Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
“Zofingen, part 10 of the world tour” – Seppe Schrijft
Column

“Zofingen, part 10 of the world tour” – Seppe Schrijft

Jaja jullie snappen het al:  Net zoals de 100000 ste aflevering van Blokken met bv’s, heb ik deel 10 van de world tour opgespaard om er een lange feestelijke editie van te maken. Maar als ik deze blog een beetje parallel laat lopen met mijn prestatie van het weekend zou hij na deze zin moeten stoppen, want na een uur zat het er voor mij al op daar in het Zwitserse Zofingen. Eén DNF is echter voldoende dus ik ga even doorbijten en toch het beste van deze blog maken. 

Mensen lief hoe lang kan een jaar duren? Normaal vliegt dat voorbij maar na mijn zilver van vorig jaar op het wk en het toen verliezen van mijn werldtitel, was het de dagen aftellen tot mijn herkansing.
Hoe zeer mijn ironmans dit jaar mijn kalender innamen merkte ik toch dat ik na Tallinn even het zwemmen vergat en me volledig op het WK richtte. Ik vond ergens onderin een kast nog een serieuze tand om bij te steken en die specifieke Zofingen traingen te doen. Dat ging allemaal heel goed en maakte dat ik me enorm klaar voelde om de regenboogstrijd aan te gaan met iedereen. Ik kwam donderdag aan in Zwitserland en reed nog snel een lusje op het nieuwe parcours. Ondanks de uren in de auto ging dat enorm goed. Zo van die schaarse dagen dat je moet stoppen om je vermogensmeter te kalibreren omdat je moeilijk gelooft wat je op je scherm ziet. Dat je besluit niet naar het kleine blad te schakelen want het is nog maar 1 km bergop… De volgende dagen deed ik, bijgelovig als ik ben, alles hetzelfde als in die andere Zofingen jaren. Er was geen vuiltje aan de lucht toen ik zondag om 9u ’s ochtends aan de start stond. 

Wat volgt is een uur wedstrijd tot het moment waarop ik besliste dat het genoeg was geweest en ik dus opgaf. Ik voelde na de start meteen dat het niet ging: dat ik geen adem had, dat ik de jongens niet kon volgen die ik anders wel volg en dat mijn benen al ongelooflijk veel zeer deden in de eerste afdaling maar ik bleef positief zoals mijn coach Stefaan me dat geleerd heeft, dat ik nog een lange dag te gaan had dat ik gewoon even in mijn ritme moest komen, maar het ging van kwaad naar erger ik zag af als de beesten en kwam bergop nietr vooruit en kon bergaf amper lopen door mijn verzuurde en verkrampte benen. Het gevoel dat je normaal hebt na een dagje Zofingen of een dagje hel maar niet na 10kilometer lopen. 

Ik wisselde op 4 minuten van de kop. Maar bleef positief en geloven dat ik dat nog goed kon maken. Ik zat immers bij de Fin Rissanen die goed kon fietsen, in een triathlon zou ik tekenen voor maar 4 minuten achterstand. Mijn benen waren volledig kapot maar ik kon daar wel door trappen op de fiets, ik kon die pijn wel aan. Ik begon dan ook samen met de Fin aan een stukje achtervolgen. Ik dacht niet aan mijn benen maar gewoon aan snel fietsen. Ik had alle moeite van de wereld om de Fin te volgen en mijn benen deden nog meer pijn dan tijdens het lopen. Ik kreeg ze nog amper rond en moest ook de Fin laten rijden. Alleen kreeg ik mijn pedalen amper nog rond en mijn vermogensmeter moest niet gekalibreerd maar gedeletet worden. Ik passeerde aan mijn trouwe leden van team Odeyn en stopte redelijk ontmoedigend bij Stefaan. De man die zijn eigen wk 70.3 had laten schieten om mij en Miriam wereldkampioen te maken. Ik zei dat het niet ging dat mijn benen zo’n pijn deden. Maar vertrok toch maar terug omdat je nu eenmaal niet opgeeft. De eerste helling kwam eraan en al op de kilometers vals plat ervoor moest ik besluiten dat de pijn in mijn benen niet te harden was en dat waarschijnlijk niet eens boven zou geraken. Ik keerde om en zette een punt achter mijn WK. 

Zelf heb ik een grondige hekel aan opgeven. Ik ben het er volledig mee eens dat je uit respect voor je collega’s en organisatoren altijd moet proberen de wedstrijd uit te doen, ook al ben je één van de favorieten en loop je rond met het idee wereldkampioen te worden en gaat je wedstrijd door omstandigheden niet zoals gehoopt. Ik heb ook een hekel aan het zoeken naar uitvluchten en misbruiken van het woord pech bij een opgave. Nu zitten jullie hier al een zin of 5 te wachten op die grote maar die eraan zit te komen, maar die komt niet. Ondertussen weet ik waar het is fout gelopen en moet ik vaststellen dat dat geen pech is maar gewoon een fout. In mijn jacht op het goud wou ik alles nog sneller en harder doen. Ik zocht zoals altijd de limiet op maar moet nu gewoon vaststellen dat ik daar over ben gegaan. Mijn drive om revanche te pakken heeft me uiteindelijk blind gemaakt en mijn WK gekost.
De hoofdoorzaak van mijn opgave werd echter al gevonden en opgelost door Joeri Van Houtem. De alom gebruikte locker 289 in Sportoase blijkt vervloekt te zijn. De oplossing beperkt zich dus enkel tot het niet meer gebruiken van locker 289! Lang leve locker 287! 
Bedankt voor de vele lieve berichtjes die ik kreeg. Ik kom dat wel te boven en weet nog goed hoelang een jaar duurt, dus zal ik de dagen weer aftellen net als vorig jaar!