afdaling vooraleer het tempo helemaal afzwakt want de laatste 50km is het beuken tegen de wind in richting Kona. Het feit dat ik nog steeds zowel mannen als vrouwen inhaal geeft mij wel een boost.

14:06

Na 05:37 rijd ik de transition binnen…nu volgt ongetwijfeld het zwaarste onderdeel; de afsluitende marathon in de verschroeiende hitte.
Ik heb een paar kilometer nodig vooraleer ik m’n ritme vind en de ‘rolling hills’ maken het er niet gemakkelijker op. M’n strategie om mij op iedere bevoorrading af te koelen met ijs en telkens een beker water en/of cola te drinken werkt goed. En zo loop ik van bevoorrading naar bevoorrading…de eerste 16km aangemoedigd door honderden enthousiaste toeschouwers die iedereen toeschreeuwen…’Good job’, ‘Well done’, ‘Keep on goiing’, ‘Looking strong’…ongelofelijk motiverend!
Maar dan volgen 26 lange en eenzame kilometers op de highway heen en terug naar Energy lab. Daar lijkt maar geen eind aan te komen. Ik krijg last van inspanningsastma bij iedere beklimming en sterkere dames lopen mij voorbij alsof het niets is.
Het comfortabele is er helemaal af als ik het gevoel krijg dat ik geen vel aan m’n doorweekte voetzolen meer heb…bovendien dringt een sanitaire stop zich op en geraak ik volledig uit m’n loopritme.
Toch blijf ik lopen terwijl er steeds meer wandelaars zijn. Ik word er mij van bewust dat ik m’n doelstelling om vóór zonsondergang te finishen niet zal halen…maar was m’n eerste doel niet met een big smile over de finish lopen?

18:25

Na 11:15:38 haal ik met een smile de finish.
Ongetwijfeld waren mijn verwachtingen te hoog en m’n overtuiging dat ik m’n doel zou halen te groot (ik had mezelf maximum 10:55 gegeven), de euforie die je aan de finish van een Ironman moet voelen was er deze keer niet.
Na de finish wordt je meteen naar het atletendorp begeleid waar je je medaille en finisher T-shirt krijgt, je kan er wat bijkomen en iets eten en drinken. Er staat ook een heel team kinesisten klaar om je een deugddoende massage te geven, de wachttijd liep wel al op tot 45’ maar dat was het meer dan waard!

Dit is ‘de’ legendarische IRONMAN HAWAII op een zwaar parcours onder onmenselijke klimatologische omstandigheden.
Achteraf beschouwd moet ik tevreden zijn met het behaalde resultaat. Ik finishte 22^ste op 92 in m’n agegroup. Ik vernam achteraf dat dit de zwaarste agegroup is omdat daar veel sterke atletes bijzitten die PRO waren op jongere leeftijd.
Bovendien gaat deze editie de geschiedenisboeken in als een slopende en bijzonder hete editie…wat ongetwijfeld ook een grote rol speelt op het eindresultaat.
De ontgoocheling is stilletjesaan aan het wegebben en maakt plaats voor een trots gevoel – ik heb dit kunnen beleven terwijl het voor veel triatleten altijd een droom zal blijven.