“Van Bifiworsten en een Australische caravan tot Hawaii” – De Rit van Bart Aernouts

“Twee dingen tegelijk is moeilijk voor mij, maar wat ik doe moet gewoon goed zijn…” Een kilometer rest hem nog voor hij de arena mag binnenlopen. Ikzelf ben nog bezig aan de afsluitende marathon die deze dag meer weg heeft van een kruistocht in het Beierenland. Hij loopt het bruisende Roth binnen, ik verlaat voor even de mensenmassa en net op dat moment kruisen onze wegen. Ik mag toezien hoe deze heer op weg is om een heuse klassieker binnen te halen die levenslang op z’n palmares zal prijken, zeg maar blinken. Hoe diep ik ook zit, die bemoedigende glimlach kan ik niet bedwingen en hoezeer de euforie hem overstijgt, niets weerhoudt hem mij nog even de hand te reiken.

Ik was erbij en zag in die anders zo timide blik toch een innige vorm van enthousiasme die des te meer bewijst dat het niet ‘maar’ een sport is. Ondertussen zijn we drie maanden later en zoeken we elkaar opnieuw op. Bij mij is de ontgoocheling van die dag stillaan verteerd en bij hem die enorme prestatie, misschien al te snel, gerelativeerd. In Linden, het startpunt van onze rit, zoek ik hem op en deze keer zal ik van begin tot einde in z’n zog blijven. Ik luister, spreek en kijk op naar de man die meer en meer z’n stempel aan het drukken is in de galerij der groten van het Belgische triatlonimperium. Scène van het hele gebeuren is het Brabantse Hageland. De hoofdrol laat ik deze keer aan niemand minder dan Bart Aernouts.

Die morgen ben ik er nog niet helemaal bij. De BMW-teamwagen staat op de oprit en kan je niet missen, maar ik doe het toch. Na een rechtsomkeer gemaakt te hebben en twijfelend of ik wel degelijk in Linden ben, valt het opschrift ‘BMC-ETIXX’ mij meteen op aan het huis dat ik daarnet zonder verpinken voorbijreed. Mijn startpunt voor vandaag is bereikt. Bart verwelkomt mij op de manier hoe ik hem dit jaar heb leren kennen: een rustige kerel zonder al te veel franjes die je niet laat vermoeden dat er een wereldatleet voor je staat… Hoeft ook niet. We besluiten het lot niet te tarten en meteen te vertrekken. De zon is volop van de partij en met de nabije herfst in het verschiet, zijn dit de kansen die je dan ook volop moet verzilveren. Al scoor je met zilver natuurlijk niet de hoofdprijs in de sport.

Bart Aernouts: Ik heb de voorbije ritten die je aflegde toch wat kunnen volgen en wil je vandaag eens de andere kant van Leuven laten zien. Het is de streek waar je mij het meest zal terugvinden wanneer ik op Belgische bodem train in tegenstelling tot andere atleten die meestal de andere richting uitgaan.

3athlon.be: Dan ben ik des te benieuwd! Nu Bart… Het is vandaag wel jouw rit, maar toch verraadt jouw accent dat je roots niet op deze wegen liggen.

Dat heb je inderdaad goed opgemerkt. Ik ben geboren in Zoersel en opgegroeid in Schilde. Op mijn 12de kreeg ik mn eerste koersfiets en ging ik in het weekend op pad met ons vake (vader). Hij reed toen vaak naar Scherpenheuvel (zo’n 110 km heen en terug) en later vergezelde ik hem dikwijls. In Scherpenheuvel stopten we dan voor een stuk rijsttaart en reden we terug naar huis. De route van vandaag is dus ook een knipoog naar mijn beginjaren op de fiets.

Wielertoerist met Kris Boeckmans

Waren dat de eerste stappen in de sport: Bart op de fiets?

Niet helemaal. Als kind ging ik soms mee joggen met mijn vader en op m’n tiende begon ik met atletiek alvorens de fiets z’n intrede maakte. Via een collega van mijn vader belandde ik bij de atletiekclub ‘Olse Merksem’. In de jeugdreeksen proefde ik van alle disciplines maar het was al vrij snel duidelijk dat ik meer talent had voor de loopnummers. Maar atletiek was niet mijn grootste passie en na een paar jaar ging ik steeds minder naar de training. In die periode sloot ik me samen met mijn vader aan bij een lokale toeristenclub in Schilde, waarvan ook Kris Boeckmans (profrenner Lotto-Soudal) deel uitmaakte. Hij is enkele jaren jonger dan mij maar het was toen al duidelijk dat hij veel potentieel had. In die periode was amuseren hoe dan ook de grootste prioriteit.  Later, rond mijn 15de , begon ik opnieuw met atletiek maar hield het deze keer uitsluitend bij het lopen. Later verhuisden we naar Merksem en begon toen ook fanatieker te sporten. Met Yeray Luxem had ik in die periode een goeie partner waarmee ik diezelfde interesse kon delen.

Je liep en leerde kort daarna de fiets kennen. We moeten niet ver zoeken hoe je uiteindelijk bij duatlon terecht kwam.

Daar heb je een punt, maar ik begon met triatlon alvorens in de duatlonsport te belanden.

Onder de indruk van Brasschaat

Dat verrast me. Je eerste grote successen kende je binnen de duatlon waar jouw internationale doorbraak tot stand kwam. Vanwaar die eerste stappen in de triatlon?

Waarschijnlijk televisie. Ik was een frisse tiener toen het begrip ‘Ironman’ in vele Belgische huiskamers z’n intrede maakte dankzij de zeges van Luc Van Lierde in ’96 en ’99 op Hawaii. Ik herinner me ook dat ik als kind ooit ging kijken naar de Triatlon van Brasschaat. In die periode stonden alle toppers, Luc Van Lierde en Marc Herremans incluis, daar aan de start en ik was echt onder de indruk. Tot dan toe was de enige vorm van competitie in m’n leven het veldlopen, zonder spraakmakende uitslagen weliswaar. Ik leefde er gewoonweg niet genoeg voor… Het was dus nooit uitdagend genoeg.

Zorgden de beelden op tv dan voor die ommekeer? Werd het competitiebeest in jongeman Bart Aernouts volledig wakker gemaakt?

Competitiebeest zou ik het  niet durven noemen. De beelden van triatlon bleven wel op m’n netvlies gebrand en de goesting om deze sport te doen wou ik wel meteen omzetten naar realiteit. Met Yeray Luxem vond ik een ideale trainingspartner en samen doken we het water in om zo toe te werken naar onze eerste triatlonwedstrijden. De eerste jaren deden we dit met wat vrienden van de atletiekclub als variatie op onze loopwedstrijden. Onze looptrainer Danny Hannes (vader van Pieter-Jan) ging mee in het verhaal. Samen met onze eigen inspiratie hadden we geen ploeg nodig, gewoon doen, bijleren en mij vooral amuseren. Op mijn 18de in Oostmalle op de Lollepotters (waar hebben we deze naam nog horen vallen?) triatlon maakte ik dan ook mij grote debuut. Yeray haalde knap het podium en met een top 10 plaats had ik de smaak best wel te pakken.

Werden vanaf toen de plannen gesmeed om alles op de sport te zetten en zo door te stromen tot de atleet die je nu bent?

Dat was nog wat te vroeg. Yeray en ik spraken er wel eens over maar hij was alvast veel fanatieker dan ik en koesterde dan ook meer de droom om van dit alles een profbestaan te kunnen maken. Ik was daar op dat moment nog niet mee bezig. In die periode combineerde ik de trainingen met mijn eerste stappen in het uitgaansleven en mijn eerste echte lief. Niet de ideale combinatie dus. Topsporter worden is iets wat bij mij met de jaren gegroeid is. Ik deed graag aan sport en dat was ook mijn drijfveer. Ik begon het liever en liever en meer en meer te doen. 2004 was het jaar waar ik me voor het eerst redelijk fanatiek voorbereidde op de triathlon, dat was de kwarttriatlon in Lommel. Samen met de kwarttriatlon in Mechelen waren dit mijn eerste echte stappen in de triatlon. De prestaties kregen een mooie weerklank en de band kwam aan het rollen.

De droom om ook in triatlon te scoren, bleef

Je nam tot toen nog vrij ‘anoniem’ deel aan enkel wedstrijden. Wanneer besloot je er echt werk van te maken: Een team, een volledig seizoen, een coach…?

Nadat ik een aantal keer van de competitie had geproefd, heb ik besloten in de winter van 2004 een paar ploegen te contacteren. Ik kreeg zowaar meteen een antwoord van het ‘ Chamizo Performance team’ uit Mechelen. Een team dat bestond uit heel wat militairen zoals Kurt Preem, Rudi Stroobants, Gino Minnebo. Rudi nam me mee naar de nacht van de triatlon in de Carré van Willebroek en maakte me verder warm voor de triatlon. Mijn zwemmen was ondertussen nog niet op een aanvaardbaar niveau en ik besloot toen om er een paar duatlonwedstrijden bij te nemen. 2005 zou dus mijn eerste echte competitiejaar worden waar ik triatlon/duatlon zou combineren.

Iets wat achteraf bekeken geen slechte beslissing zou geweest zijn, want je internationale doorbraak kende je in deze sport.

Dat kan je inderdaad wel stellen. Ik werd op mijn eerste BK duatlon meteen 3de en nam de titel bij de beloftes tot mijn grote verbazing. De beloning was dat ik later op het jaar naar het WK in Newcastle mocht waar ik de bronzen plak nam bij de beloftes. Ik had dus helemaal geen spijt van mijn beslissing om duatlon erbij te nemen en zou dan ook mijn overstap maken richting de duatlonsport. Mijn triatlonambities schoof ik dus even langs de kant. De droom om daarin ook te kunnen scoren bleef er echter wel.

Ondertussen malen we de kilometers af gedurende onze rit. Een route die ons via Holsbeek en Rotselaar tot bij de Demer brengt. We draaien het jaagpad op en we laten de rivier ons de weg wijzen gedurende de volgende kilometers. Eenmaal Aarschot bereikt verlaten we de waterweg om ons richting het volgende ijkpunt te brengen halverwege de rit: het huis van de Norbertijnen, beter bekend als de abdij van Averbode.

Sport in opgaande lijn, studies in neerwaartse spiraal

Ik draai zo meteen graag eens af langs de abdij. We passeerden er vroeger altijd langs gedurende onze ‘klassieker’ richting Scherpenheuvel. Het park tegenover de abdij mag zeker ook gezien zijn en in de zomer is de ijskar er steevast een publiekslokker.

We draaien de Abdijbaan op en jawel… de ijskar is aanwezig. Na enig beraad besluiten we het ijsje te laten voor wat het is en ons later te laten verwennen met een deugddoende koffie want anders is deze ‘koffierit’ z’n naam onwaardig, niet waar? Ik merk meteen de grote poort van de abdij op en het zal u verbazen maar dit punt brengt enig jeugdsentiment bij mij naar boven. De rollen worden op dat moment even omgedraaid en Bart neemt de rol als luisterend oor met verve van mij over.

Nu we het toch hadden over mijn jeugdjaren hadden. Laat me de bal terug in jouw kamp werpen. Wie was de student Bart Aernouts?

Ik genoot als jonge tiener een technische opleiding alvorens ik als student begon aan de opleiding industrieel ingenieur in Antwerpen. Dat was zeker één van de redenen waarom het in de beginjaren van mijn sportcarrière niet zo denderend verliep. Maar eenmaal de prestaties in stijgende lijn gingen kende mijn studies helaas een neerwaartse spiraal. Ik was duidelijk geen man die me 100% kon inzetten voor twee dingen tegelijk. Naarmate mijn sportcarrière steeds meer op de rails kwam kon ik het niet meer opbrengen om overdag naar alle lessen te gaan en ’s avonds nog in de boeken te kruipen. Uiteindelijk zette ik dan ook alles op alles om iets in de sport te bereiken.

De jongeman zonder uitgesproken ambities werd plots de beloftevolle atleet die alles uit z’n carrière wou halen?

Dat noemen ze dan een samenloop van omstandigheden, zeker? Ik deed graag aan sport, ik voelde de microbe opborrelen bij die eerste beelden die ik zag en wou het dan ook doen. Toen dacht ik nog niet na over m’n verdere carrière en zeker niet over een internationale doorbraak. Maar wanneer ik die bronzen plak behaalde in mijn eerste seizoen in Newcastle, toen besefte ik maar al te goed dat dit wel iets kon worden. Ik had de smaak te pakken!

Zwemweken tot 54 kilometer

Even later brak je dan ook helemaal door bij de grote jongens?

Er volgden inderdaad een nationale titel en internationale podiumplaatsen. In 2008 kwam ik na een 3de plaats op het WK Duatlon korte afstand (elite) en een 2de plaats op het WK Duatlon lange afstand plots in aanmerking voor een profcontract bij Bloso.

Maar je had de triatlonsport ondertussen terug omarmd?

Vanaf het prille begin was het de ambitie om het in deze sport te maken. Ik wist dus dat een terugkeer nooit veraf zou zijn. Ondertussen had ik de troepen van Atriac vervoegd waar ik weliswaar mijn eerste jaren als duatleet actief was. Bij Bloso kwamen ze echter met een verrassend voorstel. Aangezien duatlon geen Olympische sport is, stelden ze me voor om me om te scholen naar triatleet. Ik kon genieten van een topsportstatuut en kreeg vanaf 2009 de kans om me als profatleet voltijds toe te leggen op triatlon.

Samen met mijn coach Pieter Timmermans stoomde ik mezelf klaar om er vanaf dan helemaal te staan als triatleet en onder leiding van zwemcoach Ronald Gaastra begon ik aan een ambitieus zwemprogramma. De twee volgende jaren maakte ik deel uit van het Be Gold project van de federatie en stond alles in het teken van de Olympische afstand. Ik deed alles wat nodig was om mijn zwemachterstand op te halen en zwemweken tot 54 km maakten daar deel van uit. In die 2 jaar was ik vooral succesvol tijdens nationale wedstrijden. Op internationaal vlak lag ik hopeloos achter na het zwemnummer en werd het steevast een lange inhaalrace. Een uitstap naar de halve triatlon van Antwerpen was een welgekome afwisseling.

Die overstap was toch wel een schot in de roos, want er volgde al meteen een resem overwinningen waardoor je passage binnen de triatlon niet onopgemerkt voorbij ging. Zo kwam je op de radar van Uplace, het nieuwe professionele team (het huidige BMC – ETIXX Pro Triathlon Team) waar je tot vandaag nog steeds deel van uitmaakt, als enige Belg dan nog.

Ik had met Antwerpen net mijn eerste overwinning binnen het Ironman-circuit op zak, een mooi geschenk aan m’n team als Atriac-atleet. Daarnaast won ik 2 wedstrijden in het Europese circuit, de ETU wedstrijden van Brno en Alanya (waarvan 1 een duatlon werd door een afgelast zwemnummer). Een uitstap naar het WK duatlon bezorgde me mijn eerste en enige wereldtitel in de Duatlon. De finish samen met vriend Rob Woestenborghs was een mooie afsluiter van mijn duatloncarrière. Ondanks een succesvol jaar werd mijn profcontract bij Bloso niet verlengd. Op het einde van dat seizoen kwam Uplace gelukkig aan de deur kloppen.

Voor mij was dit het perfecte moment om de stap te maken richting een professioneel team.  Uplace wou een kern samenstellen van sterke Belgische atleten op het langere werk, iets waar ik m’n toekomst in weggelegd zag. Onze verhalen kruisten elkaar dan ook op het goede moment. Als een team als Uplace je deze kans aanbiedt, denk je geen twee maal na. Zonder hen, de ondersteuning en financiele middelen, zou er waarschijnlijk vrij snel een einde aan mijn verhaal als profatleet gekomen zijn.

In een caravan in Australië

Deze stap was het begin om de atleet te worden die je nu bent, een wereldtopper in het langere werk?

Bij het Uplace team kreeg ik de volledige vrijheid en wou ik mijn droom van de korte afstand nog niet direct opbergen. Via Jul Clonen kwam ik in contact met Darren Smith (Australische coach, vooral succesvol op de Olympische afstand) en wou ik nog een laatste keer alles op alles zetten om ook op de korte afstand succesvol te worden. De speciale aanpak van Darren, vooral voor het zwemmen, sprak me aan. Ik trok begin 2011 voor een paar maanden naar Australië en verbleef er de eerste weken in een caravan (glimlacht).

Het mee kunnen trainen in een groep met toppers als Lisa Norden, Anne Haug, Sarah True was een enorme ervaring. Gedurende anderhalf jaar verbleef ik enkele maanden in Australië en het Zwitserse Davos. Het werd echter duidelijk dat ook deze aanpak me niet op het niveau zou brengen om de Olympische spelen van Londen te halen en eind 2011 stapte ik over naar de lange afstand. Het Olympische jaar 2012 werd mijn eerste jaar op de lange afstand en ik bleef samenwerken met Darren om mijn zwemmen op niveau te krijgen.

In maart startte ik in Melbourne voor het eerst in een Ironman. In augustus kreeg ik onverwacht het nieuws dat ik dat jaar al in de IM van Hawaii kon starten. Mijn voorbereiding werkte ik samen met de groep van Darren Smith af in Arizona. Hier kwam ik ook in contact met Chris McCormack en huidig ploegmaat Ronnie Schildknecht. Het zouden mijn laatste weken bij Darren Smith worden. Met een rugzak vol nieuwe ervaring koos ik er eind 2012 opnieuw voor om met Pieter Timmermans samen te werken. Stijn Goris zou het zwemmen voor zijn rekening nemen. Na interne problemen bij het Uplace Team kwam er in 2013 een einde aan de samenwerking met Pieter. Stijn Goris en Jan Olbrecht bleven wel in m’n team en ik kan intussen wel stellen dat Jan zowat de rode draad vormt doorheen m’n loopbaan.

Samenleven met een Kalgirl

Inmiddels is de combinatie coach Woestenborghs – atleet Aernouts toch wel een bekend koppel binnen de wereld. Toch wel een speciale band, want enkele jaren geleden waren jullie nog concurrenten in het circuit en zelfs toen hij je coach was, betraden jullie nog samen als atleet het strijdplan.

Ik leerde Rob kennen tijdens mijn duatlon periode en na al die jaren kent hij me dan ook op en top als atleet. Hij weet wat m’n sterktes en zwaktes zijn, iets wat hij zelf aan den lijve als atleet heeft mogen ondervinden. Hij kende Pieter z’n manier van werken met mij en met z’n eigen visie erbij werd hij gewoon de ideale man om mij verder te begeleiden. M’n zwemskills verbeteren werd het werk van Stijn Goris. De laatste jaren is dit een perfecte combinatie, temeer omdat ik me in het Leuvense kwam vestigen met de tijd.

Daar woon je nu samen met Jolien (Lewyllie, lid van de Kalgirls sensatie)?

Jolien en ik leerden elkaar uiteraard in het milieu kennen. De klik was er tussen ons en ik voelde me er zeer goed bij, iets wat zeer belangrijk is als sportman. Het is niet te onderschatten om met een sportman samen te leven, laat staan je leven met zo iemand te delen. Maar Jolien draagt zelf de passie van de sport en kan het dan ook allemaal perfect plaatsen. Naast atlete is ze zelf ook sportdiëtiste, dus heeft ze zelf ook een verbondenheid met deze wereld. Natuurlijk maakt ze door haar job ook deel uit van mijn achterban, maar bovenal is ze m’n levensgezellin waar ik de rust kan opzoeken tussen alle wedstrijden en stages door.

Averbode hebben we intussen achter ons gelaten en na een groet aan de ‘Heren van Zichem’ banen we ons een weg naar die andere klinkende dorpsnaam: Scherpenheuvel. Het begint stillaan iets meer te hebben van een bedevaartstocht en om het plaatje compleet te maken, besluiten we toch een kaars te branden in de kapel nabij de basiliek. Scherpenheuvel verlaten zonder je licht te laten schijnen is als vloeken in de kerk, nietwaar? Een zonde waar wij ons niet op willen laten betrappen. Het ijsje in Averbode lieten we dan wel voor wat het is, de aanwezige zon gebiedt ons wel een terras op te zoeken en een koffie te drinken onder toeziend oog van Onze Lieve Vrouw.

Van Bifiworst tot Hawaii

Het leven als topatleet, buiten je ingekorte studententijd, is dat eigenlijk het enige wat je tot nog toe gekend hebt, kan je je voorstellen een dagdagelijkse job uit te voeren?

Dat is iets waar ik eigenlijk nog niet te veel over nagedacht heb. Let op, als student heb ik wel wat jobs gedaan. Van werken in een supermarkt, een hele dag stenen in een doos steken tot zaterdag ochtend banden stapelen. Een paar weken bij de fabriek van Bifiworst is me misschien nog het meest bijgebleven. (lacht)

‘Van Bifi tot Hawaii’, je hebt zonet de titel van deze aflevering gemaakt.

Met de nodige dosis cafeïne binnen zijn we klaar om de terugweg aan te vatten. In zijn jeugdjaren was dat met de wielerbende steevast richting Merksem, nu vervoegen we de Brabantse wegen die ons richting Linden brengen.

Dat aparte leven als topatleet Bart, is dat de reden van de plotse wending in je vorige relatie dat tot een breuk leidde? Want een vrouw in je leven was er toch wel, aangezien je naast atleet bovenal vader bent van een dochter.

Dat ik in sport een enorme uitdaging vond en profatleet kon worden was zeker niet het probleem. Sarah zag ook wel in dat dit meer en meer een passie werd en ze wou hier zeker in meegaan. Alleen is het samenleven met een profatleet niet evident. Er is meer dan alleen die wedstrijden en stages. Een gedreven atleet is bijna elk uur van de dag en elke dag van de week met zijn sport bezig en heeft soms weinig tijd voor andere dingen. Ook tijdens het weekend en op feestdagen gaat dit leven gewoon door en naast de trainingen stopt het niet voor een profatleet want er zijn nu eenmaal ook ander verplichtingen.

Ik kijk liever vooruit dan achteruit

Het hoort er allemaal bij maar zorgde ervoor dat zij haar dromen voor de toekomst moest uitstellen. Zij droomde van een gezinsleven, met een huis, tuin en kinderen. In 2012 werd die kinderwens vervuld maar dit zorgde er niet voor dat ik minder ambitie had in de sport en meer tijd kon vrijmaken. Onze levensverhalen kwamen niet meer overeen wat uiteindelijk leidde tot de scheiding.

Iets wat een diepe indruk op je naliet?

Ik ben iemand die liever vooruit dan achteruit kijkt. Daarnaast denk ik dat het voor iedereen belangrijk is om een doel en uitdagingen te hebben in het leven en deze ook na te streven. Als je je hierin afgeremd voelt, ga je ongelukkig worden. Daarom was voor ons een scheiding waarschijnlijk de beste uitkomst. Maar mijn dochter Paulien heeft uiteraard nog altijd een plaats in mijn leven.

Dat maximale eruit halen is iets waar deze man volop mee bezig is. Nu al heeft Bart er een carrière opzitten waar hij meteen mee kan plaatsnemen aan de tafel der groten van onze sportgeschiedenis. Toch is de honger alles behalve gestild. Een leven met de nodige escapades en een sportcarrière met de nodige bagage van zelfkennis maakt dat deze man meer dan ooit gewapend is om ook mondiaal z’n handtekening aan deze sport toe te voegen. Dat dit misschien al reeds gebeurd is, dat beseft hij ooit nog wel. Merci, Bart… Voor deze mooie rit en de warme babbel.

Foto’s: Mario Vanacker

RITGEGEVENS

DE RIT:

AFSTAND: 74,90 km
TIJD: 3:03:56
GEMIDDELDE: 24,5 km/u

BART

FIETS: BMC Roadmachine 01
KLEDIJ: Compressport
HELM: Uvex
VOEDING: Etixx

Je vindt De Rit ook op de persoonlijke blog van Gert-Jan