Somethin’Els: City Swim 1 – Toulouse

“Als je met een club zwemt, gebeurt dat nog, maar op een hoogte van 2 meter was er een plafond, een rooster, een soort kiekendraad…” In ‘Somethin’Els’ kan je hier op regelmatige tijdstippen de blogjes lezen van Els De Craecker, die in voorbereiding op de Ironman van Barcelona zowat half Europa rondtrekt om er in eerste instantie te gaan lopen. Volgende halte was Toulouse, deze keer niet om te lopen, wel om te gaan zwemmen…

“Het is me wat geweest afgelopen zondag. Die marathon van Antwerpen, die ga ik niet snel vergeten en ook niet snel meer doen, denk ik nu. Aan de Ironman van Barcelona op 1 oktober wil ik nu echt niet denken… We zijn dinsdag en ik heb opnieuw een tripje geboekt. Richting Toulouse deze keer. Voor 15 euro heen en weer, leve Ryanair!

Lopen? Zijde zot?

Ik had toen ik de reis boekte er geen idee van in welke staat ik zou zijn, dus heb ik voor de zekerheid deze keer een gewoon hotel gekozen, met een gewoon bed, geen kamergenoten, geen risico om het bovenste bed van een stapelbed toegewezen te krijgen… Dat was geen overdreven gedachte blijkt nu. Ik kan redelijk normaal stappen, maar ik voel toch een enorme moeheid in mijn benen en in mijn lijf. Niks abnormaals… maar nu gaan lopen? Waarom zou ik mezelf dat in godsnaam aandoen, ’t is een hobby hé mannen… Ik ga zwemmen, dat gaat wél lukken en waarschijnlijk ook enorm deugd doen.

​Op voorhand toch even gecheckt of er tout court een zwembad op redelijke afstand was… ja hoor, verschillende zelfs. Eentje is zelfs om 7 uur ’s ochtends al open. Ik ga het wel zien als ik daar ben, welk ik ga kiezen. Het is deze keer een superkorte trip, eigenlijk maar 24 uur. Eerste vaststelling wanneer ik land: ik ben te warm gekleed. Het is grijs en regenachtig, maar wel 10 graden warmer dan in België. Normaal zou ik een vreugdesprongetje maken voor elke graad extra, maar ik moet alles meezeulen. En zeulen, zo voelt het echt. Ik ben meer moe dan ik dacht. Enfin richting hotel en inchecken. Eerste klopje doet z’n intrede. Eigenlijk zou ik kunnen slapen, een dag of 2 als het even kan. Maar dat zou belachelijk zijn, even vermannen en de route naar het zwembad opzoeken.

Piscine Alfred Nakache

Het is niet zover zie ik, een paar kilometer maar. Op het gemakje vertrek ik terwijl het begint te regenen… Ik wandel het centrum uit, een expo terrein op. Ik ben precies op de Heizel. Grote parking, leeg, een expohal links, een andere hal rechts… Het ziet er allemaal wat afgeleefd uit ook en het ruikt naar pipi. Even vraag ik me af of het hier wel veilig is. Ik zie een gekraakt pand waar daklozen inclusief winkelkarretjes zich geïnstalleerd hebben, een paar jonge gasten die mij maar raar bekijken… dat ik hier niet thuis ben, zullen ze wel zien, denk ik. Kan niet anders, met mijn gsm op Google maps in de hand zoek ik de weg. Als ze die afpakken ben ik goe gesjareld. Volgens m’n gps ben ik er…

Ik sta op een parking. Ik zie 100 meter verder een gebouw met een hek voor. Aha, dat blijkt een zwembad te zijn. Enig probleem, het is buiten en leeg. Het is een zomerzwembad. Volgens een voorbijganger is het winterzwembad achter de hoek. Dit blijkt een grote hoek te zijn. Toch een kilometer of 2 verder. Een lichtjes bouwvallig en afgeschilferd gebouw, daar blijkt het te zijn. Ik word vriendelijk begroet. De man die de tickets verkoopt in een nog kleiner kotje steken, was onmogelijk geweest, hij zit in zo’n kermiskotje. 3 euro en 40 cent. Dat is 40 cent meer dan in een Antwerps gemeentelijk zwembad. Geen speciale regels, ik vraag er toch maar voor de zekerheid naar. Badmuts, badpak, niet eten… standaard dingen. Mannen zijn verplicht om een speedo te dragen, maar daar heb ik geen last van.

Omkleden in een volière

Bon, ik naar de kleedkamer… dat is een beetje speciaal… een groepscabine. Tot daar aan toe, als je met een club zwemt, gebeurt dat nog, maar op een hoogte van 2 meter was er een plafond, een rooster, een soort kiekendraad. Waarschijnlijk om te verhinderen dat er over het muurtje wordt gekeken, maar het is vreemd. Alles is super oud, de bankjes, de kapstokken, vintage kan je het ook niet meer noemen, echt gewoon tot op den draad versleten. Maar wel proper, dat wel.

Pot Confituur

Het zwembad is boven, een smalle trap brengt me er naartoe. Ik kom uit in de tribune, met houten banken. Ik heb een mooi zicht over de hal. Er is een klein instructiebad en dan het normale 25 meter bad. Alles is betegeld met mozaiekjes. Heel mooi, maar ook allemaal super oud en versleten. Hier zouden ze zo iets geweldig cool en mooi van kunnen maken, maar het is onderkomen, ik kan het niet anders beschrijven. Het zwembad is helemaal met banen ingelegd. Twee banen zijn voorzien om met hulpmiddelen te zwemmen, plankjes zijn er voor iedereen, echt gericht op baantjeszwemmers hier. Op de tribune zitten twee redders gezellig wat te kletsen. Ik denk dat er een tiental zwemmers waren, plek genoeg dus. Een half uur zwem ik maar en zelfs dat kost me moeite, zelden zo moe geweest. Ik zwem precies in een pot confituur. Na elke 50 meter moet ik zelfs even stoppen, alles verzuurt meteen. Het zal wel normaal zijn zeker? ’t is wat het is, ik heb het toch maar gedaan. Opnieuw richting centrum en iets gaan eten. Er is keuze genoeg, wat een gezellige stad! Spijtig dat ik morgenmiddag al terug moet…”

Els maakte ook een leuke vlog van haar trip naar Toulouse:

https://youtu.be/jytg-hFD9Jo

Je vindt de blogs van Els samen met nog een paar ander dingen op haar gloednieuwe site timeofmymidlife.be