Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
“Het voordeel wil dat ik in niets slecht ben” – De Rit van Frederik Van Lierde
De Rit

“Het voordeel wil dat ik in niets slecht ben” – De Rit van Frederik Van Lierde

frederik-van-lierde-2_orig

Trouw blijven is een must, want niets is mooier dan die rode draad in een verhaal…” 14 Oktober, Kailua-Kona Hawaii… In het jaar 2012 komt een Belg als derde over de meet en z’n naam is daarbij meteen in mijn geheugen gegrift. Een geheugen dat bol staat van jaartallen, mythishe momenten en grootse overwinningen. Een jaar later zijn we wanneer op datzelfde eiland door diezelfde persoon de statistieken in dat geheugen worden aanpast: +1 voor overwinningen en een vink bij het lijstje grootse momenten die ik met m’n eigen ogen heb mogen aanschouwen. Vier jaar later mag ik deze man ontmoeten en meer… Ik laat mij op sleeptouw nemen om een volgende rit te verkennen met een woordenwisseling van enkele uren er bovenop. Samen trekken we door het Heuvelland en doorheen deze Vlaamse velden vertolkt er zich een gezonde West-Vlaamse babbel. Een babbel die mezelf een diepere inkijk geeft over het leven van niemand minder dan Frederik Van Lierde.

Ik rij de volgende woonwijk binnen in het West-Vlaamse Menen. In deze woonwijk moet ik enkel nog het juist huisnummer vinden maar lang duurt de zoektocht niet want het zwarte busje afgewerkt met een zee van sponsorlogo’s springt bij mij meteen in het oog. Ietwat merk ik een gezond gevoel van nervositeit bij mezelf en dat komt niet omdat ik die dag met een nieuwe bolide de wegen mag trotseren. Die nervositeit wordt al snel uit de weg geruimd wanneer een man uit de voordeur verschijnt en me duidelijk maakt dat de ruimte achter het busje mijn hoogsteigen gereserveerde plaats is. Uitstappen, hand schudden, een vlotte begroeting en naar binnen maar, alsof ik hier iedere dag op bezoek ben: I love it!

frederik-van-lierde-1_orig

Frederik Van Lierde: Je bent al in vol ornaat, jij?

3athlon.be: Het is toch voor een fietsrit dat ik kom, niet waar?

Dat is helemaal correct, maar een koffie kan er nog wel in veronderstel ik?

Een snelle koffie terwijl ook Frederik zich helemaal klaarmaakt om zo meteen met mij de Vlaamse wegen op te zoeken. We komen beiden uit dezelfde hoek van België dus kunnen we ons volledig laten gaan in het prachtige accent met de gladde tongval. Terwijl de prachtige vervoegingen van ja en nee in de lucht circuleren merk ik op dat Frederik me toch eens goed bekijkt en beslist daarop een extra shirt aan te trekken. Ik, een rolmodel voor een wereldkampioen, het kan verkeren… De helmen worden toegesnoerd, schoensluitingen aangespannen en de Cervelo van Frederik en mijn Ridley staan klaar: tijd om onze rit te beginnen!

De tol van het topsportleven​

Je bent nu voor even in het binnenland, Frederik?

Eigenlijk niet nee, morgen vertrek ik terug. Maar ik ben wel voor even samen met het gezin. We trekken richting de Franse Alpen voor onze traditionele winterreis. M’n vrouw en kids op de latten en ikzelf op de rollen. Het is eens wat anders, he?

De tol van het topsportleven zeker?

Dat kan je zo stellen. Maar het is niet dat ik er tegenop zie hoor. Ik heb er alles wat ik nodig heb. Als de zon schijnt mijn uurtjes afmalen op het balkon, een verwarmd buitenzwembad waar ik mijn baantjes trek en bovendien mijn eigen gezin dicht bij mij, iets wat essentieel is voor mij in het tussenseizoen.

frederik-van-lierde-4_orig

Met het gezin op stage

Het is de periode dat je er moet van profiteren want je bent toch heel wat weken weg op het jaar. Is het niet voor wedstrijden, dan zien we vaak foto’s van jou terug wanneer je jezelf bent aan het afbeulen op trainingsstages.

Dat is ook datgene wat nodig is als je wil blijven meetrainen aan de top natuurlijk. Sinds een paar jaar heb ik een eigen verblijf in Calonge, dicht bij Girona waar ik toch wel een stage of 4 à 5 op een jaar naar toetrek. In de zomervakantie komt mijn gezin daar ook naartoe want dan verblijf ik er steevast een zes weken aan een stuk. Je hebt er de garantie al je trainingen optimaal te kunnen afwerken: goed weer en in volle rust. 

Een eigen verblijf, is dat dan de enige locatie waar je nu nog naartoe trekt om die accenten te leggen? Want als ik zo alles optel ben je toch een 16-tal weken op een jaar in Spanje te bespeuren.

Het is zeker de plaats waar ik nu het vaakst naartoe trek. Ik heb erin geïnvesteerd omdat het een plaats is waar ik mij helemaal goed voel. Toch zorg ik dat er de nodige afwisseling nog steeds inzit. Zo trek ik af en toe nog eens naar Font-Romeu voor een doorgedreven hoogtestage, een plaats die ik leerde kennen via Rutger Beke. Heel wat atleten trekken er naartoe omdat je er geen afleiding hebt, het leven als een monnik in de Franse Alpen. Ook maak ik nog altijd mijn tussenstop in Arizona voordat ik in Hawaii arriveer.

frederik-van-lierde-5_orig

Arizona komt mij inderdaad bekend voor. Mijn eigen trainer (Stijn Demeulemeester) bracht daar ook wel enige tijd door.

Inderdaad! Cipo (bijnaam Stijn binnen het milieu) logeerde er altijd bij hetzelfde gastgezin. Toen hij wist dat ik naar daar trok gaf hij mij eens een geschenk mee om aan die mensen te overhandigen. 

Aaron en Simon hebben hun vader altijd als profatleet gekend​

Toch merk ik, ondanks de vele weken, zeg maar maanden, weg van huis dat je toch wel de vaste momenten bewaart voor je familie. Hoe beleven je kinderen dit hele verhaal: een vader die Ironmanheld is en daarboven nog eens een sportman van het jaar?

Aaron en Simon gaan hier heel nuchter mee om. Ze beseffen allemaal wel wat er gebeurt en weten ook welke prestaties ik geleverd heb maar de impact bij hen is heel anders. Ze hebben hun vader eenmaal nooit op een andere manier gekend, vanaf hun geboorte was ik profatleet wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds ben. In de eerste plaats blijf ik hun vader, de belangrijkste taak die ik op deze wereld mag vervullen en daar kan geen Hawaii beleving tegenop. Zelf hebben ze sommige grote zeges vanop de eerste rij kunnen meevolgen en natuurlijk kijken ze naar mij op maar het is niet dat zij momenteel de ambitie hebben om ook zo iemand te worden en dat hoeft ook niet. Die gasten moeten nu vooral hun ding doen, zich amuseren.

Iets wat jij als kind ook moest doen?

Ik heb een toffe jeugd gehad. Geboren en getogen in Menen zoals ze zeggen.

frederik-van-lierde-6_orig

Je bent er inderdaad blijven plakken. Je pa is iemand die je vaak volgt tijdens de wedstrijden. Net zoals je broer Vincent ook in je omkadering zit. Wie is het gezin van Lierde?

En dan vergeet je nog mijn jongste broer. Olivier is de laatste van drie zonen maar is wel negen jaar jonger dan mij: het ‘kakkernest’ zoals we zeggen. We komen uit een gezin die een zelfstandig bedrijf runnen: BVBA Van Lierde, gespecialiseerd in natuursteen. Mijn vader runt het bedrijf en mijn moeder doet er de boekhouding. Zo zijn wij tussen de stenen als het ware opgegroeid hier niet ver vandaan in hartje Menen.

Dat hartje hebben we ondertussen al een stuk achter ons gelaten. Via Wervik en Komen flirten we even met de Franse grens maar vandaag blijven we trouw aan het Belgenland, zoals het echte militairen beaamt niet waar? Na een passage door het dorpscentrum van Mesen duiken we het Heuvelland binnen. Het parcours van Gent-Wevelgem zal Frederik mij die dag besparen maar de weg dat we opgaan richting Dranouter zorgt ervoor dat die Kemmelberg toch gevaarlijk groter en groter wordt op het netvlies…

Perfect team met mijn broer

frederik-van-lierde-8_orig

Hoe zat het met de sportmicrobe in de jeugdjaren? Is het een erfenis of iets wat je zelf binnen het gezin hebt geïntroduceerd?

Ikzelf lag van jongs af in het water. Zwemmen, dat was de keuze die ik gemaakt had. Af en toe liep ik wel eens, dankzij de invloed van mijn vader. Mijn pa was een gepassioneerd loper met enig talent voor de marathon. Mijn broer Vincent overigens ook. Hij is een keikop die zich voor een doel kan focussen en daar ook wel mooie prestaties aan koppelt. Zo heeft hij ook de Ironman van Nice op z’n conto staan en dat dik onder de 10 uur, een vette prestatie.

We hadden het er daarnet al over maar nu je het zelf over Vincent hebt: het is toch wel een unieke band tussen twee broers niet?

De rol die Vincent vervult binnen mijn carrière en zijn aandeel in mijn omkadering kan of wil ik niet onder stoelen of banken steken. We zijn altijd een hecht gezin geweest en ik zou het ook nooit anders gewild hebben. Vincent weet beter dan wie dan ook wat hij moet zeggen tegen mij en hoe ik zaken het liefst heb, een perfect team. Ik ben dan ook iemand die me het liefst laat omringen door personen waarmee ik een nauw contact bij heb en een goed gevoel bij heb.

frederik-van-lierde-11_orig

Zoals je vader ook een belangrijke rol speelt. De beelden van je pa die z’n tranen de vrije loop laat na je zege in Hawaii is een beeld dat me altijd zal bijblijven. Daar zie je dat zo een zege meer dan het momentum is, dat zijn emoties van vele jaren die losbarsten.

Daar sla je de nagel op de kop. Mijn pa heeft alles zien gebeuren. Van mijn eerste duik in het water tot mijn eerste trappen op de fiets. Al kwamen die (op de koersfiets dan) pas later. Ik had gekozen voor de zwemsport en moest niet meteen denken om er zomaar de brui aan te geven. Zwerven van de ene sport naar de andere was geen optie, iets wat me heel wat discipline heeft bijgebracht. Uiteindelijk kreeg ik op mijn 17de een koersfiets omdat ik wel eens van die triatlonsport wou proeven met m’n pa als trouwe supporter. Dat hij dus aanwezig was in Hawaii was het resultaat van een proces van op dat moment een twintig jaar waar hij steeds nauw bij betrokken was. Ikzelf was op dat moment met van alles en nog wat bezig, die laatste meters flitste van alles in mijn hoofd en na die aankomst werd ik overladen met reacties maar dat moment met mijn pa deed mij voor even terugkeren naar het ‘normale’ leven. Een intens moment dat voor een vader iets enorm moet zijn wanneer je beseft dat je zoon die dag als eerste onder die wereldberoemde aankomstboog zal verschijnen.

frederik-van-lierde-30_orig

Stoppen in 2020 is een uitgemaakte zaak

Moet een moment van innige trots zijn, een moment om te koesteren en vergeet niet: wereldkampioen ben je voor altijd.

Die zege nemen ze mij zeker nooit meer af.

Streef je ernaar om dit nog eens te ervaren. Of beter, denk je dit huzarenstukje nog eens te kunnen volbrengen?

Het blijft natuurlijk een drijfveer voor mijn verdere carrière maar ik besef dat ieder jaar dat voorbij gaat het er niet makkelijker op wordt. Er komen steeds nieuwe namen en ik word er niet jonger op. Het voordeel wil dat ik in niets slecht ben. Ik heb geen uitschieters ook anderzijds maar er is geen enkel discipline waarvan ze mij zomaar zullen wegblazen. De laatste jaren zat het mij ook niet mee op ‘The Big Isle’ (dit jaar lag Fré zijn bevoorrading niet klaar bij het keerpunt en vorig jaar kreeg hij onterecht 5’ penalty). Toch onthoud ik dat ik op die momenten zat waar ik moest zitten. Ik zat tussen ‘de mannen’ laat ons zeggen en daar put ik vertrouwen uit voor de komende jaren.

frederik-van-lierde-10_orig

Inderdaad, nog drie te gaan want in 2020 eindigt je verhaal als topatleet. Of kan je nog veranderen van gedachten?

Dat is een uitgemaakte zaak. Die richtdatum had ik nodig om voor mezelf en m’n naasten duidelijkheid te stellen over de rest van m’n carrière. Ik ben trots met wat ik bereikt heb maar ben ook niet van plan om die laatste jaren te berusten. Ik zal nog alles geven, dat ze nog maar rekening houden met de Fré. (Glimlacht)

Het volkse Dranouter dorp hebben we achter ons gelaten. Het eerste weekend van augustus is muziek, bier en vertier alles wat hier de klok slaat maar de festivalgangers houden hun winterslaap om er deze zomer terug in te vliegen. Erin vliegen is iets wat Frederik en ik wel doen want de Monteberg is het eerste obstakel dat ons pad kruist net wanneer we de dorpskern buitenrijden. De bult brengt ons naar de voet van de schrik van het Heuvelland: De Kemmelberg. Maar vandaag laten we de kasseistrook die de 20% overstijgt letterlijk links liggen. Een snelle blik, een vriendelijke groet en we nemen de duik richting het pittoreske dorpsplein van Kemmel.

Van Lierde en Van Lierde

Fré (na enige tijd voel ik me al wat vertrouwd bij deze kampioen en sta mezelf toe hem vanaf nu zo te noemen), we hadden het al over het einde van je carrière zonder dat die ook nog maar in de buurt is. Laat ons even de andere weg opgaan en die klok terugdraaien: je zwom vele jaren, liep af en toe mee met je vader en plots kwam daar de fiets bij. Hoe verliepen die eerste jaren in het triatloncircuit?

De resultaten waren er eigenlijk meteen. Dankzij mijn voorgeschiedenis in het zwemmen kwam ik steevast met de eersten uit het water en zat dan ook bij mijn debuut in de kop van de wedstrijd. Een patroon dat zich vaak herhaalde maar ik kwam toch nog te kort om mee te doen voor de grote prijzen.

frederik-van-lierde-12_orig

Natuurlijk was je ook nog maar 17. Wie nam je toen onder je hoede?

Didier Volckaert fungeerde als mijn eerste trainer. Daarnaast sloot ik mij aan bij de triatlonclub van Ieper maar dankzij Didier was ik wel te zien met eigen sponsors. Hij bekommerde zich dus niet alleen over mijn trainingen maar was ook zowat mijn eerste manager. Later nam Philiep Steelant de taak als trainer over en daarna was het Pieter Timmermans die de dans leidde. Ik vond het gezond om na een aantal jaar met iemand anders samen te werken en kan zeggen dat ik met al deze mannen nog perfect door één deur kan. Maar soms heb je gewoon nood aan iets nieuws, een nieuwe visie. Tenslotte volgde er dan de samenwerking met Luc Van Lierde. Ik kende Luc natuurlijk al veel langer maar dan eerder als ‘collega’ atleet. Toe Luc zijn mooie carrière beëindigde, kwam het gesprek tot stand en sindsdien is hij mijn vaste trainer.

Zal ik je de vraag besparen?

(Lacht) Ik weet waar je naartoe wil, maar neen dus, wij zijn geen familie. Het toeval speelt hier de hoofdrol.

Wanneer kwam dan die grote doorbraak in jouw carrière?

Leuven 2002. Een eerste nationale titel is iets wat altijd bijblijft (geniet duidelijk nog na). Op het BK kwart in Leuven vocht ik een verbeten strijd uit met Beke en Zeebroek. Eindelijk slaagde ik erin om het laken naar mij toe te trekken en de grote namen te kloppen, op het BK dan nog! Dat was voor mij de doorbraak door de grote poort.

frederik-van-lierde-13_orig

Loyaal ondanks stijgende marktwaarde na Hawaii

En meteen de doorbraak bij het grote publiek… Kwamen vanaf toen de aanbiedingen?

Na dat BK nam Christiaan Roels (van het Oil Service Team, nu LTTD) meteen contact met mij op. De klik was er meteen en een jaar later zou ik ook in de teamkleuren te zien zijn. Vele jaren vol mooie momenten. Dat ik het team dan ook in hun kleuren de grootste zege kon schenken die mogelijk is in deze sport was het absolute hoogtepunt van onze samenwerking. Ik kan dan ook niet meer zeggen dan een dikke merci. Het was mooi!

Maar dertien jaar later besloot je dat het tijd was voor iets nieuws?

Ik moet niet onder stoelen of banken steken dat mijn marktwaarde na die zege op Hawaii enorm de hoogte in ging. Toch merk ik dat ik sindsdien nog met heel wat dezelfde privésponsors in zee ben blijven gaan. Loyaliteit draag ik hoog in het vaandel en net zoals mijn familie rond mij, hou ik ervan om me te laten omringen door de mensen waar ik me goed bij voel, die rode draad in een verhaal is iets wat het afmaakt. Maar dat ik twee jaar terug besliste om mijn eigen weg in te slaan en zo de breuk tot stand kwam tussen Christiaan en mij, was de beste optie voor beide partijen. Mijn budget woog gewoon te zwaar door voor het teambelang en ik beschikte over de mogelijkheden om op mijn eigen houtje verder te gaan… Dan is de puzzel snel gemaakt.

frederik-van-lierde-20_orig

Je kende heel wat hoogtepunten maar toch was je weg naar de top en ook erna toch niet zonder slag of stoot. We kennen ondertussen de tegenslagen in Kona. Maar ook een aanslag in Zuid-Afrika, een te lage douchekop in Nice en zelfs een zware valpartij vele jaren terug in datzelfde Nice zorgde ervoor dat er bijna vroegtijdig een einde kwam aan dit hele verhaal.

Toen werd er inderdaad even gevreesd voor mijn carrière. Het was enkele maanden na mijn grootste zege dat meteen de grote tegenslag volgde. Enkele dagen coma en een leven lang niet meer kunnen ruiken waren het verdict. Maar ik kon mijn carrière gelukkig verder zetten. Ik zat na die zege in Leuven met de Olympische Spelen van Athene twee jaar later in het hoofd. Ook Bloso ging mee in dit verhaal en toonde zijn geloof in mij door de twee volgende jaren in mijn jacht op een olympische selectie te ondersteunen. Maar die val heeft heel wat roet in het eten gestrooid want een deelname is er nooit van gekomen. Ik probeerde het wel nog enkele jaren op de korte afstand en vanaf 2004 zou dat ook onder de vlag van Defensie zijn.

Europese titel in Brasschaat bevestigde dat de lange afstand iets voor mij was

Een carrière vol obstakels. Alsof onze rit het levensverhaal van Frederik wat weerspiegelt, draaien we na de hindernissen van het West-Vlaamse Heuvelland de kazerne van Ieper binnen. De plaats waar de militair Van Lierde gestationeerd is. Na een gemoedelijke aanmelding bij de wacht van de kazerne worden de twee militairen met toestemming binnengelaten. En ja, Fré en ik zijn dus collega’s, ook op dit gebied. Beiden de eed gezworen aan de koning, de grondwet en aan de wetten van het Belgische volk, beiden beheersen we de taal waar menig Vlaming jaloers op is en beiden delen we dezelfde passie die ons uren van ons leven eist, zij het hierin elk op z’n eigen trede want een publiek uitzwaaien op the Big Isle zie ik bij mezelf enkel gebeuren nadat ik mij opnieuw een grote rockster gewaand heb na een nachtelijk uitje dat eindigt op een Amerikaanse toog. Maar ik dwaal af… Na een bezoek aan de Ieperse kazerne en een passage nabij het centrum onder de Rijselpoort beginnen we aan onze terugweg richting Menen.

frederik-van-lierde-27_orig

Je overstap naar Defensie betekende dus niet dat je meteen een kruis maakte over de olympische droom?

Dat is een droom die je niet zomaar laat voor wat het is. Maar naarmate de tijd vorderde, groeide toch het besef dat ik toch eens moest proberen op het langere werk. In 2007 kwam met de winst op het EK in Brasschaat meteen de bevestiging en een jaar later werd ik in mijn eerste Ironman meteen tweede in Nieuw-Zeeland. Enkel de grote Cameron Brown was die dag sterker dan mij.

En de rest van het LD verhaal is een enorme carrière. Een carrière waar je toch vaak je dank liet blijken aan Defensie?

Meer dan terecht, vind ik. Via Defensie heb ik deze kans gekregen en tot de dag van vandaag is mijn samenwerking met de eenheid waarin ik zit altijd top verlopen. Als ik in België ben, maak ik er dan ook een erezaak van om zoveel mogelijk mijn collega’s op te zoeken. Carl, de man van de sportdienst, ontvangt me dan ook steeds met open armen en toont begrip voor iedere situatie. Iets wat zeer belangrijk is in een leven als profatleet.

frederik-van-lierde-25_orig

Je kende ook mooie successen met de militaire ploeg, menig verhalen heb ik inmiddels mogen aanhoren.

Ook voor mij zijn dit jaren vol mooie herinneringen. Met trots heb ik twee maal de eer van mijn land mogen verdedigen op de militaire wereldspelen in Rio en Mombai. Vooral Mombai is iets wat een diepe indruk op mij naliet. Niet zozeer de prestatie (Frederik werd er knap 5de) maar het grote contrast waarmee we werden geconfronteerd. Op de weg van de luchthaven zagen we de massale armoede die aanwezig was in het land om dan even later aan te komen in werkelijk een ‘poepchique’ kazerne, dat was toch even schrikken. Ook mocht ik proeven van het WK in Zweden waar ik mij herinner dat voor Amerika toen Timothy O’Donnell in de achtervolgende groep zat, een atleet die ik later nog vaker zou terugzien.

Geen onderscheid tijdens je militaire opleiding

frederik-van-lierde-28_orig

En de militair Frederik Van Lierde… Hoe heb je je opleiding beleefd want voor het leven als topsporter bij defensie moet je ook wel je basisopleiding (MIF – Militaire Initiatie Fase) doorlopen natuurlijk?

Ik zat in een peloton met allemaal verse mannen die zich klaarstoomde voor het leven als militair. Ook al ben je topsporter in wording, hierin wordt geen onderscheid gemaakt en dat is goed. Je volgt dezelfde lessen, gaat mee naar de schietstand en volbrengt dezelfde taken. Natuurlijk schitterde ik in de fysiek beladen proeven. Ik herinner me nog dat we een mars hadden van 14 kilometer. Marcheren is niets voor mij en ik zette het maar op een lopen (letterlijk dan). Na minder dan een uur stond ik er terug, ze verstonden er gewoonweg niets van.

We duiken de laatste rechte lijn in van deze rit. Doorheen de boerenvelden van groot Menen banen we ons de weg richting centrum, richting huize Van Lierde. De plaats waar Frederik steevast iedere keer tot rust komt nadat hij menig land doorkruist heeft. Een wereldburger die trouw gebleven is aan zijn roots en in zijn geboortestad zijn eigen stek heeft opgebouwd. Een beroemd en gerespecteerd topatleet die na iedere triomf terug met de voetjes op de grond belandt wanneer hij thuiskomt bij zijn grote liefde die hij al in zijn studentenjaren als regentaat LO leerde kennen. Een ambassadeur voor ons land en z’n strijdmacht die na ieder succesverhaal het niet weerhoudt om zijn trots en dank te uiten voor al degene die ook een belangrijke rol gespeeld hebben in zijn weg naar de absolute top. Maar vanaf nu is die man waar ik enorm naar opkeek en kijk, ook die doodgewone kerel waar ik een enorme fijne babbel mee gehad heb. Bij deze: Merci Fré!

frederik-van-lierde-33_orig

Foto’s: Mario Vanacker

RITGEGEVENS

DE RIT:

AFSTAND: 73,1 km

TIJD: 2:40:01

GEMIDDELDE: 27,4 km/u

FREDERIK:

FIETS: Cervelo S3D

KLEDIJ: Castelli

HELM: Met

VOEDING: Enervit

De Rit Fre GPX

Je vindt De Rit ook op de persoonlijke blog van Gert-Jan